Vroeger was het fantastisch om in het poëziealbum van je vriendinnetje te schrijven. Kan jij de zachte kaft van het boekje, het versje van je opa en oma en de geheime boodschappen nog herinneren? We nemen je terug in de tijd met deze 10 nostalgische herinneringen aan het poëziealbum.
De mooie poëzieplaatjes
Misschien wel een van de leukste dingen van een poëziealbum, de mooie poëzieplaatjes. Sommige vond je zo mooi, dat je ze eigenlijk niet wilde plakken. Je kon niet wachten op nieuwe. Elke keer wanneer je je poëziealbum weer terugkreeg, waren de plaatjes dan ook het eerste waar je naar keek. Of je nou blij of verdrietig moest worden van die glitterplaatjes, is nog steeds een dilemma. Ze waren prachtig, maar die glitters zaten altijd overal. Om gek van te worden!
Je favoriete versje
Iedereen had een favoriet versje. Deze schreef je altijd in de albums van je vriendinnen. Je baalde als een stekker als iemand JOUW versje al gebruikt had, dan moest je een andere gebruiken. Er was namelijk altijd wel een versje dat meerdere keren in je album stond, dat wilde je graag voorkomen.
De eerste bladzijde
Kan jij je de eerste bladzijde van je poëziealbum nog herinneren? Hier schreef je in je mooiste handschrift het allermooiste versje. Wanneer je echt een pietje precies was, tekende je van tevoren heel zacht met potlood wat steunlijnen. Dan wist je zeker dat het netjes was.
Een doordrukkende viltstift was je grootste angst
Hoe netjes je zelf was, er was altijd wel iemand die je boekje ‘verpestte’ door te schrijven met een dikke, doordrukkende viltstift. Of het niet erger kon, was dit vaak ook nog eens heel scheef en lelijk geschreven. Om dit te verhullen plakte je vaak twee bladzijden aan elkaar. Maar of dat zo mooi was…
De versjes die ineens heel dierbaar waren
Je lieve opa mocht natuurlijk ook in je poëziealbum schrijven. Toen hij overleed, werd het versje ineens heel dierbaar. Je poëziealbum is daarom ook een heel kostbaar bezit. De kans is groot dat je oma een mooie tekening maakte naast het versje. Wat konden sommige mensen toch tekenen!
De geheime boodschappen
Oh, weet jij de omgevouwen hoekjes nog? Hier stond altijd een geheime boodschap onder. Althans, geheim…
Die mooie zachte kaft
Elk boekje had een mooie kaft. Het was altijd een zachte, die je lichtjes kon indrukken. Haal hem maar van zonder en probeer het maar eens. Wedden dat het een zachte kaft is?
De liefdevolle versjes die je nooit meer vergeet
“In de hemel daar zijn engelen,
op de aarde zijn er geen.
Daar zijn alleen maar bengelen,
en daarvan ben jij er één!”
“Ik ken een heel lief meisje,
wil je haar eens zien?
Kijk dan in de spiegel,
dan zie je haar misschien.”
“Ik lag in mijn tuintje en sliep.
Toen kwam er een engel die riep:
vlug, vlug, je moet ontwaken,
om voor (naam) een versje te maken!
Dit heb ik toen snel gedaan,
waardoor onze vriendschap voor altijd zal voortbestaan!”
De versjes met humor of een boodschap
“Potverdikkie daar kom ikke
Zomaar in je album staan
Potverdorie, wat een glorie
Wat een pret en wat een lol
Maar nu is mijn blaadje
VOL!”
“Wees bevriend met kleine dingen
Met een vlindertje dat stoeit
Met de vogeltjes die zingen
Met een kleine bloem die bloeit
Met de heldere regendruppels
Met een beetje zonneschijn
Wees bevriend met kleine dingen
En je zult heel gelukkig zijn!”
Vergeet mij niet was een vaak terugkerend thema
“Mijn jurk is versleten.
Mijn fiets is kapot.
Mijn haar is de krul uit.
Mijn jas is een vod.
Mijn spiegel heeft barsten.
Maar wat er ook geschiedt,
wij blijven vriendinnen,
vergeet mij dus niet!”
“Als je eens een dametje bent met hooggehakte schoentjes,
een hoedje met pompoentjes,
een jurkje van zij,
Denk dan lieve (naam)
ook nog eens aan mij.”
“Ik liep laatst langs een muizenschool.
Daar hadden alle kinderen jool,
geen enkel muisje had verdriet.
Want op het bord stond “Vergeet mij niet”
Neem me zoals ik ben
Ieder muisje heeft een staartje
Iedere vogel zingt zijn lied
Ieder geitje draagt een baardje
En een koetje juist weer niet
Als ‘k hier mijn versje pen
Neem me dan zoals ik ben.”
Wat is het mooiste versje uit jouw album? We horen het graag in de reacties.
Reacties 60
Van een tante (ken het nog steeds uit mijn hoofd); Boven op de bergen van Zimme Zamme Zom Daar woonden zeven dwergen Ze lachen zich haast krom Wees even als die dwergen zo opgeruimd van aard Dan is voor jou dit versje wel duizend gulden waard
Rein is een bloempje der lente Schoon is het beeld uwer jeugd Maar het mooiste dat een meisje kan sieren Is eenvoud, zachtheid en deugd. Geschreven door mijn allerliefste moeder in Mei 1960.
Ik heb zelfs mijn poëzie nog . Ik ben nu 69 jaar .
Ik heb dit album lief, wie hem steelt is een dief , als je hem vind breng hem dan vliegens vlug naar ........ ............ terug. Dat schreven we voorin ons eigen poesie album.
Dit was een versje om helemaal achterin een poeziealbum te schrijven... Mijn vader schreef dit in de albums van al mijn zusters vriendinnen!!! Op het allerlaatste blad heb ik mijn naam geschreven. (Voornaam) is mijn naam al bij de doop gekregen. (Achternaam) is de naam van mijn vaderlijke stam. (Geboorteplaats) is de plek waar ik ter wereld kwam.
In mijn album staat dit voorin met enkele regels toegevoegd: Deze ( ipv dit ) album behoort aan mij zolang ik hoop te leven ( toen 8 jaar, nu 76 ) de rest is hetzelfde. het woordje : van , in de regel : ( achternaam ) is mijn van .... begreep ik helemaal niet en vond het maar gek, dat dat zo gezegd werd.
Fransje v.d. D. Zo herkenbaar, ook de opmerking over plaatjes, de lijntjes, die eerst getrokken werden. Daarna schreef je met het puntje van je tong uit je mond de meest stichtelijke versjes, die klasgenootjes van 8-9 jaar en leerkrachten ook schreven. Tenminste, dat was in mijn kringen de gewoonte. Niemand mocht er aankomen of er in lezen en je kende de versjes uit het hoofd. In mijn album, dat ik al 68 jaar heb, staat zelfs een versje, dat zo discriminerend is, dat ik het niet kan vermelden. Toen vond ik het prachtig, wist je veel, als 8 jarige. Het mooiste versje schreef Karel, die zich mijn vriendje noemde. Gek, want hij was dat helemaal niet. Een leerkracht van de MULO heeft na jaren het album teruggegeven. Wat vond ik het erg, om er elke keer naar te vragen. Hij schreef alleen maar op een kladje: Lang gewacht en stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen. Dat kladje heb ik maar ingeplakt. Het versje van Karel: Lees blij ik mij op ge houd van en leest van ook neer dan u houdt Ter gedachtenis aan Karel, 23 maart 1956, met een fluwelen roos als plaatje.
Mijn mooiste versje kwam van mijn lerares VAVO in de eerste klas huishoudschool. Zij maakte zelf gedichtjes. Het viel mij op dat ze een aardig versje schreef voor Margreet, die vaak moppes van haar kreeg. Zij zag haar al als huisvrouw, netjes de stofdoek zwaaien. Wat zou ze over mij schrijven? Mij mocht ze graag. Mijn poesiealbum was al vol. Dus kocht ik een nieuw en liet er eerst een paar meisjes in schrijven. Het moest niet opvallen. Vervolgens gaf ik het aan mevr. Schaap. Resultaat: Wie kan er het beste luisteren, Als er soms wat wordt verteld? Zonder ooit te zitten fluisteren, Dat is Jannie Groeneveld. Van alle woorden die zij hoorde, Miste zij er stellig geen, En dat maakt haar, Geloof mij maar, Tot zo'n beste leerling, naar ik meen. Was er erg verguld mee. Een dergelijke lerares heeft een goede invloed. Later ben ikzelf gedichtjes gaan maken voor poesiealbums en gelegenheidsgedichten voor trouwerijen en huwelijksjubilea.
In myn album, Dec. 1948 schreef myn Vader, Je Vader is geen rymer van zyn vak, veel weet ik niet maar word wel wat, het moeilykste is om te beginnen, ik zie meer kans kwitanties te innen, daar ga ik dan, voorover het kan. Rozen verwelken, Bloemen vergaan, maar de liefde voor myn dochter blyft altyd bestaan , je, Vader
Yvonne, je bent wel trots op de y in je naam. Het staat alleen raar.
Funny today as I was cleaning out drawers and boxes, I found my poesi album. It was deteriorated and barely hanging on by a thread And now I am reading this. Kismet. I can't believe I still have it. Teachers wrote short wonderful sayings including God and Jesus. Kwekelingen and schoolmates. A lot of them had drawings. No wonder I kept this little album. Most dates are 1958 to 1962. Too bad my grandchildren will never be able to read Dutch. For the Christian messages are in most of the writings. No wonder, I kept it all these years I attended a Christian school with wonderul teachers. Great memories and thanks for remembering the poesi album which by pure chance I found among my paperwork.
De versjes die mij nog altijd bij zijn gebleven zijn van mn vriendinnetje en mn zusje . Halverwege de jaren 60. Dit album is je lief Wie hem steelt is een dief Die moet zitten op een latje Tot hij roept genade Heer Oh wat doet mijn gatje zeer. T belangrijkste werk dat je kent Is dat waaraan je bezig bent Zeg niet" Op m'n werk heb ik uren gezeten" Want heus, met de klok wordt geen ijver gemeten. En dan had je nog het versje wat vaker geschreven werd (Voornaam) zat op vaders wagen Tussen kool en biet Ales is te koop riep vader Maar mijn dochter( of de voornaam) krijg je niet.
Volgens mij is het: die moet zitten op een latje, zeven spijkers in zijn gatje, tot hij roept genade heer etc.
Het meest bijzondere versje heeft een joodse onderduikster in mijn album geschreven. Ik werd toen 8 jaar. Het is het enige tastbare bewijs dat wij in de Tweede Wereldoorlog Joodse onderduikers in huis hadden. Ze heeft het niet ondertekend uit voorzorg. Ik weet alleen dat Bonnewititz haar werkelijke achternaam was. Ik noemde haar tante Mary. Het is een zelf verzonnen tekst, geen traditionele. Ik zag haar toen als oude vrouw, maar terugkijkend moet ze tussen de 20 en 25 jaar zijn geweest. Ze heeft de Tweede Wereldoorlog overleefd. De andere onderduikers noemden wij tante Emy en tante Annie. Ik weet niet of zij de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd. Tante Emy had een dochtertje bij zich die wij Truusje noemden.
In mijn album staat dit gekke versje: Goedemorgen maandag, Hoe gaat het met dinsdag? Doe de groeten aan woensdag en zeg tegen donderdag dat ik aanstaande vrijdag met de trein van zaterdag zondag kom logeren. Wie kent dit?
Zo grappig dit versje. Staat ook in mijn album.
Ja hoor, ik ken het ook. Heb heel wat "poesie"albums in mijn handen gehad als leerkracht basisonderwijs en ben dikwijls dit versje tegengekomen. Dit was typisch zo'n "nieuwerwets" jaren 70 poëziealbumversje.
ik heb dit versje ook in mijn album staan een herinnering van mijn oma
Hoija deze ken ik wel hoor,staat nog in mijn poeziealbum,grappig is deze en een beetje gek inderdaad.
Ja ik (geb '51) ken dit versje. Het staat niet in mijn album. Maar ik vond het altijd zo prachtig!
Ik ken dit versje ook vond het altijd erg leuk,maar ook ik ben mijn albums kwijtgeraakt en ben daar soms best een beetje verdrietig om.
Ja ken ik maar was het alweer vergeten. Dankjewel@
4 april 1946 van Annie Griekspoor voor Marry Troost. DAAR ALLEEN KAN LIEFDE WONEN DAAR ALLEEN IS HET LEVEN ZOET WAAR MEN BLIJ EN ONGEDWONGEN ALLES VOOR ELKANDER DOET
Dit versje schreef mijn vader in 1974 in mijn poëziealbum. Volgende maand hoopt hij 92 jaar te worden.
Mijn mooiste versje is van mijn oma uit oktober 1977; Lieve Annemieke, Ik noemde je poppedijntje, Je was toen nog zo'n kleintje Nu ben je al een flinke meid Die iedere dag naar school toe rijdt 8 jaren al, maar je moet weten Dat naampje zal ik nooit vergeten En nu wilde ik jou vragen, zelfs als je me soms niet ziet Vergeet jij dan ook oma niet Liefs oma W.
Op de lagere school diverse poeziealbums en plaatjes gehad, aantal versjes zijn zeker blijven hangen. Laatst nog een poeziealbum van mijn schoonmoeder in mijn handen gehad, dit is gewoon 90 jaar oud, zo leuk om dit dan ook te lezen.
Ik heb als leerkracht basisschool heel wat poeziealbums gezien, vele gedichtjes gelezen. Een paar die mij erg aanspraken: Er was eens een uil Die woonde op een tak En hoe meer hij hoorde Hoe minder hij sprak En hoe minder hij sprak Hoe meer men zei: "Waarom zijn wij niet zo verstandig als hij?" En: "Durven" is een heel mooi woord Als je durft zoals het hoort. Maar als je ergens kwaad in ziet Zeg dan flink "Dàt durf ik niet!"
Geweldig Harry... Diegene die dit ooit bedacht heeft was/is een wijs persoon !!! Groet, Antoon Leppink
Kruisselbrink. Wij hadden een roodharige wiskundeleraar die zo heette
Ik liep eens langs een beekje Daar zag ik drie bloempjes staan Het eerste was een Roosje. Maar dat stond mijn niet aan Het tweede was een viooltje. Maar ook dat was het niet. Het derde moest ik hebben Dat was Vergeet Mijn Niet Ter herinnering van Bianca Bakker je valentijn internaat in Nuspeet.
Ja die heb ik ook in mijn poesie album. Door het artikel van vandaag, heb ik ze weer tevoorschijn gehaald.
Jammer maar ik heb hem niet meer, ooit uitgeleend aan iemand en niet meer terug gekregen.
Ook ik ben mijn album kwijtgeraakt. Uitgeleend of door de vele verhuizingen? Een lief schoonzusje heeft voor ons 12,5 jarig huwelijk familie en vrienden in een nieuw boekje laten schrijven. Wat een prachtig geschenk! Al vele dierbaren die er in geschreven hebben zijn inmiddels overleden. Een handschrift is vaak een tastbare herinnering. Maar wat zou ik graag alsnog mijn 1e poëziealbum terug vinden.
Ik, 73 nu, heb mijn album nog steeds. Als leerkracht heb ik in vele albums versjes geschreven. Zo’n 25/30 jaar geleden kwamen er steeds vaker vriendenboekjes voor in de plaats. Ik heb daar erg aan moeten wennen en ik vind het nog steeds jammer dat de poëziealbums uit de mode zijn geraakt. .
Tsja , ik ben hem al jaren kwijt helaas , mijn moeder en oma hadden er ook lieve versjes in geschreven , die van mijn moeder ken ik nog uit mijn hoofd , maar zou in deze woke cultuur van tegenwoordig beslist niet meer kunnen . en dat terwijl het oprecht een heel lief versje was over een rein hartje en reine tandjes , Maar om niemand voor zijn hoofd te stoten zal ik het hier niet plaatsen .
ik heb ze beide nog steeds in mijn bezit ben nu 75
Ria van der Ploeg ( 76 jaar) Ik heb mijn album nog, zelfs 2. Er staan inderdaad versjes in die mij zeer dierbaar zijn. Ik heb ook van 2 tantes van mij hun albums en mijn tantes zouden nu ongeveer 105 zijn, dus ook oude albums.
Ik heb mijn album ook nog en mijn kinderen hebben er ook in geschreven. Leuke en herkenbare versjes. Mijn ouders en grootouders schreven er ook in. Mooi om te zien en de plaatjes waren ook zo mooi. Ik had ze met een soort zijde er ook bij. Ben er zuinig op. Ik heb deze vanaf 1951 toen ik 10 werd
Voorin mijn boek staat: Dit album behoort aan mij, zolang ik hoop te leven Johanna is mijn naam, mij bij de doop gegeven Augustijn mijn van al van mij vaderlijke stam Nieuwer-Amstel de plaats waar ik ter wereld kwam. Een van de mooiste versjes: Goedemorgen maandag, hoe gaat het met dinsdag, doe de groeten aan woensdag en zeg tegen donderdag, dat ik aanstaande vrijdag, met de trein van zaterdag, zondag kom logeren.
Jou vergeten, lieve hemel eerder kreeg ik kippenvel mijn geheugen mag het vergeten, maar mijn rug onthoudt het wel al die stompen, al die slagen die ik eens van jou ontving, doen me altijd weer herdenken aan jou, klein, lief, ondeugend ding
Wie o wie heeft mijn poesie album nog ….. Het vlg versje stond er in: Dit album behoort aan mij Zo lang ik hoop te leven. Wie het steelt is een dief, wie het vindt brengt het gauw naar Marion (Lutke) Schipholt terug. Toenmalig adres in Hengelo, nu woon ik als marion te Brinke in Boekelo. Ik zou heel blij zijn met mijn verloren poesie album, wie helpt.
Ik heb de mijne nog. Groetje, Elly
Als ik het ooit vindt, zal ik het zeker laten weten! Vriendelijke groet, Mariel
Zo schattig die versjes EN plaatjes. Toen ik in het ziekenhuis lag, kreeg ik speciaal voor die tijd ook een poezieboek, waar een aantal verpleegkundigen en anderen in schreven, o.a.; Ze kan nog niet bukken, maar loopt al wel op krukken. - Je bent een leuke meid-we willen jou niet kwijt--je bent nu haast genezen-dus gauw wegwezen! Dit is een gedicht voor mijn nicht, Houdt een vrolijk gezicht, zolang je hier ligt! En nog meer ook inhoudelijkere versjes, heel leuk!
Vroeger schreef een klasgenootje dit in mijn poësie-album, toen vond ik het een raar gedichtje, later begreep ik pas echt. "Wees lief voor je moeder, snauw haar niet af, anders huil je later, tranen op haar graf." Mijn moeder stierf toen ik 13 was en het versje is zo waar...! Grijpt me af en toe nog steeds naar de strot. Wilma de Bruijn-Heesakkers
Ik heb hem nog
met oude klasgenootjes kijken bij degene die de poeziealbum nog hebben van vroeger. herrinneringen ophalen.
Een klasgenootje schreef in 1968 in mijn poesiealbum. Het versje weet ik niet meer, maar in een hoekje van het blaadje schreef ze: “8 juni wist je dat, werd mijn eerste luier nat”. We hebben elkaar na de middelbare school nooit meer gezien maar, elk jaar op 8 juni denk ik: oh ja, ….is jarig.
Deze vond ik het mooiste: In het bos tussen het mos zag ik een bloempje bloeien. Ik plukte het bloempje teer en fijn en dacht: "dat zal voor Marieke zijn"!
Dit is het meest dierbare versje in mijn album Als je in je stille uren Nog eens in dit album zit te turen Denk dan eens met stil geluk Aan de schrijfster van dit stuk Mama
Dit korte versje werd in mijn album geschreven. Ik weet even niet meer door wie. Dan moet ik eerst op zoek naar mijn poëziealbum. Een vrolijk humeurtje, een blijde lach. Is het levensdeurtje, Van elke dag.
Mijn tante uit Leidschendam schreef in 1958 dit mooie versje in mijn poëziealbum: Daar alleen kan liefde wonen Daar alleen is 't leven zoet Waar men vrij en ongedwongen Alles voor elkander doet
Wat betreft de geheime boodschap van de omgevouwen hoekjes: Wel foei een vouwtje in dit blad En bovendien nog vastgeplakt Nu mocht je denken beste meid Of dat is van narigheid Maar het is dat je onder al je vrinden Mijn blad het eerst terug zult vinden
Wees steeds een ferme jonge meid Die in de bange ure Dapper door de appel bijt Ook al is 't een zure. Geschreven door Kitty de Grooth met een hele mooie potloodtekening erbij. Ik ken het versje nog steeds uit mijn hoofd.
Een verje van myn Vader 7 Dec. 1948 Je Vader is geen rymer van zyn vak Veel weet ik niet maar word wel wat Het moeilykste is on the beginnen Ik zie meer kans kwitanties te innen Daar ga ik dan,voor over het kan Rozen verwelken Bloemen vergaan Maar de liefde voor myn Dochter blyft alyd bestaan Je Vader, Piet van der Gracht
Helaas ben ik mijn Poëzie album kwijtgeraakt tijdens een verhuizing zo'n 40 jaar geleden. Het enige rijmpje wat ik me nog kan herinneren was: Hondjes kan men leren springen, vogeltjes kan men leren zingen. En Janneke kan men verrassen door in haar album te krassen. Niet mijn favoriet maar de enige die ik nog weet en geschreven door Toos. Het liefste meisje van de klas.
Meester Age Tanja, hoofd van de school waar ik op zat, schreef naamdichten (verticaal eerste letter van elke beginregel) in de albums en schilderde daarbij een bosje bloemen. Toen ik zelf voor de klas stond, ben ik met deze "traditie"doorgegaan. Voor mijn dochters maakte ik daarvan wat meer werk en schreef de gedichten in het sierlijke keizer gothiek. Het gedicht voor mijn dochter Sytske ROSKAM Rondom roepen en rennen mensen. Om je heen is soms verdriet. Stemmen van stilte hoor je niet. Kom met wat liefde en ga over grenzen. Aanvaard de ander zoals je hem ziet Maak mensen vrolijk en zing een blij lied.
Ik heb mijn poëzie albums nog!
Ik heb mijn poesiealbum nog 1945
[…] Versjes en herinneringen uit jouw poëziealbum […]