Mijn vader werkte in Rotterdam bij het Belastingkantoor aan de Puntegaalstraat. In de volksmond heette dat de ‘Plukmekaal’ straat. Hij was daar Commies der Belastingen. Nadat hij uit Indonesië teruggekeerd was in 1948 zette hij zijn loopbaan bij de Belastingdienst in Nederland voort. Af en toe mocht ik dan even tussen de middag naar hem toe. Vaak met mijn moeder om even wat te brengen. Ik spreek nu over de jaren 1950 tot 1954.
Dat was een hele opgave. Want bij de Belastingdienst aan de Puntegaalstraat in Rotterdam moest ik met de lift naar de 3e etage waar mijn vader werkte. En dat was geen gewone lift. Dat was een Paternosterlift. Een lift zonder deuren met open cabines, waar je voor mijn gevoel heel snel in moest stappen anders kreeg je het gevoel ergens tussen bekneld te raken.
Je kon dus instappen zodra de liftcabine de verdieping naderde en dan moest je goed timen om niet verkeerd uit te komen. En als je er dan in stond begon je al peentjes te zweten of je er wel op tijd uit kon stappen. Ik had altijd het gevoel dat als de cabine op het hoogste punt zou zijn hij op z’n kop weer naar beneden zou komen. Dat was natuurlijk niet het geval, maar dat angstgevoel had je wel!. Bij de Bijenkorf aan de Coolsingel had je er ook een.
Nadat ik een keer met die paternosterlift in het belastinggebouw naar de derde etage was gegaan, met mijn moeder erbij, heb ik toch besloten om de volgende keer de trap te nemen. Zij was namelijk zo’n type van niet zeuren, instappen, en dan kreeg je een duwtje zodat je er wel in moest springen. Een monsterlijke uitvinding die paternosterlift, die gelukkig niet meer in gebruik is.
Meer blogs:
Jaaaa, die ken ik nog uit het Belastinggebouw ik vond het maar een griezelig sing
P. Slager
Een hele ervaring altijd in mijn jeugd op het hoofdbureau van politie in Amsterdam.
Jaaaa…. die ken ik ook nog wel.
Maar er was er ook zo eentje in het gebouw van Piet Smit, een scheepvaartmaatschappij met o.a. sleepboten.
Mijn vader moest daar ook wel eens zijn en dan gingen we ook met de lift.
Een keer heb ik het gewaagd om de hele ronde met die lift mee te maken. Bovenin hortte en stootte hij dan door de bocht en dan kwam je dus weer langs al die afdelingen, en beneden weer hetzelfde verhaal. Daar boven en onder was het dan wel een donker hol…. En best toch wel eng. Want stel dat de lift bleef steken….
In het gebouw van de Nederlandsche (toen nog met ‘sch’) Spoorwegen aan het Moreelse Park in Utrecht, dat nu De Inktpot genoemd wordt, voor NS’ers HGB3, was er ook een. Mijn vader, die daar werkte, verklaarde de naam door het trage tempo te noemen: tijdens die schokkende tocht kon je het gehele Onze Vader bidden.
Céline Fenijn (Haren – Gn.)
In het voormalige telegraafkantoor van de PTT aan de Nieuwezijds Voorburgwal te Amsterdam was ook zo’n lift. We kregen er typeles. Eerste keer inderdaad het idee van “stel je voor dat het mis gaat”.
Ik heb met 3 mensen en 3 koffers in zo een lift gestaan in 1993 in een hotel in Poznan Oost Duitsland. Hij ging maar 1,80 meter omhoog toen stopte hij, was zeker te zwaar. Na een paar schreeuwen kwam er iemand die alleen onze benen zag tot de knieën. Hij heeft hem met de hand weer naar beneden getrokken, toen konden we alsnog de trap op lopen. Wij hadden in Nederland zulke liften niet eerder gezien.
Ja vreselijke liften heb gewerkt bij de PTT aan de Pieter de Hoog straat en daar hadden ze ook die enge paternoste liften
De raad van Arbeid aan de Wibautstraat in Amsterdam had zo lift maar gelukkig ook een gewone.
Ik moest met me moeder een keer er naar toe en ze wou dat ik in dat enge ding stappen dat wou ik echt niet dus zijn we met de gewone gegaan en dat is maar goed ook even na ons was er iemand klem komen te zitten tussen dat ding.
Ik ken deze lift, Ik ben een van de monteurs die hem heeft gebouwd. De lift zal er zeker niet meer zijn ik nog wel! Frans van Schagen Breda
bij de gemeentelijke dienst vd Volkshuisvesting hadden ze deze ook
JA ZEKER,
VROEGER ELKE WOENSDAG MOCHTEN WIJ VAN DE PORTIER VAN HET HOOFDBUREAU VAN POLITIE.5 X RONDDRAAIEN EN DAN WEGWEZEN HAHA LEUK TOCH
IN AMSTERDAM
Hoe vaak ben ik daar in gebouw Marcanti aan de Jan van Galenstraat als onderdeel van de Centrale Markthallen ingestapt. Mijn broertje (nu broer) en ik maakten er zelfs een sport van wie het laatste instapte. Juist omdat je het gevaar kende berekende je beter je kansen om ongelukken te voorkomen. Het was een prachtsysteem, men paste dit systeem ook toe bij archiefkasten.
Ook postkantoor NieuweZijds achter de Dam had er 1! Beneden in de hal waren de postactiviteiten. Naar boven met de paternoster waar het Telegraafkantoor bivakkeerde. Op de 1e verdieping de seinzaal, waar de telegrammen per telex verzonden werden en boven de T.T.A. waar de telegrammen via 009 telefonisch opgenomen werden. De paternoster vond ik maar een eng geval. Met de mode van eind jaren ‘60 (ultrakorte rokjes) was ik altijd bang dat, als je naar boven ging., je zo onder m’n rok kon kijken!
Wat een lieve gedachte van je over dat korte rokje. Begrijp me niet ajb verkeerd, maar destijds op de fiets met zo een dameszadel zag je meer dan in deze lift of op een roltrap, de kijkhoek staat het niet toe – maar ik begrijp je angst.
Ja, daar heb ik in verschillende gebouwen in Nederland en Duitsland vaak in gestaan. Ik denk dat ze overal verdwenen zijn want het zijn/waren gevaarlijke dingen. Vooral instappen en uitstappen was een kwestie van goede timing. Vergelijk maar met een roltrap, ook daar moet je goed opstappen en afstappen
Bij de PTT in Den Haag was er ook een ik moest daar wel eens in, Est eng de eerste keer.
Wellicht voor een kind een beetje eng om de eerste keer in zo’n paternosterlift te stappen, maar als je het een of twee keer gedaan hebt, is het vooral leuk. Wat dat betreft niet anders dan de eerste keer met de roltrap. Bovendien erg leuk om een keer helemaal rond te gaan, dan zie je echt hoe ingenieus het systeem is. Doordat de lift nooit hoeft te stoppen en weer optrekken is er minder energieverlies. Heel jammer dat je deze prachtige dingen bijna niet meer ziet.
Jaren gewerkt in het kantoor van de SHV aan de Westerkade in Rotterdam waar ook zo’n lift was
Oude stadhuis Amsterdam, had twee van deze liften, ik werkte daar via een extern bedrijf voor de koffieautomaten en kantine bezigheden.
Voorraden werden via deze liften naar de betreffende etage gebracht waar een collega stond om het eruit te halen.
Prachtig! Herinner hem bij het oude hoofdkantoor van het GVB in het Scheepvaarthuis aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam. Dat was zaken doen met een spannend avontuur!!
Ik heb jaren gewerkt op het Spaarneplein in Den Haag en we namen altijd de paternosterlift. Nieuwe medewerkers werden voor de gek gehouden en gezegd dat je boven werd ‘omgekeerd’…. Ik neem aan dat nadat er een dodelijk ongeluk is gebeurd de lift buiten werking is gesteld.
Jeetje Nathalie, heb je me al die tijd van in de maling genomen ;-). Had ik niet van je verwacht, maar gelukkig was er ook een schitterend trappenhuis in dat pand.
Het Natlab bij Philips in Eindhoven had er ook een. Prachtig ding. Ik vind het geweldige constructies, je kunt met die liften een enorme stroom aan mensen verwerken. Zeer efficient. En ja… het is even spannend, maar na twee keer in en uitstappen weet je niet beter meer. Ze gingen echt niet zo hard dat het gevaarlijk was.
Toen nog Amsterdam-Rotterdambank tegenover het Rembrandsplein. Mooie liften wij deden vaak de treeplanken omhoog dat iedereen vast zat. Ondeugend maar wel leuk en spannend, wat dan hing je tussen twee verdiepingen in.
In het oude stadhuis van Den Haag was er ook 1, daar ben ik wel eens in geweest, vond het een heel vreemd fenomeen. Weet nog dat ik me afvroeg als kind of de lift nu als hij helemaal boven was of hij omdraaide en dan op zijn kop weer naar beneden ging haha.
In 1956-57 ging ik solliciteren bij de Nederlandse Rijnvaart Vereniging hoek Veerhaven-Westerkade een prachtig oud gebouw. Compleet met portier. Die ver wees mij toe naar de paternoster lift die had ik nog nooit gezien. Op naar de 2e verdieping was best wel vreemd om dat mee te maken. Het gebouw rook naar de sigaren rook, toe mocht dat nog, de basen rookten in hun kamers. Mooie tijd.
De Amrobank t.o. Bijenkorf had er een, daat bleef ik in staan om rond te gaan, maar stapte ook op de plankjes onderweg wachten op een volgende “cabine”
In hoofdkantoor 1 bij Tata is er nog steeds 1
Ik heb er alleen naar gekeken. Ik durfde er niet in.Dat was in 1962.
Oh, die zat daar dan ook al in de jaren zestig. In 1964 begon ik bij Mekog en daar hing ook zo’n paternosterlift in het hoofdkantoor. Ik stapte er wel in, maar vond het een gevaarlijk geval, hoewel er nooit iets gebeurd is. Als ik de film ‘De lift’ met Huub Stapel zie denk ik er nog wel eens aan.
Burgemeester Monchyplein in Den Haag ( het oude stadhuis).
Op het hoofdbureau van de politie Rotterdam Rijnmond aan het Haagseveer hadden ze ook zo’n paternosterlift. Zoveel vrouwen werkten er midden jaren 60 nog niet, dus het was in het begin zaak om je niet te laten kennen: ‘gewoon’ instappen en ter plaatse uitstappen. Het zweet op mijn rug zagen de mannelijke collega’s toch niet!
Op het bureau van politie Marnixstraat in Amsterdam waren deze liften. Vader van een vriend werkte daar en ging een keer met hem mee toen ik deze doorlopende liften zag.
Ik werkte in de jaren 70 bij de gemeente politie Rotterdam. Op het hoofdbureau stapte ik, of liever sprong ik, in deze lift. ( paternoster) om op mijn werkplek te komen op de 2e etage.
Zie mij zelf weer in het bureau wachtend op het juiste moment om in de lift te stappen/springen.
Irene Trip
Als voormalig liftmonteur ken ik deze liften wel. Bij Starlift waar ik in de jaren 80 werkte hebben wij deze nooit gebouwd. We hadden ze wel in onderhoud. Zoals op het Spaarneplein in Den Haag en de Hoogovens in Velsen.
Hallo
in 1987 liep ik stage bij Starlift, en samen met een collega heb ik toen onderhoud gedaan aan de lift in het gebouw aan het Spaarneplein.
Jazeker ken ik deze nog als voormalig liftmonteur. Bij Starlift waar in de jaren 80 werkte hebben we deze zelf nooit gebouwd. We hadden er wel een paar in onderhoud zoals op het Spaarneplein en bij de Hoogovens in Velsen. Naar de huidige eisen zijn deze liften niet veilig en zijn de meeste buiten dienst gesteld of gesloopt.
Wij zijn elkaar zeker tegengekomen. in die tijd bestond de monteursclub nog . Ik werkte bij Möhringer in Haarlem. Ons clubblad heette OP en NEER. Ik woonde nog thuis in Leiden en zaten nadien soms samen met de hr. Spoon of hr Parmentier in de trein huiswaarts, Frans van Schagen