Herinneringen aan de kindermarkt op Koninginnedag

Ik slenterde wat rond op de kindermarkt – toen het nog Koninginnedag was – jaren geleden. 

Kramen vol speelgoed: puzzels, spelletjes, bouwdozen, poppen, en knuffels, heel veel knuffels. En daar zat hij dat mooie egeltje met een merkje eraan. Vast wel duur geweest, dacht ik… die neem ik mee. Hij keek me aan met een weemoedige blik uit zijn zwarte kraaloogjes.

Ik vroeg aan het meisje achter de kraam: “Wat moet deze kosten?” “10 cent, was het antwoord. Haar moeder stond een stukje verder op de uitkijk, dus vroeg ik haar: “Mag ze dit echt verkopen voor 10 cent?” “O ja hoor”, zei de moeder, “weg met die troep.”

Ik vroeg me af of dit egeltje ooit door het meisje geknuffeld was, het zag er nog als nieuw uit. En ook wie het ooit cadeau had gedaan. Misschien was het zorgvuldig uitgezocht als kraamcadeautje door iemand, bedacht ik me. Ik nam het egeltje mee, en noemde het: “10 cent”, als symbool voor onze wegwerpmaatschappij.  Het egeltje heeft een mooi plaatsje gekregen in de logeerkamer.

Knuffels

In de jaren ’50 waren er nog weinig tot geen knuffels. Kinderen speelden vooral met poppen.

Als ze er al waren, werden ze meestal zelf gefabriceerd, althans, ik herinner mij nog dat mijn moeder in die tijd een hele konijnenfamilie had gemaakt van oude lapjes. In de decennia erna kwamen knuffels, en ze werden steeds mooier en zachter, steeds “knuffelbaarder”, van allerlei soorten materiaal. Vaak zijn kinderen gehecht aan een bepaald knuffeltje, meestal datgene, dat ze als baby al in hun bedje hadden.

Elke nacht vallen ze ermee in slaap, het geeft het kind troost. Het heeft een vertrouwde geur en mag daarom ook niet gewassen worden. O wee, als de lieveling verloren raakt, dan is het huis te klein en moet er overal gezocht worden, tot advertenties toe, omdat de kleine anders niet in slaap te krijgen is. 

Ook al ziet zo’n pluchen beestje er niet meer uit, hangen de rafels er aan of zijn de oogjes al losgepeuterd, het blijft de favoriet. Veel volwassenen bewaren dit kleinood dan ook nog jaren, als fijne herinnering aan hun jeugd.

Overdaad

Kinderen hebben tegenwoordig zoveel pluchen beesten, dat hun bed er vol mee ligt. Er zijn genoeg gelegenheden waarbij ze worden geschonken. En die gelegenheden worden steeds talrijker. Niet alleen op verjaardagen en hoogtijdagen, maar ook bij schoolrapporten, zwemdiploma’s, of het verlies van de eerste tand.

Als er niet intensief mee gespeeld wordt, blijven ze zo goed als nieuw. Je kunt ze dan ook vaak zien liggen bij kringloopwinkels en rommelmarkten. Bij een van die rommelmarkten zag ik ooit een trieste stapel afdankertjes van bijna 2 meter liggen. Bij de kinderopvang zijn ze uiteindelijk niet zo gewenst, vanwege het risico van besmetting. Per slot hebben ze vele traantjes en snottebellen te verduren gekregen.

Ik hoop altijd dat die stumpertjes na een wasbeurtje toch weer een liefdevol vriendje krijgen.

Meer blogs:

• Schoolplein herinneringen aan de jaren ‘50/’60
• Weet je nog? zo zag Koninginnedag er vroeger uit!