Ons schoollaatje was vroeger onze eigen plek in de klas waar we onze pennen, schriftjes, gummen en stiekem ook onze persoonlijke spullen konden bewaren. Weet jij nog wat jij vroeger allemaal in je schoollaatje had liggen?
Schoolspullen
Mijn basisschooltijd is relatief kortgeleden (als je 20 jaar kort kunt noemen), en dus weet ik het nog goed. Oh, wat keek ik na de zomer weer uit naar het moment dat ik mijn nieuwe, schone la onder mijn schooltafel weer mocht indelen met verse pennen, potloden, gummen en kladblokken.
Die kreeg je op je eerste schooldag op je tafeltje cadeau, en op die manier zat de liefde voor kantoorartikelen er bij mij al vroeg in. Nog steeds word ik dolblij van het moment dat ik een agenda voor het nieuwe jaar kan kopen, nog helemaal leeg, vol met mogelijkheden.
Verzameling
Het duurde dan ook niet lang voordat ik dat soort kantoorartikelen op school ging hamsteren in mijn laatje. Steeds weer stond ik voor de juffrouw en meester met de mededeling dat mijn kladblok vol was, mijn gum op of kwijt, en mijn pen leeg. Met een opgetrokken wenkbrauw en een ‘nu alweer?’ kreeg ik een nieuwe aangereikt, die ik vervolgens bij mijn steeds groter wordende verzameling in mijn schoollaatje kon leggen. Dat was de enige rebelsheid die ik als kind in me had en behalve de fronsende blikken ben ik er nooit op aangesproken. Die nieuwe gum gebruikte ik vervolgens om er gaatjes in te prikken met mijn nieuwe potlood, zoals alle kinderen uit verveling wel eens deden.
Maar die collectie was niet het enige dat ik in mijn schoollaatje verzamelde. Ook lag er standaard een boek in dat kon lezen als ik eerder klaar was met mijn opdrachten of toets (de liefde voor lezen en schrijven zat er ook vroeg in). Er lagen Didlplaatjes en Pokémonkaarten (andere jaren ’90-kinderen zullen dit ongetwijfeld nog weten), geheime briefjes van vriendinnen en mijn eerste verkering, een verzameling puntenslijpsel waar ik blijkbaar erg gehecht aan was, stenen die ik in de pauze op de grond vond, en meer.
Dat schoollaatje vertelde het verhaal van dat schooljaar, en ieder jaar was het dan ook beide verdrietig én heerlijk om die hele boel weer op te ruimen. Om het volgende jaar weer met een schone lei en een leeg laatje te beginnen.
Hoe zag jouw schoollaatje er vroeger uit? Wat bewaarde je er stiekem in?
Meer blogs:
Reacties 5
Wij hadden op de lagere school geen laatje. We zaten in houten banken met een 'tafel'blad dat je omhoog kon klappen. Onder het opengeklapte blad was een lege ruimte waarin je spulletjes kon bewaren. Er waren nog inktpotten in de banken, dus lag er de kroontjespen, inktlap, potloden, gum, schriftjes, kladblok en een leesboek. Het was alleen lastig om iets als snoepjes te verstoppen en die stiekem te proberen te eten. De meester zag het meteen als de klep omhoogging, al was het maar een klein stukje.
Gluipkezen waren het.
We hadden van die oude banken met een pannendaken en inktkakje. Er lag alleen de potlood en de kroontjespen in met de inktlap.
Dat weet ik niet eens precies meer. Het eigen kastje had je natuurlijk alleen op de lagere school, want bij voortgezet onderwijs had je geen eigen bankje met kastje. Er waren diverse kastjes. Eentje waarvoor je altijd moest bukken onder je schrijfblad en één met een losse klep. Dat was makkelijker. Mijn schoolboeken lagen erin, pennen, gum, schriften, nooit privédingen eigenlijk. Soms wel, als je iets kwam laten zien op school, zoals je Barbiepop. Die mocht dan op je bank liggen, mits je goed oplette. Tussen de middag nam ik Tressy dan altijd weer mee naar huis. Toen kwam voortgezet onderwijs, het MAVO. Geen eigen bank/kastje meer, schoolboeken mee naar huis slepen, poppen waren kinderachtig geworden, enorm wennen was dat. EN HUISWERK, BAH!!
niets bijzonders, gewoon je inktlap, gum, potloden en die smerige nare inktpennen die altijd in je papier bleven haken.