Een Moto Guzzi V50 Monza, 500 cc V-twin, onderliggende nokkenassen, 2 kleps-kop, Dell Orto carburateurs, Marzochi vering, top ongeveer 165 Km/H, Moto Guzzi integraal rem systeem, oranje kuip, zwaailicht en sirene.
YPR’s, kleine tanks, naar de plaats van hun bestemming brengen. Ooit gereden met een dik 200 kilo zware wegmotor door diepe tanksporen in Duitse klei?
Dikke pret met zo’n Guzzi op goedkope Metzeller banden. Fijn dat Guzzi integraal remsysteem. (Met de voetrem gaat gelijktijdig zowel je voor- als achterrem. Met glad wegdek gebruikt men op de motor beter alleen de achterrem of liever helemaal geen rem).
Zwaar militairtransport naar Vogelensang (BRD). Grote FTE’s (vrachtwagens) met Leopards of YPR’s (tanks). Zo’n 10 uur zat je achtereen, koffiepauzes uitgesloten, meestal ‘s nachts op de Guzzi. Die Italiaanse fietsen hebben een wegligging van heb ik jou daar met die befaamde Marzochi vering. Maar hard, hard!
O, de ARBO-wet is alleen voor werkende mensen. Niet voor dienstplichtige Marechaussees.
Met zo’n tien Leopards door een of ander Duits stadje daar, Vogelensang. Overal bordjes met verboden voor tanks. (Ze hebben daar ervaring met de lieve rupsjes). Hoppa, polizei erbij. Sie, durfen hier nicht fahren mit den Tanks. Ja, dat weet ik dacht ik, maar ik verlang onderhand naar mijn slaapzakkie en volgens de route tijd tabel rijden kost het zeker een uur meer. Sie dürfen hier nicht fahren. Ausdrücklich verboten. Ja, ja, Herr Ober Wachtmeister (ik wist zijn rang niet maar met dat streepje van ‘m. En het klonk goed).
Die dingen kunnen aber nicht fliegen!
Ja, ja, uh, dar haben Sie recht.
Met m’n maatje, Eric, colonne terug naar huis. FTE’s (extreem grote vrachtwagens) en DAF’s met YPR’s (tanks) een stuk of 8. In Duitsland kennen ze binnen de verkeersregels geen verkeers-regelaars, of althans niet de tekens.
Eric en ik keken elkaar aan, aan het gas! Wat die Moffen wel kennen, en waar ze ook een gigantisch respect voor hebben, is voor sirene met blauwe lichten. Anders als in Nederland, waar men denkt, oké mooie sirene nood en zo, maar ik ben toch eerst. In Duitsland daarentegen gaat gewoon alles plat. We mochten dit alleen voeren bij uiterste noodgevallen, dus eigenlijk nooit.
(In Nederland voel je je in je Marechaussee uniform, toeters en bellen op je motor een asociale belasting verspiller in de ultieme vorm. In Duitsland daarentegen voel je je letterlijk en figuurlijk een overheidsdienaar met gezag).
Nou, alle kruisingen gingen plat. En zo snel waren de boys nog nooit thuis geweest.
Spectaculair moet ik zeggen. En dit geintje kun je natuurlijk alleen uithalen met een maatje dat weet wat je gaat doen en omgekeerd. Jezus, wat een verkeerspuinhoop hadden we er van gemaakt.
Maar het liep wel als een trein en zonder gevaarlijke situaties.
Eric en ik hadden eens 3 PRTL’s bij. Dit is super dure hightech luchtafweer geschut of zoiets. Tanks. Als je die dingen bij je had, kreeg je bijna overal carte blanche om door te blazen.
Nou kwamen wij op de A 50 voor de Rijnbrug of de brug over de Waal een colonne tegen, allemaal Laro’s (landrovers) en viertonners (DAF’s) van het Rode Kruis en verbindingsdienst onder begeleiding van 2 beroeps Marechaussees. Met de toen, 1986, nieuwste BMW K 100, intercom, nieuwste BMW-systeem helmen, mooie lederen Marechaussee tenue, de hele rotzooi.
Nou, wij hadden het ook niet koud, zal ik maar zeggen. En als ik een lange neus trok, wist Eric ook precies wat ik bedoelde.
De beroeps hielden ons aan. Waar we heen moesten? Naar Oirschot. Goh, zij ook. Of we niet samen zouden gaan? We hadden toch maar drie vrachtwagentjes bij (maar wel met drie PRTL’s). Ik dacht, leuk, eens kijken hoe die beroepsverkeer regelen. Nou, never dat ik die boys aan het werk nog te zien kreeg. Eric en ik gooiden dus lekker alle kruispunten plat. En er waren soms lastige kruispunten bij. Vierbaans met ook nog in- en uitvoegstroken en met stoplichten. Je moest dan nogal zeker overkomen. Eigenlijk moet je dergelijke kruispunten met 2 man regelen om overzicht te houden.
Je kon dit niet met 2 man tegelijk doen want, als de een verkeer regelde, moest de ander naar het volgende kruispunt rijden. Nou, het kruispunt op, met zwaailicht en sirene het verkeer stoppen. De verkeersregeling overnemen van de stoplichten. Je longen blies je zowat door je fluitje naar buiten. Als je colonne er door was, moest je even het verkeer na regelen om het daarna over te geven aan de stoplichten. Deed je dit niet goed, raakten automobilisten in de war en zou je de grootste ongelukken kunnen krijgen. Door onze perfect afgestelde verkeerslichten is de gemiddelde Nederlandse automobilist schijnbaar niet meer instaat om zelf na te denken en te kijken. Ik heb de meest panische gezichtsuitdrukkingen gezien. Alleen omdat ik er stond met wat toeters en bellen. Daarna moest je als een idioot de colonne achterna naar het volgende kruispunt.
Wel spectaculair moet ik zeggen. Maar je kreeg kromme tenen van de indirect geschakelde bak. De Guzzi schakelt voor geen meter. Daarentegen is het een relatief lichte fiets en stuurt ie echt Italiaans als een scheermes.
Lekker geurtje gaf die Guzzi V-twin na zo’n sessie trouwens.
Onze PRTL’s en het Rode Kruis volgden hun weg soepel naar Oirschot.
Maar geen beroeps in velden of wegen te bekennen…
Het waren toch onze collega’s?
De jongens waren gewoon slim en lekker vroeg thuis. Zij hadden alleen niet de bevoegdheid om op kruispunten verkeer te regelen. Wij eigenlijk ook niet, alleen in noodgevallen. Maar met die PRTL’s. En dienstplicht pikkies kunnen dat toch niet weten. Bovendien, zou er een politiecontrole komen, dan konden de beroeps de verantwoording op ons afschuiven want zij hadden geen verkeer staan regelen. Toch wel slim die beroeps en collegiaal…
Meer blogs:
Reacties 1
Jaaa brommertjes! Joepie! Zat toevallig net in de stapels motorboeken van wijlen mijn man. Ben door de jaren heen in zijn motortaal gemarineerd.