Daar naar Omaha Beach geweest waar de Amerikanen geland zijn. Poeh, Liefste dat was een hele vreemde ervaring. Dit heb ik nog nooit zo intens gevoeld, ja in Berlijn bij de Joden herdenk plaats maar daar waren geen mensen fysiek begraven.
Dit ging veel dieper en kon ik het echt niet hebben.
Eerst moesten we langs een Amerikaanse beveiligingspost. Daar controleerden ze wat we bij ons hadden en toen liepen we door naar een enorm gedenkteken met uitzicht over duizenden witte kruizen. Dat gevoel dat ik toen kreeg greep me echt bij de keel. Ik moest zo huilen en ik kon er helemaal niets aan doen. De energie die daar heerste, kon ik gewoon niet aan. Het was zo’n overweldigend gevoel.
Later zijn we ook naar de Duitse begraafplaatsen geweest.
De agressor
Echter, jonge jongens. Wat wisten zij? Jongens van 18 en 19 jaar waarvoor zijn ze gestorven? Voor één idioot, net als nu in Oekraïne. Die contrasten; toen, nu. Onze Yoshi 23 jaar net geslaagd voor commerciële economie aan de HAN. De wereld ligt aan zijn voeten. Die jongens toen? Ik zou de mensheid willen begrijpen; vraag ieder individueel of hij/zij een oorlog zou willen? Niemand zal dit met een ja bevestigen alleen hij, ja helaas is het altijd een hij, die meer macht wil. Waarvoor? Ik vraag je waarvoor?…
Meer blogs:
- Benieuwd naar meer verhalen van SchoolBANK redacteur Roger? Lees hier deel 1 van brieven uit Berlijn
- Herken je het gevoel van heimwee?
Reacties 1
Van jongs af aan (geboren in 1947) heb ik belangstelling voor het gebeuren tijdens de tweede wereldoorlog en de bevrijding van Europa in het bijzonder. Altijd al wilde ik eens in mijn leven naar Normandië Daar waar onze bevrijding was gestart. Eindelijk in 2003 was het zo ver. Met de caravan rondtrekken langs de hele kuststrook van Normandië. Alle plaatsen die van betekening zijn voor onze bevrijding bezocht. Zeer indrukwekkend. De stranden van OMAHA Beach, UTAH Beach de kliffen bij Pont Doc, Sword Beach en vele andere gedenkwaardige plekken. Musea te over. Hetgeen mij het meest in het hart heeft geraakt is de enorme begraafplaats waar duizenden jonge "Yankees" hun laatste rustplaats hebben. Er heerste alom respectabele stilte. De bezoekers die er rondliepen, veel amerikanen op leeftijd, maar ook jongere legden bloemen bij vele graven. Op een gegeven moment stopte er een autobus bij de ingang van de begraafplaats, welke door Frankrijk na de oorlog uit dankbaarheid tot amerikaans grondgebied is verklaard,, waaruit amerikaanse militairen stapten en richting het opgerichte herdenkingsmonument marcheerden. Daar aangekomen werd er de "Last post" gespeeld en een minuut stilte in acht genomen. Na een respectvolle rondgang over de begraafplaats gingen dezen weer terug naar de bus. Zeer indrukwekkend en de tranen kon ik niet bedwingen. Dat na al die jaren na onze vrijheid van het duitse juk dit alles nog immer wordt gekoesterd en herdacht!!!! Wij allen mogen toch nog iedere dag dankbaar zijn dat er ook een Amerika is dat ons na aan het hart ligt. Dit ondanks alle perikelen die spelen.!!