wouter adrianus van loon

Wat natuurlijk altijd is blijven hangen is de hand van de Directeur, een fijne man, die toch deze handicap overwonnen had met een ongekende toewijding en inzet.

Wat natuurlijk altijd is blijven hangen is de hand van de Directeur, een fijne man, die toch deze handicap overwonnen had met een ongekende toewijding en inzet. Ik schrok wel de eerste keer en zie het beeld nog voor me. Toen ik naar de diverse reactie op deze site keek, was het overduidelijk dat dit ik niet de enige ben die dit zo ervaren heeft. Het was een zeer fijne en beschermde omgeving, midden in een park, veel groen en plezier. Deze tijd is aan mij echt voorbij gegaan, recentelijk keek ik nog eens terug naar mijn rapport en kwamen veel herinneringen boven. Namen van klasgenootjes blijven vaag, uiteenlopend van Roland, Anneke, Ed, Anja Meijer (woonde vlak bij ons om de hoek) , Paultje, Eddie (de grote pestkop) , Han (volgens mij op hele vroege leeftijd aan leukemie overleden) en natuurlijk mijn "heros" de familie Steur, dit waren kanjers. Wat een inzet hadden deze mensen om van ons allemaal echt iets bijzonders te maken met veel warmte en liefde. Zij gaven ons het gevoel er bij te horen, zo heb ik dit echt ervaren. Ik kijk vaak terug naar mijn eigen kinderen (4 jongens) en ben blij dat ze een hele fijne jeugd hebben gehad. De tijd vliegt en wat mij verbaasd is de verbinding tussen tijd en aanwezigheid in de klas. Met velen hebben wij 6 jaar doorgebracht en de meeste herinneringen zijn weg, namen verdampen, indrukken verbleken. Toch is deze start een hele belangrijke uitgangspositie geworden voor allemaal in dat klasje in Rotterdam Zuid. Sommigen zijn gebleven, vele hebben zich verplaatst naar andere oorden. Ik ben best benieuwd hoe het met jullie is afgegaan, gewoon interesse met respect voor allemaal, ongeacht wat je bent, het belangrijkste is dat je jezelf bent, eigenwaarde hebt en vasthoud. En dit heeft niets met geld te maken. Wie weet tot later? Wout

Zuiderparkschool, 1965