willem post
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van willem post en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
willem post heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenIk studeerde nog toen ik in 1978 als leraar geschiedenis begon.
Ik studeerde nog toen ik in 1978 als leraar geschiedenis begon. Een strenge school inderdaad maar ook een hele betrouwbare school. De directeur, de heer Janssen en later de heer Croes, kende iedereen. Die mensen, en ook veel leraren, gingen echt helemaal voor de leerlingen. De werkweken op Ameland waren onvergetelijk. Van der Voet, Ameland-deskundige bij uitstek, kende er ieder grasprietje. Heel bijzonder: de zweetdruppeltjes van kok Fransen boven het eten, de droge grappen van Van der Voet als wij de leerlingen net weer stil hadden gekregen en er dus weer kabaal ontstond en mijzelf mag ik misschien wel zeggen als Sundeklaes. De sfeer onder de leraren was erg goed. Is Kranendonk al een keer leraar van het jaar geworden? Ik ving een gerucht op. Soms loop ik leerlingen nog wel eens tegen het lijf: de talentvolle schoolkrantschrijfster Irene Groeneveld bijvoorbeeld. En Marina Kik alweer een tijdje geleden als secretaresse van Rob Baan in De Kuip. Haar moeder maakte heerlijke zuurkool voor Van der Voet en mij. Om nooit te vergeten: drie sterfgevallen in zeven jaar: John van Helsland, Diana van der Jagt en Mano. Soms vergeet je wel eens een gezicht als je zoveel leerlingen hebt gehad maar van hen nooit! John: een beetje ondeugend maar een sympathieke knul. Diana: een 'schatje', vrolijk en helemaal in de ban van Marylin Monroe. Mano: stoer, grappig en een klein hartje.
Hervormde Zuidermavo, 1981
Een echte begin jaren zestigschool, dus nog geen enkel zicht op de maatschappelijke veranderingen die later zouden komen.
Een echte begin jaren zestigschool, dus nog geen enkel zicht op de maatschappelijke veranderingen die later zouden komen. Het was een hele strenge school in mijn herinnering met als dieptepunt de heer Heijboer waar iedereen een straatje voor omliep. Die school paste nog helemaal bij de gedisciplineerde jaren vijftig. Ik herinner me dat ik, toen een jaar of elf, op de Melis Stokelaan verkeersbrigadier was en met mijn 'pollepel' een zachte tik gaf aan mijn klasgenootje Hennie Groeneveld. De ook al zo strenge juffrouw Dreijer bezag het allemaal van verre vanaf de bovengang in de school. Zij spoedde zich naar mij toe en trok mij aan mijn oorlel over straat naar de heer Heijboer (afstand zo'n 300 meter schat ik). Hun conclusie was dat ik, met mijn keurige look en ook nog eens gemilimeterd haar, een provo was. Nou ja. Op deze school werd ook door menig meester een pak slaag uitgedeeld (over de knie), zelfs nog op de laatste dag voor de zomervakantie herinner ik me. Als een gedrild peleton moest je op het schoolplein opgesteld staan en zo de klas in marcheren. Toen we bij het schoolzwemmen eerder uit de bus stapten dan juffrouw Dreijer was het alsof wij een revolutie ontketenden. Zoiets 'vreselijks' moest je dagen aanhoren. Foei!!! Toch moet ik zeggen dat ik veel geleerd heb op deze school. Het was echt de tijd van kansen krijgen en het ging er zeer prestatiegericht aan toe. Je bleef die tafels maar oefenen om van juffrouw Bakker (de schat!) een roze stempeltje te krijgen. Van mijn topografisch stampwerk heb ik nu nog veel plezier als ik op pad ben. Morgenstond was een wijk om trots op te zijn. Veel ruimte, aan de rand van de stad en niemand had er zo'n grote tuin die je wel met honderden anderen moest delen maar dat was juist gezellig. Allerlei sociale klassen leefden dwars door elkaar heen. Veel leuke medeleeringen, o.a. tophonkbaltalent Eric van Duinen, de ook al honkballende Flip Glastra, de zo ondeugende Jerry Vos, de hoogbegaafde Jaap Heijma, de keurige, vriendelijke Erwin Dekker, de goedlachse Hennie Groeneveld, de zo lieve Monique Breuer, idem Nelleke van Leeuwen, de pittige Marielle Liem, Eric Olivier die mij aansprak vele jaren later op de Searstower in Chicago. Ik vergeet er natuurlijk velen. Oh ja, Roy Zeijdel (ook honkbal), Wim van Zuijlen, Dick Oversteeg, Marianne Vos, Emmy Halkema, Heleen Rademaker, Heleen van der Hoek, de helaas overleden en zo sympathieke Herman van den Berghe, en Leo Koolen en Henk Bouman die prachtig konden zingen in de Morgenster-kerk. Het is ongetwijfeld met veel van deze leerlingen dat ik eens op het schoolplein stond om omhoog te kijken naar een KLM-vliegtuig. De piloot was een familielid van ik dacht juffrouw Dreijer. Dat was toen nog heel bijzonder. En wij maar zwaaien naar het stipje. Ach ja, de begin jaren zestig. We waren niet veel gewend.
Maarten Lutherschool, 1961
Inderdaad Mario, een geweldige, gezellige school.
Inderdaad Mario, een geweldige, gezellige school. Wat was met name mijn vader trots dat ik er naar toe ging want die nieuwe havo was gewoon een voortzetting van de hbs.(vwo, dat was 'gewoon' een zesjarige hbs en bovendien deed dat er verder niet toe). En het deed er, wat mij betreft, ook niet toe dat het niveau van de Snoeck later terugliep. Die school had sfeer en dat vond ik veel belangrijker. Die eerste schooldagen als leerling van 1a met Bram van Rijn (Hollandsportfan nummero uno) en Wim Duiverman. Dat wonderlijke beeld op het schoolplein en die 'unieke'chocoladepakjes-automaat. De eerste feesten in de gymzaal: 'My Little Lady' van de Tremeloes dacht ik. Een heuse danswedstrijd die ik samen met Hennie Groenveld won. Een gezellige buurt ook met het kleine koffiehuisje Korbé(?) bij de Driebergenstraat en wat later het koffiehuis op de Maartensdijkelaan en natuurlijk onze stamkroeg café Morgenstond. De plaatjes werden gedraaid door o.a. Wim Veldhuizen meen ik. Het zag zwart van de fietsen en brommers op het Almeloplein. Het kaarthol aan de Braambruggestraat. Daar zat je ook uren na schooltijd en uiteraard in de tussenuren. Het geheim van de Snoeck was ook dat iedereen constant moest lopen naar en van de bijgebouwtjes. 'Iedereen kende iedereen'. Grote feesten als in Amicitia en werkweken zoals in Meersen in Limburg waren onvergetelijk. De dames? Ik vond in die eerste jaren Claudia van Rijswijk wel erg leuk. Maar dat vonden velen. Kracht van de school uiteraard ook de docenten: de zo correcte, sympathieke topleraar Walda, de toch wel extreem strenge Verhoog waar je ook wel weer mee kon lachen, de sympathieke verhalende geschiedenisdocent De Ruyter met wie wij naar Feijenoord-Ajax gingen. We kregen een roze koek van hem. (Toch wonderlijk dat je vaak van die details onthoudt) Ik herinner me het leerlingenparlement met echt campagne-voeren. Dat maakte wel indruk op ons jongere leerlingen. Ach ja, de jaren zestig! De veranderingen zaten in de lucht. De schoolkrant van mevr. Werner waar ik ook in schreef. Leerlingen, dat zijn er teveel om op te noemen. Een paar namen: Harm Prins. We zaten vaak naast elkaar. Wij waren wel redelijk 'vervelend'. Zeg maar gewoon lastig. Duits bij mevrouw Hooikaas was niet aan ons besteed en vanwege een 'naamvallengebrek' scoorden we wel eens -40 als cijfer. Voetballen op het pleintje met onder meer Ronnie te Slaa, Harm Prins, Johnie Knoppert (de vader van Richard), Herbert Roos van Raadshoven, Hans Stiensma, Dick Maalsen enz. Met Aris de Kok en anderen doordeweeks naar Europacup-wedstrijden van Feijenoord. Daarna bier drinken in een café in Rotterdam-Zuid. Ik was 15, had best wel bezorgde ouders maar gek dat ze dat goed vonden. Het was een andere tijd, dat zal wel de verklaring zijn. Je zou zo een boek kunnen schrijven over deze school. Voor mij persoonlijk was het een bijzondere ervaring om vier jaar later docent te worden op de Snoeck. Mocht ik opeens 'Corrie' zeggen tegen Tramper en 'Bram' tegen Verhoog. Wonderlijk om te zien dat leraren waar ik het eerst nog wel eens mee aan de stok had, zoals Van de Werff, later goede collega's werden. Ook als leraar met collega's als Marcel Roemers, Nico Dijkhuizen en Wim Sleijster was het een goede tijd. Jammer dat de Snoeck niet meer bestaat. Samen met een groepje andere docenten (Herman Telle, Marcel Roemers, Peter Pellenkkoft o.a.) hebben we er alles aan gedaan om het tij tekeren (terug lopend aantal leerlingen o.a.) maar helaas. Mooi dat het gebouw er nog staat.
Snoeck Henkemansschool, 1967