w van Loenen

Knarsen knarren schoolherinneringen

Je haren inmiddels wit. Herinneringen lijken statische beelden in vergelijking met de belevenissen in het hier en nu. Verhalen over de scholen, leraren, gebouwen, leerlingen, maatjes, vijanden, liefdes, feestjes, reizen en wat niet meer. Namen zijn hier en daar vervaagd. De zin "als ik het allemaal over mocht doen..." is niet meer dan een verstijfd verlangen de tijd terug te zetten. Doen wat je toen niet deed. Of juist niet doen wat je toen wel deed. Je wilde er niet in geloven dat de tijd veel sneller gaat dan je ooit zou denken. Het lag allemaal voor je. Waarom die onzinnige rijtjes uit je hoofd leren. Ik heb ze later niet nodig. Tot je ontdekt dat die puberale benadering zo onzinnig was. Un deux trots, ou est le roi, ik ken het versje dat er destijds is in gestampt nog feilloos uit mij hoofd. Ik dreun het nu wel eens op aan mijn kleinkinderen. Ze kijken mij aan met ogen die verraden dat alleen ik het leuk vind. Er komt een tijd dat ze zeggen , ach die opa, kijkt met weemoed terug naar zijn schooljeugd. Ik passeer de herinneringen van leerlingen. Kom namen tegen die het ene moment een glimlach opwekken, het andere moment een stilte. Een stilte zegt vaak meer dan 1000 woorden in een zin. Reünies, ik heb ze nooit bezocht. Niet dat ik niet in ben voor een feestje. Het was meer de angst. De angst te ervaren dat herinneringen stilstaande dia s zijn die hun kleur langzaam aan het verliezen zijn. Af en toe een haperende dia die steeds het zelfde plaatje laat zien en moeite heeft verder te komen. Blijft steken. Inmiddels weet ik dat ook foto's en dia s belangrijker worden naarmate ze ouder zijn. Ach die oude schooltijd. Huiswerk was iets voor de saaiste medeleerlingen. Daarom moest ik zes jaar doen om een mavo diploma te halen. Het klinkt bijna als spijt. Nu bijna 70 kan ik zeggen dat er zoveel dingen zijn waar spijt een bepaalde plaats inneemt. Ik heb de plicht om daarvoor te verexcuseren. Aan al diegenen die daar iets van hebben moeten ondervinden. Ja, ook op scholen. Maar ook naar mijzelf. Het leven en dus ook het schoolleven wordt geleefd. Foutloos een leven ondergaan is onmogelijk. Compenseert ze door de goede dingen en herinneringen. De leuke en liefdevolle. Dat laatste komt veelal boven als je alle herinneringen, namen fotos' etc. Leest en bekijkt. Schooltijd. Uiteindelijk koester ik het. En zo nu en dan verlang ik om ze op te halen. Daarom ik hou van jullie, scholen, gebouwen, leraren, medeleerlingen. Het zou leukzijn om de herinneringen nog eens in levende lijve op te ratelen.

Spaarne Scholengemeenschap, 1970