Toos VanHecke
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Toos VanHecke en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Toos VanHecke heeft 3 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenIk ben Toos van Hecke, vroeger Toosje Spruit.
Ik ben Toos van Hecke, vroeger Toosje Spruit. Een "dikkertje"in de klas, vaak met de gymlessen geplaagd. Ik heb diverse banen gehad waaronder parkeercontroleuse in Den Haag en "vuilnisman" in Amsterdam. Op het moment werk ik niet maar heb een grote hobby waar ik een kleine dagtaak aan heb. Ik speel accordeon in een grote Big Band in Amsterdam en daarnaast geven mijn man ën ik een blad Accordeon Actueel uit voor de liefhebbers van accordeonmuziek. Dit blad wordt inmiddels over de hele wereld verstuurd. Mijn herinneringen zijn voornamelijk aan de 6e klas o.l.v. meester Valkenburg. Ik zat bij de deur zodat als er geklopt werd ik de deur altijd open moest doen. Mijn vriendje toentertijd was Rudy Aubert, een jongetje van Indische afkomst die tevens mijn buurjongen was in de van Speystraat. Vriendinnen had ik vroeger genoeg. Mijn grootste vriendin was Conny Hoogenraad (inmiddels geëmigreerd) en daarnaast waren wij vriendin met Gerda Boudry, Helen Koppenol en Els de Ruyter. Wij deden eigenlijk alles samen. Ik heb een leuke anekdote uit mijn geheugen opgevist en wel de volgende: Als meester Valkenburg jarig was werd dat heel uitgebreid gevierd. Zo ook dit jaar. Wij, als vriendinnen besloten om een toneelstukje op te voeren voor hem. Dit ging over een moeder met zeer verveledende kinderen en hoe zij daar mee omging. Helen Koppenol speelde de moeder en wij de kinderen. Steeds haalden de kinderen weer streken uit en het eind van het verhaaltje was dat we naar bed gestuurd werden. Met zijn allen in slaapzakken op de grond. Maar ja, zelfs toen wisten we rottigheid uit te halen en aan het eind werd het klaslokaal bekogeld met eieren. Ook meester Valkenburg was de pineut want die kreeg op zijn kale hoofd een ei uitgeknepen. Gelukkig kon hij er om lachen. Jaren later toen ik nog eens naar de school terugging zaten nog de vlekken van de eieren in de houten vloer totdat de school gerenoveerd werd. Graag hoor ik van iemand eens iets. Je kunt mij Emaillen.
Groen van Prinstererschool, 1961