Ton Klein

Mijn onderwijzers van 1964 tot 1969

In de eerste klas kregen we les van jufrouw Almelo op wie ik direct verliefd werd. Ze woonde op de Julianaweg iets voorbij de Spar van Bosma, en na de middagpauze gingen we haar wel eens ophalen om samen naar school te lopen. Ook was er competitie om wie er de plantjes in de vensterbank water mocht geven. In de tweede klas kreeg ik les van jufrouw Verwaal. Ik meen dat ze Olga heette en de oudere zus was van Wendela uit mijn klas. Ze kon mooie gekleurde tekeningen op het bord maken. Maar verliefd werd ik niet, ik geloof dat ze me niet erg mocht. Tientallen jaren later kwam ik haar nog eens tegen in het bejaardenhuis van mijn demente moeder waar zij met een socialistich koor optrad. Ook toen kreeg ik weer datzefde gevoel. Alsof ze geen echt fijne herinneringen aan die tijd had. Misschien allemaal projectie van mij hoor. In de derde klas heerste juffrouw Kraan, die dagelijks meen ik helemaal uit Amersfoort kwam rijden in haar witte Daf. Ze had de reputatie streng te zijn en ik was dan ook nogal bang voor haar. Ook al omdat ze in mijn kinderogen al vredelijk oud leek. (Misschien wel in de vijftig!). En toch heb ik het gevoel dat ik de belangrijkste dingen bij haar heb geleerd. Sterk is mijn herinnering aan die middag bij haar in die warme klas op het Zuiden, toen tot mij doordrong dat ze vertelde dat niet alles wat in de Bijbel staat per se waar hoefde te zijn. Voor die twijfel aan wat de mensen allemaal beweren blijf ik haar mijn leven lang dankbaar. En ook voor die ouderwetse liedjes (de voerman lei te rusten...), de stichtelijke verhaaltjes uit de leesboekjes en de vele spreekwoorden en gezegden. Ik doe er nog altijd mijn voordeel mee. In de vierde klas kwam meester de Wit. Het jaar daarvoor gaf meester Meier, die als nogal driftig bekend stond, er nog les. Van meester de Wit heb ik echter ook onthouden dat hij me gemeen in mijn bovenarm kneep als ik weer eens zat te kwebbelen met de meisjes uit mijn klas. Maar misschien was het ook gewoon dat school minder leuk werd in de hogere klassen. Het echte leven begon zich al op te dringen. In de vijfde klas moet ik les gehad hebben van meneer Jansen. Uit de herinneringen van anderen begreep ik dat hij nogal spannend gekleed voor de klas stond, maar zelf had ik geheel geen herinneringen aan hem. Dat vind ik raar. Misschien was ik wel voor het eerst verliefd op deze man geworden en heb ik daarom alles verdrongen? Wel herinner ik me dat we in extra lessen tussen de middag, Franse les kregen, wat ik erg leuk vond. Ook was die klas meen ik erg groot en gedeeld met een andere klas, wat wellicht ook niet hielp om je te concentreren op het aanleggen van herinneringen. De seksuele voorlichting herinner ik me wel als enerverend, hoewel het geloof ik niet erg geholpen heeft om mijn eigen homoseksualiteit sneller te accepteren. Kan me ook niet herinneren dat het daar over ging: vast ook verdrongen. De zesde klas bij hoofdmeester Kars die les gaf in het lokaal naast zijn zwevende kantoor boven de aula. Ik herinner me een veel zachtaardiger man dan ik verwacht had. In deze klas waar de Cito toets zijn intrede deed, kwam ik redelijk laat maar wel indringend tot het besef dat ik echt moest gaan werken als ik later geen 'putjeschepper' wilde worden. Niet vreemd dat de onderwijzers mijn plotseling verbeterde cijfers daarom niet erg vertrouwden en me toch maar naar de mr. Visser MAVO aan de Vleutenseweg stuurden.

Prof. Ovide Decrolyschool, 1964