Met alle trammelant rondom Sinterklaas de laatste jaren zou je bijna vergeten hoe kinderen de mythe van Sinterklaas ervaren. Hoe zal het voor kinderen zijn wanneer hun held en zijn hulpjes aanleiding geven tot rellen en rechtszaken? Voor een kind is Sinterklaas geen figuur uit een verhaal, boek of een verzonnen karakter. Het is hun held, soms een halve Heilige!
Kistje
Ik was 8 of 10 toen een jongen uit mijn klas – Paco – een harde opmerking maakte over Sinterklaas: “die held op sokken met zijn cape die zijn knol niet vooruit krijgt.” Ik sprong er gelijk bovenop. In een vurig betoog nam ik het voor mijn held op. Als ik een kistje had gehad, had ik die er zeker bij gesleept. En was ik erop gaan staan. Er verzamelde een groep om ons heen.
Paco was allesbehalve geliefd, en werd gezien als een bully. Maar tot mijn stomme verbazing keek de groep me vol medelijden aan en ging het verhaal niet de kant op die ik verwachtte. Niemand nam het op voor Sinterklaas. Of voor Paco. Wel begon de hele groep me – ieder in eigen bewoordingen – uit te leggen dat Sinterklaas echt niet bestond.
Heilig
Die middag kwam ik woedend thuis. “Wat is er?”, vroeg mijn moeder. “Die Paco!”, zei ik. “Die was weer eens bezig! Weet u wat hij zei?” Mijn moeder schudde haar hoofd. “Dat Sinterklaas niet bestaat! En dan wel ieder jaar cadeautjes van hem aannemen hè? De rest van de klas zei ook hele achterlijke dingen over Sinterklaas!” Mijn moeder reageerde anders dan ik verwachtte. “De hele klas?”, vroeg ze. Ik dacht even na. Zelfs mijn beste vriendin had niks gezegd. Ik had wel gezien dat Margriet een rode blos kreeg op haar gezicht, die opkwam bij haar wangen. En die optrok tot achter haar oren. Ik vertelde het aan mijn moeder. Mijn moeder kreeg daarop ook een rood hoofd. “Misschien hadden we het je eerder moeten vertellen”, zei ze. “Sinterklaas bestaat inderdaad niet. Wij leggen die chocoladeletters altijd neer. En papa doet de cadeaus in een jutezak en klopt op de deur.” Ik keek haar aan. Beschaamd. Ik dacht aan het incident op het schoolplein. Ik werd woedend – “Ik geloof nooit meer wat jullie zeggen. En God is dan zeker ook een verzinsel!” riep ik voor ik de deur achter me dicht smeet.
Pandora’s Box
’s Avonds toen ik tot rust gekomen was stelde mijn ouders voor dat we Sinterklaas wel zouden blijven vieren. Met surprises en gedichten. “Mag ik dan alles opschrijven wat ik denk?”, vroeg ik. Mijn ouders knikten. Het was midden december. Dezelfde avond begon ik al met mijn gedichten voor het jaar erna. Voor 5 december. Ik schreef vanaf die dag toiletrollen vol. Het hele jaar hield ik mijn mond. En op Sinterklaasavond ging Pandora’s Box open.
Wat zijn jouw herinneringen aan Sinterklaas? Wij zijn benieuwd, laat het ons weten in de reacties.
De namen van voormalige klasgenoten zijn uit privacyoverwegingen gefingeerd.
Meer blogs: