Nee, ik heb geen schaatsverleden als een Fries of Groninger want ik ben een geboren Brabander opgegroeid in Aijen/Bergen, Noord-Limburg aan de Maas. Herinneringen aan mijn jeugd met “Wip” (Wilbert), “Soef” (Ook Wilbert, maar kon heel hard rennen daarom Soef van Soef de haas vooral als de witte tandarts bus voor de school stond) en Geert schaatsen over de Lei-graaf van Aijen naar Bergen.
Het hoefde maar één nachtje gevroren te hebben of Wip en ik gingen naar de Leigraaf of er ijs was. Dus 9 van de 10 keer natte voeten, maar vooral uitkijkend dat we het ijs niet al te kapot maakten zodat het niet meer mooi glad bevroor om op te schaatsen. Ja en áls het ijs dik genoeg was met bevroren voeten en rode koontjes roepen “‘t drügt!” Dialect voor het ijs draagt. Zeg maar ons “it giet oan”!
Ik had toen van die oude rood/zwarte ijshockey schaatsen van mijn oom, die waren me dus veel en veel te groot. Maar goed voordeel was dat ik dus 3 paar hele dikke sokken aan kon. Dus lekker warm, maar als ze dan nat werden heel koud en superlastig om ze nog uit te krijgen. Bevroren veters en vingers.
Die Lei graaf, wat zal het zijn, 3 kilometer? Dus nee geen kilometerslange 11 stedentocht maar een tochtje van dorp naar dorp Aijen naar Bergen. Ja, die graaf ging wel verder langs de Maas naar het zuiden richting Venlo of verder naar het noorden richting Nijmegen, maar daar kwamen we niet. Heel spannend trouwens want als de Maas hoog stond en de graaf bevroor kon het zijn dat we door het ijs zakten als tussentijds de Maas gedaald was en dus lucht onder het ijs zat. Daardoor zelden natte voeten omdat het water daaronder weer bevroren was. Wel schrikken als je dan plots door het ijs zakte, want het gaat met een soort vertraging; opeens kon het ijs breken en scheurde zo meters voor je uit.
We schaatsten zo van Aijen naar Bergen om daar met andere jongens te gaan ijshockeyen.
Dit ging met ’n eigengemaakte Hockeystick van panlatten en Puck van een afgezaagde weipaal en dan ijshockeyen op de ondergelopen en bevroren weiden na Maasoverstromingen.
Schaatsen op de “Voelkeskoel” tegenover Thei. Dat was een lager stuk gelegen weigrond, een soort kuil van ongeveer een hectare groot aan de rand van Bergen richting Aijen. Daar liep een Graaf doorheen en met hoog water liep die “kuil”dus vol. Omdat het water relatief ondiep was bevroor het ook vrij snel en konden we schaatsen en als je er dan toch door zakte, ging het vaak niet dieper dan ongeveer tot aan je knieën. Dus hooguit natte schaatsen en een natte broek. Nadeel was op de plekken waar de Graaf liep, het dus dieper was en het ijs niet altijd dik genoeg om op te schaatsen en je dus wel helemaal onder kon gaan, maar dat hebben we gelukkig nooit meegemaakt.
Toch hoe we soms na uren schaatsen thuiskwamen; totaal verkleumd alles nat en half bevroren, vies van de klei en het slootwater, begrijp ik nog steeds niet dat we nooit een longontsteking opgelopen hebben of anders ziek zijn geweest. Ook totaal geen ongeruste ouders voor waar we zaten of deden. Alleen een boze moeder van alle vieze natte zooi die we bij de achterdeur hadden laten liggen.
Ja, mooie herinneringen heb ik aan het schaatsen in mijn jeugd tijdens de jaren 70 en u, hebt u ook leuke schaatsherinneringen?
Meer blogs: