Carnaval staat om de hoek. Al weken van tevoren draai ik jaarlijks klassiekers als ‘Bloemetjesgordijn’ en recenter werk als ‘Men kapster he een stripke vur’.
Prinses
Carnaval, het is me met de paplepel ingegoten. Als vijfjarige werd ik lid van de plaatselijke jeugdcarnavalsvereniging en werd ik prompt lid van de Raad van 11. De steek op mijn hoofd vond ik niet interessant, maar de cape die ik droeg des te meer. Deze leek namelijk op die van De Prinses. Want naast de Raad van 11 waren daar een prins en een Prinses. En mijn blauwfluwelen cape leek op die van haar.
Tiara
De Prinses was een stuk ouder dan ik was. En naast haar cape droeg ze een oogverblindende blauwe jurk. Met glimmende pailletjes en diamanten. Échte ook nog, daarvan was ik overtuigd. En dan haar hoofddeksel. De Prinses droeg geen suffe steek. Nee! Op haar hoofd prijkte een tiara. Geen plastic prul ofzo, maar eentje met de meest kostbare stenen.
Ik hing de hele carnaval om haar heen, gebiologeerd starend naar haar kroonjuweel. Hoewel ze me schattig vond, begreep ze niet dat ik haar tiara wilde. Ik wilde hem hebben, stelen, krijgen. Sterker nog, ik móest hem hebben. Maar dát gebeurde niet. En ik vroeg er ook niet om. Durfde ik niet…
De jaren gingen voorbij. Ik promoveerde van de Raad van 11 naar de dansmariekes. Zonder cape, maar met kek rokje. Ik kon de radslag en als enige de spagaat dus ik vermaakte me best. Maar toch…
Tranen met tuiten
Toen ik tien jaar was, vond ik het welletjes. Ik stapte naar de voorzitter en eiste de positie op waar ik, zo vond ik, recht op had. Sterker nog, ik was ervoor gemaakt. Tijdens de jeugdprinsesbekendmaking was ik op van de zenuwen. Wat als ik niet gekozen werd? Wat als ik nóg een jaar vanuit stand in spagaat moest springen. Wat als… ‘De Prinses is…Chantal!’. ‘Wat? Nee! Ik ben Linda. Ík ben De Prinses.’
Tranen met tuiten huilde ik, mijn droom spatte uiteen als een te hard opgeblazen ballon.
Stilletjes trok mijn dansmariekesoutfit aan. Geen tiara, geen diamanten. Maar ik herpakte me vrijwel direct. Want ik had een doel: volgend jaar ben ik De Prinses. En weet je wat? Het is me gelukt. En ik speelde mijn rol met verve.
Reacties 3
Je was dus al vroeg een doorzettertje!
Wat leuk dat je toch nog Prinses Carnaval werden je wens vervuld! Ook Carry Tefsen was ooit Prinses Carnaval, ookal voelt voor mij "Prins Carnaval", wat vertrouwder, net als "Koninginnedag", ipv "Koningsdag".
Ik ben al mijn hele leven lang een dansmarieke (garde-danseres). Ik vind dit ook het mooiste, wat er is. Nog mooier dan Prinses zijn. Ik hou ook heel veel van dansen.