In een flits zag SchoolBANK redacteur Roger van der Werff een tijd geleden op TV: ‘man vermoord: Johan van der Heijdenbij’ bij het programma Opsporing gezocht. ”Ik dacht zou hij het zijn; mijn vriendje van de 3e en 4 e klas lagere school in Handel (NBr)? Handel het oudste Maria bedevaartsoort van Noord Brabant. Het liet me niet meer los het was zo’n aardige en bijzondere jongen”, verteld SchoolBANK redacteur Roger van der Werff.
Woonwagen
Een jongen van “het kamp” in Handel die in een grote woonwagen woonde. Ik realiseer mij nu dat je, of ik althans, zo onbevangen en zonder vooroordeel als kind tegen mensen aankeek die anders waren dan ik. Zou het komen doordat ik zelf van Indische afkomst ben? Ik bedoel ik was ook anders dan de meeste kinderen. Samen met mijn zus waren we toen de enige “donkere” kinderen van school. Nu is dat heel anders en zeker in het westen van ons land. Kan me herinneren op de HAVO in het Brabantse Stevensbeek was ik de enige samen met één jongen van Turkse afkomst van de dik 1500 scholieren. Kan me ook geen enkel moment herinneren dat ik toen ooit gediscrimineerd ben in welke vorm dan ook. Maar goed dit is weer een heel ander verhaal waar ik het nu niet over wil hebben. Veel meer over Johan. In mijn ogen gewoon anders dan anderen en dus heel spannend voor mij! Een heel bijzonder guitig druk kereltje met twee verschillende kleuren ogen: blauw en groen. Dat had ik nog nooit gezien en ik vond dat zo bijzonder.
Poepen in het bos
Ik weet ook niet meer precies waar in Handel de woonwagen van Johan stond, maar ik kan mij wel die typische geur herinneren. Het rook er altijd op een of andere manier naar worteltjes stamp; herkend u de geur? Ik weet niet of ik zijn vader en moeder ooit heb gezien. Zijn vader werkte in een fabriekje in Handel. In de woonwagen zelf kwam ik zelden of nooit. We speelden altijd buiten in het aangrenzend bos dat in mijn verbeelding immens groot was. We kenden het op ons duimpje en typisch altijd aan het begin (en dat vond ik heel komisch) moest Johan eerst poepen. Ja, en dan deed hij gewoon ergens langs het pad zijn broek naar beneden, deed zijn behoefte, daarna hup broek omhoog en weer verder. Toen eigenlijk nooit bij stil gestaan dat hij nooit wc papier of iets gebruikte; het was gewoon zo. Er waren ook geen vreemde luchtjes bij Johan. Ik denk nu in 2022 dat de kinderbescherming, GGD en god weet voor instantie op de stoep had gestaan! Hygiëne, allergieën? Kan me geen kind herinneren die daar toen last van had.
ADHD, PDD nost of god weet wat, stonden nog niet eens in de Dikke van Dalen. Ik kan me ook niet herinneren dat we ooit echt ziek waren buiten een griepje om. Die heerlijke onbevangenheid die wij als kind hadden, die absolute vrijheid. Totaal niet gebonden aan regels of opgelegde conventies van welke politiek correcte stroming of wat dan ook. Niet dat ik nu wil pleiten voor een complete anarchie of dat we moeten gaan poepen in het bos, stel je voor, maar wel dat we eens een beetje loskomen van die regelzucht in ons land.
Mariaboom
We struinden het hele bos af en kwamen zo vaak midden in dat bos bij een grote zandverstuiving waar een oude dikke boom stond: de Mariaboom. Een voor ons, en ik denk voor veel mensen, magische plaats. Volgens de legende is ooit de bliksem in de boom geslagen, toen is hij open gespleten en hebben ze daar een Maria beeldje in gevonden dat later in de kerk is gezet. Het ging in ieder geval onze kinderfantasie te boven. Moeilijk voor te stellen dat wij ons toen als kind zo konden vermaken zonder mobieltje of tablet. Sterker nog, we zaten uren in het bos of ergens zonder dat onze moeders wisten waar we precies zaten.
Ik ben Johan uit het oog verloren zoals dat gaat. Wij verhuisden en ook Johan verhuisde. Later heb ik hem nog één keer opgezocht toen hij en zijn familie een “echt” huis hadden gekregen in Gemert. De familie kon er niet aarden en zij gingen doodongelukkig weer terug naar hun woonwagen.
Dit is mijn herinnering aan een voor mij markant mens: Johan van der Heijden en u beste lezers; hebben jullie een herinnering aan een markant mens uit jullie jeugd?.
Reacties 2
Toch best raar is het, dat de generatie die vroeger zelf nog alles mocht van hun ouders, allemaal kindertjes hebben geproduceerd die niets meer mogen en kunnen. Dat viel me zomaar op met Sint-Maarten toen ik in het dorpje kwam wonen waar we vroeger in twee grote groepen de huizen langs gingen: alle jongens in een groep en alle meiden in een groep. Wij hadden daar helemaal geen ouders bij nodig destijds. Ik weet nog hoe goed de oudsten op de kleine kinderen in de groep pasten. Heel verantwoordelijk waren we. Die vrije kindertjes van toen, nu volwassenen, begeleiden nu hun kinderen tijdens datzelfde feestje. Meer ouders dan kinderen kwamen op elf november langs. Ik wist niet wat ik zag. In één klap was heel het feestgevoel weg dat ik van vroeger nog kende. Weg vrijheid van het kroost. Triest vond ik het. Tekenend ook.
Een echt markant mens uit onze jeugd was onze ouwe buurman Cees. Beetje eigenaardig maar met een goed hart. Hij was kort getrouwd geweest, zijn vrouw had het niet lang met hem uitgehouden. Zijn boerderij had hij net vrij van schulden maar om zijn vrouw uit te kopen had hij weer een hypotheek moeten nemen. In die tijd trouwde je nog in gemeenschap van goederen. Mijn moeder waste zijn kleren en hij at regelmatig tussen de middag met ons mee. Dan kreeg je zijn uitspraken soms naar je hoofd. Mijn zus en ik hadden een rijmpje over hem gemaakt en als we het voor hem oplepelden kon je 'm in zijn keel kijken, lag hij in een deuk.