De kleuterschool vond ik niet echt leuk, en dan druk ik me voorzichtig uit. De kleuterjuffen waren streng. Ze hadden niet echt aandacht voor de kleuters, in mijn perceptie. We zaten op kleine schoolbankjes opdrachten uit te voeren. We moesten dingen doen waarvan ik nu denk: echt niet geschikt voor kleuters.
Wat we bijvoorbeeld moesten doen waren macaronischelpjes met nagellak een kleurtje geven en daar dan een ketting van rijgen voor Moederdag. Of figuurtjes met een prikpen uitprikken, heel vervelend werk en niet ongevaarlijk.
Ik heb een keer een stuk haar afgeknipt van een meisje dat in het bankje voor mij zat. De juf was heel boos, het meisje kreeg op haar kop, ik durfde niet te zeggen dat ik het in een opwelling had gedaan.
Er zat een meisje in onze kleuterklas dat niet zindelijk was. Ik weet niet of haar ouders hun handen van haar hadden afgetrokken, ze was een jaar of 5 en had dus wel zindelijk moeten zijn. Maar dat was ze dus niet, ze kwam naar de kleuterschool in haar natgeplaste onderbroek. Je kunt je wel voorstellen dat ze niet aangenaam rook. Wij noemden haar allemaal ‘Stinkmeid’. Verschrikkelijk zielig natuurlijk maar wij wisten toen niet beter. De juffen grepen niet in. Ik herinner me ook nog de kleine wc-tjes. Er zaten geen deuren voor, iedereen kon je zien zitten. Je zou er onzindelijk van worden…
Ik werd weggestuurd
Op een keer was de juf aan het voorlezen. We zaten op 2 lage gymnastiekbankjes die schuin waren opgesteld met een ruimte ertussen. We zaten allemaal op een bankje, behalve ‘Stinkmeid’. Zij zat tussen de 2 bankjes op de grond. Ik vond dat sneu want er was naast mij nog wel plaats op het bankje. Dus ik riep, door het verhaal van de juf heen: “Stinkmeid, kom hier maar zitten!” Goed bedoeld dus. Maar de juf werd woedend. Ze onderbrak haar verhaal. Ik moest weg!
Ik kreeg in een envelop het geld (een rijksdaalder, geloof ik) voor het schoolreisje mee en ik moest alleen naar huis. Terwijl we altijd gehaald en gebracht werden. Ik zie mezelf nog lopen met mijn envelopje. Dat envelopje met geld zou ik in het kanaal gooien had ik al bedacht. Want, ook al had ik niets gedaan, ik wist wel dat ik thuis niet hoefde aan te komen met het verhaal dat ik weggestuurd was. Absurd toch, een kind van 4 of 5 jaar alleen naar huis laten lopen. Ik was al een eindje op weg toen de juf mij terug kwam halen. Waarschijnlijk vond ze het zelf ook niet zo’n goede actie.
Eind goed, al goed? Nee, ik voel nog steeds de onrechtvaardigheid, vooral voor die arme ‘Stinkmeid’. Wat zal haar tijd op de kleuterschool een hel voor haar geweest zijn. Ik hoop dat ze er over heen gekomen is.
Heb jij ook minder plezierige herinneringen aan (een voorval op) de kleuterschool? Laat maar horen.
Reacties 22
Een verhaal waar de rillingen van over m'n rug lopen. Flashbacks naar mijn kleuter- en lagere schooljaren. Na jaren wil ik mijn verhaal kwijt, mede op aandringen van mijn dochter, echter zonder naam en toenaam te noemen. Ikzelf schrijf dit onder een 'pseudoniem' aangezien ik eventueel nog in leven zijnde familieleden niet wil kwetsen. Ik ben geboren in 1962 en ging in 1966 naar een (christelijk gereformeerde) kleuterschool. In hetzelfde gebouw zat ook een lagere school met dezelfde levensovertuiging. Ik heb in mijn jaren op die school weinig echte christelijke waarden meegekregen of ervaren. Niets in de zin van veiligheid of liefdevolheid. Discipline en straf was het metier. Alhoewel lichamelijke straffen toen niet meer mochten zijn er toch wel klasgenootjes soms lichamelijk aangepakt (ik incluis) hoewel dat in mijn latere jaren op die school eigenlijk niet meer gebeurde. In plaats daarvan kwam de geestelijke 'mishandeling' (een ander woord kan ik er niet voor bedenken). Een leerling(e) publiekelijk belachelijk maken als hij (of zij) zich niet aan de regels hield of iets domweg niet wist. Ja, ik was een 'moeilijke' leerling (later werd duidelijk waarom: hoogbegaafd) en vertoonde meer niet dan wel recalcitrant gedrag. Vaak in de hoek gestaan, strafwerk gemaakt, ouders werden op school geroepen of later gebeld. Volgens mijn leraren op school 'moest het boompje gebogen worden als het nog jong was' in de naam van de heere jezus...... Ik heb nooit gebogen. Ergens gedurende klas 3 begon ik opeens heel erg te stotteren. Mijn ouders maakten zich daar wel zorgen over en hebben het er met school over gehad. Jaren later heb ik van mijn moeder te horen gekregen wat de reactie van school was: aanstellerij. Naïef als mijn ouders toen waren hebben ze dit geaccepteerd als verklaring. Het werd er daardoor thuis ook niet vrolijker op. In klas 5 en 6 ben ik regelmatig van school gestuurd omdat ik onhandelbaar was wat dan ook weer de nodige commotie thuis gaf. Uiteindelijk de CITO toets. Volgens de uitslag was mijn niveau VWO. Iets dat noch mijn leraren nog mijn ouders begrepen. Ik had toen zelf al voorgesteld naar welke middelbare school ik wilde (een openbare school). Ik heb later ook van mijn moeder gehoord dat mijn lagere school zich bij mijn ouders heel sterk heeft gemaakt om dat vooral niet te doen. Daarbij was mijn hoge score een 'toevalstreffer'. Na veel geruzie thuis ben ik toen naar een (werderom christelijke) MAVO gestuurd. In de tweede helft van mijn 1e schooljaar heb ik besloten tot mijn ultieme verweer. Ik heb mezelf onmogelijk gemaakt op school. Totaal geen huiswerk gemaakt, stierlijk vervelend doen in de klas, proefwerken en repetities leeg inleveren, docenten uitschelden, etc etc. Uiteindelijk ben ik in maart van mijn eerste schooljaar op die MAVO van school 'getrapt. Er volgde 2 gruwelijke weken thuis totdat uiteindelijk mijn ouders toegaven aan mijn wens om naar die openbare school te gaan en me in het brugjaar te laten starten. Na dat jaar kwam de keuze voor HAVO, VWO, Gymnasium of Atheneum. Wat was dat een verademing. Ik bloeide helemaal op en zowaar na het eerste semester was ik van het stotteren af. Na het eerste jaar kwam het advies van school: VWO. Hoewel mijn, mn vader, niet goed wist wat hij daarvan vinden moest, mocht ik toch starten in 2 VWO. Heerlijke tijd. Ik beschouw mijn VWO tijd nog steeds als de gelukkigste in m'n jeugd. Een progressieve school die aanmoedigde om kritisch te denken en vragen te stellen. Ik ontdekte dat leren heel leuk was (ik doe dat weer of beter, nog steeds). Op latere leeftijd ben ik behandeld door een therapeut vnl vanwege mijn traumatische ervaringen op school en met het geloof. Nee, ik ben nooit fysiek of sexueel mishandeld, alleen en 'slechts' mentaal. Tijdens mijn therapie rees het plan om mijn voormalige 'leraren' te confronteren met hetgeen ze hadden aangericht. Er bleken er nog twee in leven te zijn. Een daarvan wilde absoluut niet meewerken, de ander alleen telefonisch. Ik heb met de betreffende lerares gesproken, telefonisch. Niets van erkenning of excuus en ja, ze vond me destijds een heel vervelend kind. "Bedankt voor je eerlijkheid, maar zou u met de wetenschap van vandaag het niet anders doen?". Het antwoord daarop was dat dat helaas tegenwoordig moet, maar het liefst...... Ik ben zo blij dat deze mensen (leraren wil ik ze eigenlijk niet meer noemen) een uitstervend ras zijn. Het heeft mij jaren gekost om die traumatische jaren te verwerken. Energie die ik beter anders had kunnen besteden. Mijn dochter heeft gelukkig een veilige lagere schooltijd gehad, iets waar ik af en toe jaloers op was (zij wel en ik niet) maar ook intens gelukkig omdat haar die ervaringen bespaard zijn gebleven. Mijn moeder was jaren later mans genoeg om te erkennen dat zij en mijn vader de fout in zijn gegaan. Ze bekende dat ze samen met mijn vader jaren terug met me hadden willen praten nadat ze te horen hadden gekregen dat hun favoriete leraar van mijn lagere school was opgepakt voor ontucht met minderjarigen. Daarnaast bleek hij ook de grootste hoerenloper van ons stadsdeel te zijn. Ik geef toe, 't Is geen leuk of mooi verhaal maar uiteindelijk is het allemaal voor mij goedgekomen al heeft het wel wat moeite gekost. Zou ik m'n kinderjaren over willen doen? Absoluut niet tenzij het vanaf m'n 14e jaar kan. Ik draag mijn oude lyceum nog steeds een warm hart toe. Mijn lagere school bestaat niet meer (gelukkig) maar af en toe droom ik er nog van. Het moge duidelijk zijn dat 's ochtends nog steeds niet fijn wakker worden is maar na een uurtje en twee koppen koffie gaat het weer prima.
Hoogbegaafd lijkt me wat overdreven,dan had je ook eerder dan 14 jaar beter kunnen reageren op de leraar en je niet zo dwars gedragen,kinderen van 10 jaar weten best hoe het hoort.
al eens kinderen gehad ?
Verdiep je eerst eens in wat hoogbegaafdheid is en wat het voor veel mensen die het hebben in de praktijk betekent.
Dat vind ik een domme reactie. Hoogbegaafd betekent meestal dat je wat sommige "vakken" betreft, je erg hoog scoort. Dat houdt vaak in dat je op sociaal gebied minder ver bent. En "hoe het hoort" heeft vaak alleen te maken met onderlinge afspraken. Ik heb zelf een heel hoog begaafde broer, die zich ook vaak in de nesten werkte, terwijl hij met glans zijn diploma haalde met alleen negens en tienen
Wat een verschrikkelijk domme reactie. Diep triest.
Helaas is de associatie dat een HB'er per definitie goed gebekt zou moeten zijn compleet de plank misgeslagen... Vaak is het tegenovergestelde de realiteit: Ze zijn regelmatig het doelwit van pesterijen, hebben door allerlei ontstane situaties een enorm laag zelfbeeld gekregen en kunnen (bijna dwangmatige) onderpresteerders geworden zijn "om er maar bij te horen". Ik zie dat soort volwassen personen zelfs niet snel voor zichzelf opkomen, jij wel? Laat staan dus een kind
Heeft niks met leeftijd te maken als de leerstof niet aansluit bij het niveau, vervelen kinderen zich omdat er geen uitdaging is
Overdreven ? Absoluut niet ! Hoogbegaafde kinderen(heb er zelf 3) hebben het vaak net zo moeilijk als minderbegaafde kinderen.De meeste leraren richten zich op de "grijze massa".Er is veel hulp voor de kinderen ,die wat moeilijker meekomen ,maar minder voor de kinderen ,die er bovenuit steken,en zich vaak vervelen in de lessen. Gaan dan "lastig" worden en ,nog erger :gaan hun waardevolle kwaliteiten onderdrukken...
Toen ik op de Pedagogische Academie zat kregen we wel het vak kinderpsychologie, dat ging overigens niet heel erg diep. Maar dat er hoogbegaafde kinderen bestonden? Daar hebben wij nooit iets over gehoord. Toen ik eenmaal 'juf' was, kreeg ik op de eerste schooldag een tekening van een jongetje waarop stond 'snoep verstandig, eet een appel.' Dat was een jochie dat in de eerste klas bij mij ging leren lezen: boom, roos, vis, vuur... Dat kon hij al lang. Het was een heel slim ventje, dat van technisch lego de meest ingewikkelde modellen maakte. Ik gaf hem extra opdrachten, die ik zelf bedacht, want er was niets voor zulke kinderen. Helaas stotterde het kind heel erg. In de tweede klas kreeg hij (van een andere juf) een onvoldoende voor lezen. Toen zijn moeder verhaal kwam halen, zei mijn collega "hij stottert, dus ik kan niet horen of hij goed kan lezen." Treurig toch? Ik weet dat de jongen heel goed terecht gekomen is, carrieretechnisch gezien, sociaal weet ik het niet.
Nogal een harde reactie; soms kunnen je emoties je zo beinvloeden dat je uitschiet, of je nu hoogbegaafd bent of niet...
Wat erg, dat het zo lang duurde voordat je de goede benadering kreeg! Ja, de kennis van nu en de kennis en de tijdgeest van toen. En wat een kromme geloofsopvattingen... Veel sterkte en plezier voor nu gewenst! En wat kan het helpen om het voor je kinderen anders te doen!!
We woonden begin jaren 50 in Scheveningen en ik ging met plezier naar de kleuterschool op de Westduinweg. Al probeerden ze me wel te forceren niet links te tekenen/schrijven. Gelukkig overtuigde een wat modernere juf de anderen me met rust te laten, dat het best goed zou komen. Helaas werd ik op een dag van de kleuterschool gestuurd wel onder begeleiding van een strenge wat oudere concierge Juffrouw Coba. Bij huis aangekomen belde ze aan en liet mijn stomverbaasde moeder weten "ik heb haar naar huis gebracht want ze heeft in haar broek gepoept". Mijn moeder wetend dat ik al lang goed zindelijk was, vertrouwde het niet en keek naar en rook aan mijn broekje. Niks aan de hand, alles schoon. Het was de schuld van het jochie dat op school naast me zat. Helaas werd ik meteen heel stellig als schuldige aangewezen en ik was te verbouwereerd en te beschaamd om het te ontkennen.
Ik spijbelde in 946 in de tweede klas, samen met mijn zus die 3 klassen hoger zat dan ik, in de middag. In de Merelstraat, waar onze school stond, stond een grote tank geparkeerd en dat vonden wij heel interessant. Ik woonde in die tijd in Hilversum aan de Minckelerstraat, hoek K. Onnesweg. Die tank was natuurlijk fantastisch en wij hebben er beiden van genoten. De volgende dag gewoon weer naar school en vertelden wij dat wij ons niet lekker voelden. Ik denk alleen dat dit door de lerares met een korreltje zout werd genomen.
Sorry de 1 vergeten, het was 1946.
Ja, ik ben op de kleuterschool gepest door een paar rotjochies, ze wachtten me elke dag op en trokken aan mijn kleren, schopten en sloegen, het was zo erg dat ik wat eerder van school mocht om die gassies te ontlopen. Het volgende echter gebeurde op de lagere school. Ik zat nog bij de nonnen, zo lang is het geleden. Op een gegeven dag regende het snoertjes, dus we mochten binnenblijven. Zuster Patricia ging koffiedrinken en wij zouden in de klas blijven. Onmiddellijk stond het langste meisje van de klas op, haar naam kort ik af tot S.G. S keerde zich naar mij en deed een paar stappen naar me toe. Ze begon me tikjes te geven en kreeg binnen de kortste keren de helft van de meiden mee. Ik moet er even bij vermelden dat S een vriendinnetje had dat bij ons in de klas zat, E. E ging liever met mij om, want S was erg overheersend, een echt akelig kind. Dat wekte de jaloezie van S op, die haar monopoly bij E zag verdwijnen. Vandaar. S kreeg dus de halve klas mee met haar getreiter. Ze sloeg, niet echt hard, maar zo vals, zo gemeen. S was echt een draak. Ik raakte zo overstuur, dat ik mijn schooltas pakte toen ik een enorme driftaanval kreeg. Ik heb dat nadien nooit meer zo gehad. Ik zag een rode mist en maaide die schooltas rond, die plofte op het hoofd van een meisje dat nergens iets mee te maken had, M was een lief kind. Sorry nog, M. Maar die lange, die lange sladood moest haar BEK houden, ze moest stil zijn..echt...zwijgen, rotkind! Ik denk dat zr. Patricia net op tijd weer binnenkwam, ik had dat loeder vermoord, denk ik. Ze pestte altijd, sinds ik met E om begon te gaan. Patricia riep ons streng tot de orde en weet je wat dat serpent toen deed, die S ? Ze ging ineens naast me staan, medelijdend met haar arm om mijn schouder.......ik was te verbluft om haar weg te meppen. De rode mist was weg, maar die méíd.....bah.
Ik was 5 jaar het was 1953 5 december. Ik was vrij lang ziek geweest en mocht van de kinderarts omdat het Sinterklaas feest was op de kleuterschool een paar uurtjes daar naartoe.Mijn vader bracht mij . Toen hij weg was gebeurde het. Sinterklaas kwam binnen en ik was de eerste die bij Sinterklaas werd geroepen.Hij waarom ik zo ondeugend was geweest om zolang niet naar school te komen. Ik zei ik was ziek. De Sint zij ondeugende jongetjes gaan mee naar Spanje. En moest tot dat de Sint klaar was achter zijn stoel en wachten. Een poosje later stond mijn vader ineens in de klas. Ik heb mijn vader nog nooit zo kwaad gezien en heeft daar in de klas waar alle kinderen bij waren de baard en de muts van die nep Sint afgetrokken en gezegd Sinterklaas bestaat niet. Ik was vanaf dat ik achter de stoel moest staan totdat we thuis waren vreselijk overstuur. Heb al die tijd staan huile.Dat was de kleuterschool van tante duive op Zorg en Hoop ( hete de wijk in Paramaribo waar wij woonde). Ik heb daarna altijd een hekel gehad aan dat kl.t. Feest. Ben nu 72 jaar en dat is me altijd bijgebleven. Nu met al die ophef over zwarte Piet mogeN ze van mij dat hele feest alsnog afschaffen. Sneu voor al die mensen die het een pracht feest vinden, maar dit is mijn gevoel.Ik heb altijd moeite gehad met dat feest, had later terug in Holland op 5december nooit zin om naar school te gaan en om een surprise te maken. Vier het nog steeds niet.
Wat een heftig verhaal Max! Niet te geloven dat zoiets op een kleuterschool voor kon komen. Dat ze die sinterklaas zo slecht ingelicht hadden dat ie zo in de fout kon gaan.. Je zou eerder verwachten dat ie jou speciaal in het zonnetje zou zetten omdat je ziek was geweest.. En hoe je vader reageerde! Wel zeer terecht natuurlijk, maar hoe dan ook traumatisch voor het kind in kwestie en waarschijnlijk voor alle kinderen die erbij aanwezig waren.. Het lijkt wel een scene uit een extreme 'coming of age'-film. Zelf heb ik hele andere herinneringen aan mijn kleuterschool-tijd. Ik kom uit Tilburg en ik ben geboren in 1950, dus het zal rond '55 zijn geweest dat ik naar een kleuterschool aan het Wilhelminapark ging. Het was een modern gebouw, onderdeel van een ouder klooster met zusters die zich met het onderwijs belastten. Toch waren er ook profane meisjes die zich met ons bezig hielden. Daar had ik het liever mee van doen dan die rare nonnen met hun stijve kappen. Ik herinner me een voorval waarbij ik een glorieus moment beleefde dat welhaast het tegenovergestelde was van jouw ervaring. Ik kon altijd goed tekenen en om een of andere reden begreep ik al heel jong de regels van het 'perspectief'. Ik keek altijd met veel belangstelling naar de overvliegende vliegtuigen en ik kon ze zeer realistisch natekenen. Een van die juffen zag het dat ik daarmee bezig was en ze stelde me op de proef met een intrigerende vraag. Hoe 't kwam dat je aan de ene kant van de romp een volledige vleugel zag en aan de andere kant slechts een gedeelte ervan. Ik legde het haar haarfijn uit en toen riep ze de andere juffen erbij en stonden ze met z'n allen bewonderend om me heen. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Ik heb in mijn leven niet echt gebrek aan waardering gehad, maar dat moment steekt nog altijd als een torenspits boven al mijn overige ervaringen uit.. Met vriendelijke groet, Joop Swaans
Mijn naam is Max Overeem en ben geboren op21 april 1966.Van 1970 t/m 1972 zat ik op de Top Naefkleuterschool op de Vosmaerlaan in Hilversum. Her eerste jaar op die school was een akelige hel, omdat ik vaak werd gepest en bijna blind werd gemaakt door twee rotjochies. De ene, Robert pakte mijvan achteren aan, terwijl die andere, Evert mijn ogen probeerde uit te krabben en mijn arm wilde breken. Ook was ik vaak ziek het eerste jaaren verzuimde het hele verdere jaar. Het tweede jaar was veel beter en werd ik niet meer gepest of 'mishandeld'. Alleen was ik een zonderling en speelde niet veel. Daarna in het seizoen 1972 - 1973 ging ik naar de Montesorischool en had daar een juf, die erg streng tegen mij was en die ik absoluut niet mocht. Van 1973 - 1979 zat ik op de lagere school, op de L.W.J. Van Hasseltschool, waarvan ene meneer Th. Bakker de hoofdonderwijzer was. Hij was een hele aardige man en kon goed met hem overweg. Net als met de juf van de eerste klas, juffrouw Rhebergen. Ook zij was heel erg aardig. Ja, de eerste klas vond ik erg leuk,naderhand ook de tweede klas, waarin juffrouw Reitsma les gaf. Ook met haar kon ik goed overweg en ging ik erg graag naar school. Dit werd anders in de derde klas, toen ik een vieze stinkende drol van een onderwijzer kreeg, ene meneer Luesken. RRRR....wat was dat een etterjanus. Ik deed niks goed, deed alles fout, kreeg extreem heleboel straf. Om die reden zat ik die etterman ook het hele jaar vies dwars met mijn lollige en stinkerige gedragingen. Ja, ik misdroeg me tot en met bij hem, werkte niet hard bij hem , had constant de bokkenpruik op. Als een klap op de vuurpijl heeft die vreselijke "Lueskerman' zoals ik hem uit treiterij noemde, mij een trauma van mijn leven bezorgd, waarvan ik never nooit meer zou herstellen, hij liet mij voorwaardelijk overgaan. En zelfs dat had ik uiteindelijk aan mijn vader te danken, anders had die 'Lueskerman' mij geheid laten zitten en had ik drie jaar met hem opgescheept gezeten. Vanaf dat jaar ging ik nooit meer graag naar school en hoewel ik de vierde, vijfde en de zesde klas wel met goed gevolg heb doorlopen, bleef de angst bestaan, dat die "Lueskerman' mij alsnog zou terughalen naar de derde klas, naar zijn klas. Zelfs toen ik op het Comenius College zat, bleef die angst alsnog aanwezig en bleef ik erg opstandig en recalcitrant op school,omdat ik in het gehaal geen zin meer had in school. Daardoor kon ik ook helemaal niet goed meer leren en ging steeds vaker kattekwaad uithalen op school. Ik moest uiteindelijk van school, want ik bleef twee keer in 4 havo zitten, omdat ik ook de verkeerde vakken had gekozen. Zo had ik met name wiskunde en scheikunde willen kiezen. Maar dat mocht ik niet van de conrector en van mijn vader! Met name wiskunde vond ik erg dat ik dat niet mocht kiezen, want ik persoonlijk vind, dat wiskunde een verplicht vak moet worden.Er zijn, naar mijn mening, te veel leerlingen die het laten vallen, maar goed. Ik heb in mijn latere jaren, vanaf 21 jaar nog aan de Hogeschool Duits gestudeerd en in 1992 mijn bul gehaald, maar dankzij 'Lueskerman had ik geen vertrouwen in mezelf en viel maatschappelijk helemaal uit de boot. Wel heb ik vanaf 1993 tot en met 2016 erg vaak wiskunnde, met name wiskunde B gedaan, zowel op havo als ook op VWO-niveau gedaan. Tot tweemaal toe beide niveaus op het examen met gunstig gevolg afgelegd. Havo eerste keer een 6, tweede keer een 8, VWO eerste keer een 8, tweede keer een 7. Naast wiskunde ook friemaal Duits gedaan op het staatsexamen, alle drie de keren met glans gehaald, net als Nederlands, op VMBO-niveau een 7, op havo-niveau een 6. Ook havo scheikunde heb ik nog gehaald, een 7. IK heb zelfs nog BKB, Basiskennis Boekhouden gedaan, geslaagd met een 8. Maar toch, dankzij 'Lueskerman'de plurk uit de derde klas slechts een baan bij, Tomingroep! Had dus anders moeten zijn, nietwaar?! Met vriendelijke groeten, Max Overeem
ik Corry (1949) was 10 en we zaten in een gemengde klas. Op donderdag kwam er een handwerk juffrouw.(oudere dame), de meisjes aan de ene kant en de jongens aan de andere kant. De lievelingetjes voor aan en ik met m'n vriendinnetje achteraan. De voorste werden altijd het eerst geholpen. Na lang te hebben gewacht riep ik door de klas dat we ons 5 cent niet voor niets betaalde. Daarop werd ik uit de klas gestuurd. De andere dag ik weer naar school en de onderwijzer vroeg of ik m'n excuus bij de juffrouw al was wezen doen. nee, was het antwoord en ik kon weer gaan. na de 3de dag zei m'n moeder dat ik dat toch maar moest gaan doen, wat ik ook gedaan heb. Ik had dat nog nooit gedaan, laat staan gezegd. Toen mocht ik weer op school komen. Eind goed al goed.
Als vier-jarige begon ik op de kleuterschool (klein wit gebouwtje in Hardinxveld-Giessendam) maar het werd een loopbaan van korte duur. Op een mooie dag zouden we gaan tekenen en de juf bepaalde wát we moesten tekenen. Ik wilde echter iets heel anders tekenen (misschien omdat ik er niet zo goed in was of juist heel creatief :-) maar daar moest de juf niets van hebben. Aan het eind van de dag vertelde ze mijn moeder "Deze jongen heeft een wil en die moet gebroken worden" (!) Ik had het al niet bepaald naar mijn zin op de kleuterschool en voor moeder was dit reden genoeg om mij eraf te halen. Dat vond ik zelf ook een prima oplossing en heb nog van een paar vrije kleuterjaren kunnen genieten tot ik op school begon. Daar was ik wél klaar voor. :-)
Kleuterschool was voor mij onbekend, we zaten in het Jappenkamp