Er zijn in je middelbare schooltijd zaken die je nooit meer vergeet, leuke en minder leuke. Dat is voor iedereen hetzelfde. Wat je leuk en niet leuk vond, ja daarin zijn we natuurlijk allemaal anders. Maar ik durf er wat om te verwedden, dat jullie allemaal ook echt een hekel hadden aan schwere Worte. Weet je nog? Dat boek hadden we voor Duits. De ene pagina stond vol woorden, op de andere pagina stonden de werkwoorden.
Wij kregen in de tweede klas voor het eerst Duits en ik behield dat vak tot en met mijn eindexamen. Ik had Duits in mijn pakket.
Niet alleen had ik dus vier jaar Duits, ik had het ook nog eens vier jaar lang van dezelfde leraar. Dat was best wel apart, want de Van der Waalsscholengemeenschap was een grote school.
Het is vreemd hoe je mensen nooit vergeet: ik zie nog zijn blonde krullenbol die aan de slapen al aardig begon uit te dunnen. Hij maakte grapjes die wij vaak helemaal niet leuk vonden. Zo droeg een klasgenootje een gehaakte poncho. Een heel hip en zeer begeerd kledingstuk in 1970!
Het klasgenootje had de beurt voor de klas. Ze kende haar woordjes keurig. “Voldoende”, sprak de docent. “Maarrrr.., als je weer gedoucht hebt, doe je dan wel je handdoek af?” Dagen spraken we er schande van.
Terug naar die woordjes. Elke week moesten we twee pagina’s leren: een met werkwoorden en een met woordjes. En dan kon je voor de klas geroepen worden en werden de woordjes overhoord. Een keer in de maand hadden we een schriftelijke overhoring van acht bladzijden schwere Worte en – je voelt hem aankomen 1x in de drie maanden een proefwerk over 24 bladzijden.
Uit het hoofd leren was mijn sterkste kant niet. Wat heb ik een uren zitten ploeteren op de vervloekte Duitse woordjes. En heeft het geholpen Hm, tja ik geloof van niet.
En jij welke vak vond jij een ramp?
Reacties 4
Ik heb hetzelfde boekje gehad - het heet alleen Schwere Woerter, maar dat doet niets af aan de ellende ervan!
Ik had een gruwelijke hekel aan topografie. De logica dat een rondje de ene keer Waddinxveen heette en een andere keer Wanneperveen of Lutjebroek, om maar iets te noemen, ging er bij mij niet in. Toen ik later leerlingen kreeg met hetzelfde probleem loste ik dat op door de plaatsen andere vormen te geven. Dat scheelde minstens 50%. Ik had trouwens ook een broertje dood aan jaartallen. Voor mij was iets gewoon niet zo lang geleden, wat langer geleden, lang geleden, heel lang geleden of verschrikkelijk lang geleden.
Schwere wörter!
Geen slechte herinneringen aan duitse les. Tijdens mijn middelbare schooltijd in de jaren 60 had ik het geluk, als je het zo mag noemen, een goede lerares duits te hebben (Mevr. Verschuren). Even wennen aan haar wijze van lesgeven, maar daarna ging het als vanzelf. Beeldend onderwijs en de voorzetsels werden erin ge stampt in zweiten, dritten oder vierten fall!! Ik ken deze nog allemaal (ben nu 75 jaar jong) nog zo opdreunen. Toch nog iets overgehouden aan de duitse taal. Ofschoon, als ik met vakantie ben in het buitenland, heb ik geen enkele moeite met de omschakeling in de engelse, franse of duitse taal. Toch goed opgelet op school, of zou hert liggen aan de goede onderwijzende leraren en leraressen?