Deze week zal de 84e Boekenweek van start gegaan met als thema ‘De moeder de vrouw’. Weet je nog hoe je vroeger helemaal werd opgezogen in jouw lievelingsboek? Had jij urenlang leesplezier of was het afwerken van de Boekenlijst Nederlands voor jou een ramp?
Stuur een verhaal in dat past bij het thema ‘Boeken’ of ‘lezen’ en maak kans op een boekenbon t.w.v. €20!
Je kunt jouw verhaal onderaan in de reacties plaatsen. Wij kiezen na het einde van de Boekenweek op maandag 1 april de 3 gelukkige winnaars!
Om je alvast een idee te geven van een verhaal dat goed bij het thema past delen we het verhaal van SchoolBANK’er Pieternel.
“Wie kent het niet, het beruchte boek van Jan Cremer uit de jaren zestig. Een rage was het! Iedereen had het erover en wilde het graag lezen. Zo werd ook mijn nieuwsgierigheid gewekt. Mijn oudste zus, die 6 jaar ouder is dan ik, had het boek aangeschaft. Stiekem denk ik want het boek lag verstopt in haar kledingkast. Ik was 12 jaar oud, erg nieuwsgierig en vond alles wat naar seks riekte spannend. De pubertijd lonkte.”
“Het was spannend omdat ik bang was dat ik misschien wel betrapt zou worden maar ook omdat ik werd geconfronteerd met woorden die ik helemaal niet of nauwelijks kende. Ik ontdekte een compleet nieuwe wereld.”
“Waren wij vroeger dan zo naïef? Nee zo naïef waren we niet want de seksuele revolutie was immers volop in beweging. Maar dat de tijden sindsdien heel erg veranderd zijn, dat is een ding wat zeker is.
Plaats jouw verhaal in de reacties en wie weet kiezen wij jou als winnaar. De winnaars krijgen per e-mail bericht.
Reacties 109
Ik zat in de 4e klas van de pr. Marijke School in Wageningen, ik las ontzettend veel, vooral boeken over ontdekkingsreizigers en over Egypte, maar kreeg ze niet mee van de bibliotheekjuffrouw, ze vond me veel te jong voor dit soort boeken, toen heeft mijn vader ze maar gehaald. Mijn leraar had tegen mijn vader gezegd: Uw dochter verleest haar verstand.
Eenmaal de edele kunst van het lezen machtig, met behulp van Aap, noot, Mies en de rest van de bewoners van de plaat van Jetses, las ik alles wat los en vast zat, van rijp tot groen. Op de w.c. las ik de achterkant van de bleekwaterfles en aan tafel las ik wat er op het melkpak stond. Tijdens feestjes thuis, zat ik onder tafel met een boek. Als iedereen rond de televisie zat een keek naar Een van de acht of de Berend Boudewijnshow, zat ik met een boek op schoot. Meneer Boone op de MAVO was mijn held. Hij bracht me de liefde voor onze taal met passie bij. Nu ben ik volwassen (al een tijdje) en sta bekend als taalfanaat. Ik heb altijd boeken open-liggen die ik te pas en te onpas lees. Dat levert regelmatig aangebrand eten op. Programma’s die ik mis omdat ik weer zat te lezen. Soms staan er zelfs mensen voor de deur die ik echt uitgenodigd heb, maar dat door een boek spontaan weer vergeten ben. Ik doe verder geen rare dingen maar lezen.......
Ik las graag voor ik won heel vaak voor lezen wedstrijden boekenweek,nu kan ik niet voorlezen door meervoudige beroertes ik gebruik nu stemcomputer
Op Nederrijn College startte mijn passie voor lezen! Hele boekenlijsten voor Nederlands, Engels en Duits verslonden. Het leukst vond ik om boekbeschrijvingen en scripties te maken over Nederlandse literatuur. Ieder kind in deze tijd raad ik het aan: lees een boek en pluis het plot (of de plotten) uit !!
Ach, lezen, dat is al vanaf mijn vroegste jeugd de mooiste reis waarin ik als onkwetsbaar door de tijd en naar verschillende plaatsen kon afreizen. Hierdoor kon ik in de huid kruipen van alle mogelijke personen in de wereld. Nog steeds kan een verhaal van iemand uit een andere wereld of cultuur mij betoveren en voor even andere geuren oproepen, geluiden en stemmen uit een leven dat ik anders nooit zou hebben gekend. Als iemand met vele soorten bloed in haar aderen ben ik te verleiden door de levensverhalen van de meest uiteenlopende personages, zoals echt goede schrijvers die voor mijn geestesoog kunnen oproepen. Het mooie aan een boek is ook, dat ik het op mijn eigen moment kan openen en weer wegzetten. Het boek tovert een droom die anders niet mogelijk was geweest. Uit een geliefd boek voorlezen aan een vriend is voor mij een prachtige voortzetting van de orale geschiedschrijving van vroegere tijden. Een verhaal ís voor mij een vriend, dat op mij wacht in mijn boekenkast of in een van de dozen op de overloop, soms jaren staat het daar om opnieuw te worden uitgepakt en ontdaan van stof om nog één keer te mogen glanzen in het licht van de ochtendzon of in de schemering bij het bed.
Lezen was mijn lust en mijn leven. Thuis werd altijd gelezen, door ons allemaal. De zomervakanties waren heerlijk. Alle kinderen mochten in de boekhandel een boek uitkiezen om op vakantie leesvoer mee te kunnen nemen. In mijn beleving lagen we de hele zomer al lezend in het gras. Het ultieme genot was, als je jouw boek al wel drie keer gelezen had, dat je op het vakantieadres mee mocht naar het dichtstbijzijnde plaatsje met een boekwinkel. Dan mocht je daar zomaar nóg een boek uitkiezen.
Van jongs af aan nam mijn vader mij mee naar de bibliotheek waar ik twee kinderboeken uit mocht zoeken. Ik las ze achter elkaar uit! De Gouden boekjes vond ik erg aantrekkelijk bijvoorbeeld de Klidderkatjes. Op de middelbare school hadden wij een leuke en bevlogen leraar Nederlands. Hij las ook voor in de klas. Daar werd ik gegrepen door de verhalenbundel Overdag van Anna Blaman. Ik mocht het boek lenen van mijn leraar en leverde het na een dag of twee alweer in. Lezen is voor mij nog steeds pure ontspanning. Ik knap er meer van op dan van een avond TV kijken. Heerlijk even in een andere wereld kruipen en alles om je heen vergeten
Dichter in de dop Ik schreef gedichten. Op mijn vijftiende was ik daarmee begonnen. Ik gebruikte daarvoor schoolschriften. Niemand mocht ze toen lezen, ze waren helemaal van mezelf. Enkele schoolgenoten noemden zich dichter en publiceerden elke keer iets in de schoolkrant. Iets opsturen aan de redactie stond nog ver van me. Toen zag ik een keer een bericht, dat jongeren mee konden doen aan een Poëziewedstrijd ter gelegenheid van de Boekenweek in Utrecht. Dat was in het voorjaar van 1965. Ik stuurde mijn gedicht met als titel Geluk. Er waren tachtig inzendingen. Ik kreeg als zeventienjarige de derde prijs, een bundel van Hans Andreus plus een oorkonde met handtekeningen. Pas na de avond van de prijsuitreiking hoorde ik van mijn derde prijs van mijn klasgenoot die steeds in de schoolkrant publiceerde. Zijn gedicht had geen prijs gekregen. Die dag kwam de rector in de klas om mij te feliciteren. Mijn gedicht kwam in de schoolkrant en ineens dacht ik, het stelt misschien toch iets voor. In ieder geval overwon ik toen mijn schroom om er mee naar buiten te komen. Ik was de puberteit nog maar net voorbij en zette mijn eerste stappen naar het volwassen leven.
Leiden, 21 maart 2019 Lezen voor de lijst? Lezen (en schrijven) doe ik al vanaf mijn jongste jeugd. Ik heb altijd al boeken verslonden: zij waren als kind al mijn hele wereld! En schrijven deed ik ook: mijn eerste ‘publicatie’ was in De Krantentuin, een kinderrubriek in de Leidsche Courant. Ik schreef over de lente, die 21 maart begon! Daar had ik over gelezen… In onze niet heel grote Zoeterwoudse parochie-bibliotheek kon ik, alleen op zondag na de mis, maximaal 3 boeken lenen à 10 cent, en die had ik soms dezelfde dag al uit. Toen ik begon thuis te komen met Tijntje Toverschaar was mijn moeder boos, want dat had ik al twee keer eerder gelezen… Toen mocht ik in de stad (Leiden) naar de Openbare Bibliotheek, en daar mocht ik alle dagen – behalve juist zondag – vier boeken tegelijk lenen, maar wel twee educatieve en twee ‘lees’-boeken. Ik vond dat als kind al een rare term, want wat doe je anders met boeken dan ze lezen? Ook educatieve boeken léés je toch?! Maar de verplichte boekenlijst op de middelbare school heb ik dan ook nooit als een opgave ervaren. Ik las veel meer dan het verplichte quotum! Ik werd er alleen maar gretiger van. Ook voor de moderne talen was er een boekenlijst die moest worden afgewerkt. Ook dat was geen straf voor me, en ik denk nog graag terug aan de dag dat ik mijn kladlijst voor Engels bij mijn inspirerende docent Joop (voor ons toen nog Meneer) de Wit inleverde waarvoor ik ook meer had gelezen dan verplicht. Zes van de Canterbury Tales had ik (o.a.) gelezen. Ik kreeg de lijst terug met de opmerking “Daar geloof ik niks van”. Ik leverde hem natuurlijk opnieuw in, nu met daaronder: “En toch is het zo!”… Daar hebben we eens stevig over doorgepraat en het toverde een brede smile op zijn gezicht toen hij merkte dat het ècht zo was! Schrijven deed ik o.a. in de schoolkrant, waarvan ik ook in de redactie zat. Soms schreef ik onder een pseudoniem om eens ongeflatteerd te horen wat mijn mede-redactieleden van mijn schrijfsels vonden… Grappig was het ook dat een van hen die mysterieuze schrijfster Fiora van der Steen dacht te kennen; ze wist het zeker dat het een oud-leerling was! Na de middelbare school ben ik dan ook blijven lezen, liefst in de oorspronkelijke taal voor zover ik die beheers. Dat heb ik altijd volgehouden, behalve helaas voor Frans… Maar Duitse schrijvers lees ik in het Duits, en ik lees naast onze eigen schrijvers nog altijd ook veel Engelse boeken. Ik vertel het ook rond wat ik gelezen heb en wat ik ervan vond. Ik maak altijd – nou ja, daar ben ik in 2004 pas mee begonnen – een korte samenvatting van het boek en ééns per kwartaal stuur ik mijn boekenlijst rond in een brede kring van geïnteresseerde vrienden en kennissen. Gemiddeld blijk ik één boek per week te lezen, van novelles tot pillen van 750 pagina’s (of meer): historische romans, psychologische thrillers, biografieën, reisverslagen (die schrijf ik ook), poëzie, en meer: heel gevarieerd. En ik vraag en krijg ook graag tips terug… Ik hoor van anderen vaak dat ze er de tijd niet voor hebben. Zelf word ik onrustig als ik niet kan lezen… Met het Boekenweekgeschenk ga ik graag een dagje treinen; liefst naar Groningen als daar een mooie tentoonstelling is, om dan op de terugweg meteen mijn goede vrienden in Assen weer eens op te zoeken… Dit jaar zijn die niet thuis, en heb ik nog niet besloten waar ik heen ga… maar het Boekenweekgeschenk heb ik zeker uit voor ik weer thuis ben… Henny J.P. Belt Leiden
'k Weet nog goed, we kregen tijdelijk les (in de 4e klas) van Mevr. Bleijdenstein (zei was de vrouw van de hoofdonderwijzer) van de Openbare lagere School in Roosendaal. 's Middags, ik denk een uur voordat de school uitging, deed zij een verhaal voorlezen uit 1 van de boekjes van Wipneus en Pim. Geweldig vond dat iedereen, we waren één en al aandacht, zo spannend vonden we dat. Zelfs voor mijn verjaardag vroeg ik ook aan alle tante's een boekje van Wipneus en Pim. Maarja, nu spreek ik al over ruim 57 jaar geleden, pfffff….. wat een tijd terug.....!!!!
Lezen was nooit mijn sterkste schoolvak. IK zat in de tweede klas (nu groep 4) van de lagere school toen ik wederom van mijn leerkracht iedere week bij een leesmoeder moest lezen buiten de klas. Ik vond dit nog best leuk omdat deze moeder (later een van mijn beste vriendinnen werd) en ik meer met haar kletste dan dat ik met haar in een boek las. Maar op een dag werd zij ziek en werd mijn eigen moeder leesmoeder. Ik had in de schoolbibliotheek een boek uitgezocht met natuurkundige proefjes. Met lood in mijn schoenen ging met mijn boek naar haar toe om te lezen. Het stukje dat ik moest lezen ging over dat je sierlijke letters kon maken met citroensap en dat niemand het kon lezen mits je er met een strijkbout overheen streek. Je kon op deze manier geheimschrift maken en ook menu kaarten. Met mijn moeder sprak ik af dat als ik deze bladzijde keurig zou voorlezen en ik zou het komende weekend een ontbijtje op bed maken voor haar en mijn vader zou ik een pen krijgen waarmee ik sierlijke letters kon maken. Al doen geschiedde en ik las de bladzijde en maakte een ontbijtje op bed. Een week later kreeg ik mijn kalligrafeerpen. Nu vele jaren later en ik zelf voor de klas sta les te geven aan dezelfde leeftijd vertel ik nog vaak dit verhaal. En ieder jaar is voor mij de schone taak weg gelegd om op school alle Pietendiploma's en zwemdiploma's te kalligraferen met de namen van de kinderen erop. En lezen vind ik nu heerlijk. Ik lees met name veel kinderboeken vooral voor op school.
Ik las en lees graag, als ik eenmaal een favoriete schrijver had, dan las is alles wat er van hem/haar te lezen viel en nam het mee uit de Bieb. Ook zocht ik alles wat ik graag wilde weten op in de encyclopedia. Een bestseller moet zo snel mogelijk uit en toen onze jongste zoon een boek van Harry Potter kreeg van een buur, toen had ik 'm eerst verslonden. Liefst lees ik avonturenromans, vooral een beetje fictie. Veel van die goede boeken zijn verfilm. Naast lezen kwam puzzelen en met hele gezin zaten we met de woordenboeken op een druilerige dag kruiswoordpuzzels op de lossen.
Ik was ongeveer 10 jaar toen ik met een buurjongen naar de bieb ging in de stad. Ik vond dat geweldig. Vooral toen ik later de boeken van Karl May ontdekte. Ik ging op vrijdag de boeken halen ‘s avonds naar bed ging nam ik een boek stiekem. Ik las het toen op de slaapkamer met het licht van de lantaarn die pal voor mijn raam stond. Zodoende hoefde ik de verlichting op de slaapkamer niet aan. Soms las ik in een weekend uit.
Ik vond lezen vroeger heerlijk Als ik thuis kwam de Okki en daarna de Taptoe en Flipje OP school :Pietje Puk , De doopkaars ,moest ik vaak om huilen ! Goud Elsje ,Vogeltje wat zing je vroeg ! De Engelbewaarder en DE gouden Wiek ! Heb al heel wat gelezen in mijn leven !!
Het boek van hekto maar lot
Altijd al een Boekenwurm geweest dus regelmatig te vinden in de Bibliotheek,ook jaren vrijwiliggerswerk gedaan hier in de Bibliotheek van ons Dorp,tot deze Bibliotheek opgeheven werd, inmiddels gelukkig wel een vervangende Bibliotheek voor in de plaats gekomen, en nu sinds 6 maanden in het rijke bezit van een Kleindochter die ook al voor gelezen wordt als ze naar bed gaat,en als Oma er is mag die dat doen, dus mocht ik de Boekenbon winnen dan is die vanzelfsprekend voor haar!
ik kreeg vroeger zakgeld dan ging ik naar de boekwinkel roodbol kon uren zoeken naar een boek heerlijk
De klas waar ik in zat van de Louise de Cologny school uit de Sparrenweg Amsterdam hebben in 1963 een prijs gewonnen van de etalagewedstrijd in de boekwinkel ik dacht op het Krugerplein van de Kinderboekenier. Mijn klasgenoten en ik mochten hem binnen halen met zijn boot op de Amstel waar ook tv opname van zijn gemaakt vlak bij Carre waar we een toneelvoorstelling hebben gekregen en dat is ook uitgezonden op tv Maar helaas na een lange zoektocht nooit meer gevonden
Ik las vroeger ook heel graag hoor ik was al heel vroeg vooruit gegaan met lezen, toen ik al 6 jaar oud was, dat staat in mijn schoolrapport, ik las mik en mak en nivolezen deden we altijd, dus groepslezen, en we leenden weleens boeken uit de schoolbibliotheek en toen las ik weleens een boekje dat heette: het verhaal van Elsje over dat ze plots in de wc pot viel en kwam er niet meer uit, omdat ze ook staand wou plassen net als de jongens. Hahah, en ook lees ik heel graag die stripboeken jan Jans en de kinderen, daar ben ik ook een hele grote fan van. En gelukkig blijven die strips nog bestaan danks dat die striptekenaar Jan kruis is overleden.
Zodra ik kon lezen bleef ik lezen. In mijn jeugd de boeken van Arendsoog en Witte Veder. Ik mocht maar 2 leesboeken en een leerboek meenemen van de biblotheek maar ik las er eentje uit voor sluitingstijd. De boeken van de Vijf, de avondturen van 4 kinderen en 1 hond. Ik heb nu een eigen biblitheek met ongeveer 1000 boeken, vooral over Afrika, geschiedenis, dieren en de thrillers van Frederick Forsyte en Tessa Geritsen. Op school heb ik de eerste prijs gewonnen over het onderwerp "Vrijheid" en dit was in 1963 en de meeste leerlingen kozen de oorlog. Mijn verhaal ging over een Adelaar die gevangen was in Zwitserland. Zijn kleinzoon heeft deze vogel vrij gelaten en de kreet van de vrijheid weergalmde door de Alpen. American Bookstore schreef een prijs uit over de toekomst van het BOEK in de tijd van computers. Ik won de 2de prijs en het ging over een uitval van elektriciteit. De boeken lagen opgeslagen en een oude werkneemster had de sleutel. Als kind las ik ook in bed en mijn ouders hebben gedreigd om ze weg te halen want ze konden het licht zien onder de deur. Ik heb toen een zaklantaarn op de kop getikt en las onder de dekens. En nog steeds liggen op mijn nachtkastje boeken.
Het waren de jaren vijftig en zestig. Mijn moeder voedde vier kinderen alleen op. Er was geen geld, er was honger, maar er was heel veel liefde. Vanwege deze omstandigheden kon mijn moeder geen boeken voor ons kopen. Ze had twee boeken: een liedjesboek en een sprookjesboek. Omdat zij van Duitse afkomst was, waren deze boeken geschreven in het Duits en ook nog in oud - gotische letters. Zij heeft mij geleerd deze boeken te lezen. Geweldig!
Ik vond het vroeger echt verschrikkelijk om 'gedwongen' bepaalde boeken te lezen. Zelfs toen ik een cursus Spaans deed en boeken moest lezen liet ik dat tot het allerlaatste moment achterwege. Nu ben ik echt een fan van lezen; maar ik lees eigenlijk alleen Engelstalig. Ik vind het heerlijk om boeken te kopen en als we in Engeland op vakantie gaan dat is de eerste de beste boekwinkel voor mij!
Ik ruik ze nog, die" zending"boeken die in december werden afgeleverd bij ons thuis. Want, de bonn en van de HAKA, een socialistische coöperatie, waar mijn moeder het hele jaar door haar boodschappen deed en daarbij Haka-bonnen spaarde. Voor mij, want ik verslond boeken. Goed in opsltellen stond ik vaak voor de klas om mijn verzonnen verhalen voor te lezen. Ik werd journaliste en heb mijn leeshonger, zelfs op oudere leeftijd, nog steeds niet gestild...
Lezen was lust en leven in onze familie, Je mocht het overal ,waren lid van de bieb, jaren 50-60-70, behalve in bed, dan moest je slapen. Morgen weer vroeg dag. Dus wat deden mijn zus en ik sliepen, samen op een kamer, mijn zus en ik kropen onder de dekens en lazen onze boeken onder de dekens met een zaklamp! Zus las Romans en ik de boeken die toen in waren, inderdaad Jan Wolkers onder de dekens. Ik heb zelf Italiaans geleerd onder de dekens. Onze vader kwam 1 tot 2 x kijken of we al in dromen land waren. Dus we waren getraind. De deur piepte een heel klein beetje..... haha Lamp uit en duidelijk ademen. Deur weer dicht. Om zijn ego niet te beschadigen hebben wij het nooit verteld. Hij bedoelde het goed. Morgen vroeg op en weer naar school, goede cijfers halen wat het motto!
Op school (MULO) kregen we op gegeven moment, dat zal rond 1950 zijn geweest, een kleine bibliotheek met best wel fijne boeken, onder andere de "Bob Evers" serie van Willie van der Heide, pseudoniem voor Willem Waterman, die ik in 1972 zelfs persoonlijk leerde kennen. Spannende boeken die je mee naar huis mocht nemen en die ik verslond. Jacht op het koperen kanon, Nummer 9 seint naar New York en nog veel meer Ik heb er zelfs nog drie waar in "nummer 9 seint New York" de schrijver voor mij op oudejaarsavond 1967 een boodschap heeft geschreven: "Op Oudejaarsavond toen we nog allemaal heel helder waren (hij dronk jenever uit een glazen bloemenvaas!) op de boot van Loetje Willemse (mijn buurman toen) schreef d eschrijver zelvers deze opdracht voor Coen Kramer. Mooi toch?. Enfin, ik houd ontzettend veel van lezen, doe het nog steeds heel graag, ik kom er mee tot rust want ik heb een heel druk leven. Een boekenkast langs een kant van de gang en hoog tot het plafond met heel veel boeken over oorlogen, verzet, documentatie, veel oude boeken, de oudste is uit ergens 16zoveel, en dan veel technische boeken, voornamelijk over radio en electronica (mijn vak "geweest")en nog steeds mijn hobby. Toen ik nog op school zat was er eens een onderzoek van wie weet ik niet maar daar werd gevraagd hoeveel boeken je las en ik zei 8 en ze schreven op 8 boeken per maand en dat vonden ze veel maar ik zei dat ik er 8 per wek las en dat was ook zo. Ik lees ook wel literatuur van moderne schrijvers, Harry Mulisch en anderen maar een van mijn lievelingsschrijvers is toch Jacob van Lennep! Fenomenale schrijver . Een heerlijk boek van hem is: "Nederland in den goeden ouden tijd zijnde het dagboek van hunne reis te voet, per trekschuit en per diligence van Jacob van Lennep en zijn vriend Dirk van Hogendorp door de Noord-Nederlandsche provinciën in den jare 1823" Ik houd van de sfeer die de 20ste en de 19de eeuwse boeken oproepen. Van Sijtof Leiden heb ik er van een serie van 132 lopend van 1850 tot ongeveer 1910 al 85 verzameld! Je kunt me dus een fanaat noemen want ik lees ze allemaal. Verder lees ik ook Engelse, Duitse en Zweedse boeken maar niet veel, ik heb het er te druk voor, Frans gaat me slecht af maar dat was op school al "ruim onvoldoende" Nutsschool Bezuidenhout in 's-Gravenhage van 1941 tot en met 1953 Nou, ik heb mijn best gedaan, ik hoop dat mijn verhaal met plezier wordt gelezen. PS ik ben ook nog een Nederlandse taal fanaat! O ja, en pas nog een hagelnieuwe "De scheepsjongens van de Bontekoe" gekocht. Coen Kramer
Boeken lezen op school een ramp pas later mn grootste hobby geworden als internationaal chauffeur gelezen op de vreemdste plekken op het strand in de bergen ideaal 24 graden geen mens te bekennen de stoel koud drankje relaxen en lezen HEERLIJK
Wat een herinneringen heb ik aan de Snuf de Hond serie. Van Piet Prins in het bijzonder het boek "de jacht op de vliegende Volckert". Zo spannend dat ik het boek even dicht deed... Om het daarna, als de spanning in mij op niveau was weer als in één teug door te lezen.... Spannend door alle fantasieën die een boek lezen nou eenmaal veroorzaakt.... Een verfilming kan daar nooit tegenop....
Vanaf dat ik kon lezen ben ik een boekenverslinder. De boekenbus kwam bij ons in de buurt op maandag van 16.00 tot 18.00 uur en op donderdag van 18.00 tot 20.00 uur. Ik vond het altijd een feest om erheen te gaan en boeken uit te zoeken, die ik vervolgens verslond. In de grote vakantie kwam de boekenbus niet, dan mochten we naar de 'grote bieb' in de stad. Dat deed ik met mijn zus en mijn vriendinnetje. We namen hele stapels boeken mee. mede door mijn leeservaring ben ik gaan schrijven. ik was goed in opstellen en dat resulteerde uiteindelijk in een roman. Inmiddels ben ik met de tiende roman bezig. En lezen doe ik nog steeds. Ik ben nog steeds lid van de bieb maar ben inmiddels alweer twaalf jaar recensent. Uitgevers sturen me recensie-exemplaren toe. Televisie kijken doe ik bijna nooit, ik lees liever een boek!
Ik zal jullie zeggen dat ik een hekel aan leze had.,maar er kwam een dag toen ik met ons gezin aan het kamperen waren..dat ik een boek las waar ik niet mee kon stoppen,,niks geen ontspanning hoor ..het was / is een waar gebeurd verhaal ..heerlijk en eerlijk om te lezen hoor..!
Zesde klas..nu groep 8 .Hoofd van de school las voor uit Alleen op de Wereld..en op de laatste schooldag de laatste bladzijden.dat zijn herinneringen voor het leven.en ..het boek is nog steeds een bijzonder boek in 2019 en vast voor altijd !!!
Een goed boek lezen is een groot goed. Je gebruikt je fantasie. Vroeger was ik “onbereikbaar” als ik las. Het gebeurde vaak dat ik een huishoudelijk karweitje zou doen maar even 10 bladzijden mocht lezen en tja die 10 werden wel iets meer. Ik zei altijd dat ik met de voeten op de stofzuiger zat te lezen. Later was mijn partner veel van huis voor zijn werk en de kinderen groter en toen was het regelmatig de halve nacht lezen. Een verfilming van een boek is eigenlijk niet leuk want het klopt niet met mijn fantasie. En gelukkig heb ik de liefde voor het lezen doorgegeven aan mijn kinderen en kleinkinderen.
Ik vond het lezen van stripboeken als Billy Turf en Bessie Turf erg leuk. Ik weet het verder niet meer omdat ik op mijn tiende een ernstig verkeersongeval kreeg en alles daarvoor kwijt ben. Ik weet dat ik in het ziekenhuis lag en mij die stripboeken herinnerde. Ik vroeg het aan mijn moeder maar die verstond mij niet omdat ik nog niet zo lang uit een coma kwam en niet goed kon praten. Dat vond ik heel jammer.
Mijn herinnering aan het lezen van boeken was echt een drama, tot ik de serie van Thea Beckman De Kinderen van moeder aarde in handen kreeg. En schitterend verhaal over hoe de mensheid zich ontwikkelde in het voormalige Groenland (Nu Thule) naar een beschaving die hand in hand ging met moeder aarde en alles en iedereen die op haar leefde. Kan elke pagina haast nog herinneren. Lezen is nog steeds niet iets wat ik graag doe maar die het wel in de hoop oit nog zulke mooie verhalen te mogen lezen.
De bieb...wat een geweldige jeugdherinnering ! Opgegroeid in een dorpje met zo’n heel oude bibliotheek. Wat een zaligheid! Nu nog weet ik achter elkaar titels: Spaghetti van meneer Manetti, de A van Abeltje, Abeltje en de lift..... Lezen was in een andere wereld zijn, dat is als kind makkelijk. Een mooie basis voor een leven leesplezier!
Ik was vlak voorzet examen van school getrapt want ik was een lastig mannetje. Toch examen gedaan en nota bene geslaagd voor mijn ULO. Het kostte mijn vader veel moeite om een vervolgschool te vinden in het Groningen van de jaren 70. Men wist blijkbaar wie ik was en had geen behoefte aan een raddraaier binnen de poorten. Het werd Appingedam. Daar kon iedereen terecht! Tot mijn grote geluk waren de meisjes daar ook mooi en nog mooier was de lerares Nederlands die me leerde lezen.Haar literatuurlessen waren van een buitenaards niveau en ik zat steed op de voorste bank met open mond naar haar te kijken en te luisteren. Ze was niet alleen mooi maar wist me te boeien met haar lessen over de moderne literatuur. Ook las ze voor.Ze was boeiend en leerde me lezen. Denk nog regelmatig aan haar wanneer ik de oude Vlamingen weer eens ter hand neem. Dankjewel mooie lieve juf Mineke de Zeeuw.
Van jongsaf aan hield ik van lezen! Mijn eerste boeken, gekregen op mjn verjaardag, waren Alleen op de Wereld en Heidi in de Bergen. Ook het sprookjesboek van Andersen kreeg ik kado en las het vele malen door. Had ook één boek van Pinkeltje en daarna was de serie Pietje Bel een grote favoriet. Als lagere schoolleerling liep ik altijd voor en na schooltijd op weg van en naar huis langs de Kranten Kiosk, liep er dan vele malen eromheen en bekeek wat er te koop was. Dan zei ik tegen mijzelf 'wanneer ik groot ben en geld heb dan ga ik alle uitgaven van Donald Duck, (ondeugende) Dennis en nog een aantal stripboeken kopen!' Gelukkig brak toen de tijd aan dat ik lid kon worden van de jeugdbibliotheek. Hoe fijn was het om met meerdere boeken naar huis te kunnen gaan. De verhalen van De Vijf werden mijn nieuwe favorieten. Het lezen inspireerde mij tot schrijven in de 5e klas lagere school. Titel van het verhaal in een schoolschrift 'Moord in de bossen'. Onnodig te vermelden dat dit natuurlijk niet voor een uitgever geschikt was! Nog gelukkiger werd ik op latere leeftijd toen ik meerdere boeken uit de kasten (vanaf 12 jaar) mocht mee nemen. Van de boekenlijst op school is het boek het Bittere Kruid van Margo Minco mij erg bij gebleven. Nu is het genieten met een boek tijdens vakanties of thuis op de bank.
Logopedie op de kweekschool was in handen van ene heer Ringel. Hij beoordeelde je spraak door tijdens jouw voorleesbeurt met papier tegen je oren te krabbelen. Zijn oordeel over mij: korte bovenlip. So what. Maar hij liet ons ook kennismaken met een van de gruwelijk mooiste boeken ooit: De laatste der Rechtvaardigen, door André Schwartz-Barth. Dat boek moest ik hebben. Mijn honger naar literatuur was omgekeerd evenredig met mijn zakcenten. Dat boek heb ik gepikt. Nooit spijt van gehad.
Wij hadden op school (ca 1943) Jaap en Gerdientje
Toen ik nog maar op de lagere school zat ,zat ik hele dagen te lezen mocht niet alles lezen van m,n ouders . Wanneer mijn moeder zei haal eens even een theedoek Die lagen toen nog in de linnenkast boven ,ging ik gauw verder lezen in m,n boek .Wanneer m,n ma dan naar boven gilde waar ik bleef was ik heel m,n tijd vergeten. Jammer dat de jeugd nu zo weinig leest .
Ik had beslist geen wiskundeknobbel en was verder gespeend van techniek,dus dan blijft er weinig keus over, dus talen en aardrijkskunde/geschiedenis. Ik had zeker geen hekel aan boeken lezen, maar 30 boeken voor je eindexamen Nederlands van het HAVO was wel teveel van het goede. Het was dan ook beslist geen pretpakket, zoals het denigrerend genoemd werd.Ik kreeg wel complimenten van de leraar Nederlands voor mijn keuze. Ik las Walewein en Van den Vos REynaerde in Oudnederlands. Dat was niet mijn favoriete lectuur, maar een beetje trots ben ik nog altijd wel dat ik die boeken gelezen heb.
Ik zat denk ik in de 2e van de LHNO op de Priscilla in Den Bosch. Helaas was lezen toen in die tijd niet mijn ding. Ik probeerde dan ook altijd de dunste boekjes uit te zoeken, zodat ik ook zo klaar was met het uitreksel hiervan. Zo ook de bundel van Simon Carmiggelt, waarin kleine verhalen stonden. Hier was ik zo mee klaar en zo had ik dus ook het uitreksel snel uitgewerkt. Nadat ik het had ingeleverd bij de leraar Nederlands en hij het later teruggaf met commentaar, moest ik toch wel een beetje lachen. Onder het uitreksel stond nl. leuk geprobeerd, alleen jammer dat je het niet hebt begrepen. Hierna ben ik het toch wat serieuzer aan gaan pakken. Ik begon aan het boek "Wierook en tranen" van Ward Ruylinck. Hierdoor was ik meteen om en vanaf dat moment ben ik ook pas echte boeken gaan lezen. Mijn leraar Nederlands heeft mij hiermee uiteindelijk wel aan het lezen gekregen
Bijna ben ik 75 jaar. Sinds een jaar of vijf droom niet meer dat ik nog lang niet klaar ben met het lezen van de 80 verplichte boeken van de boekenlijst voor mijn MMS-examen. Een nachtmerrie dus.
Had totaal niks met taal. Was een echte Beta-kind. Geef mij maar liever rekenen. Moest in groep 3 extra taalspelletjes thuis doen om bij te blijven. Mensen zeiden altijd tegen mij dat ik meer moest lezen om beter te leren lezen en schrijven. Dat vond ik zo erg. Laatste jaar mavo: Moest ik ineens boeken lezen en had er niet zo veel zin in. Had een 4 jaar oudere zus als boekennerd. Dus boeken waren niet nieuw voor me en was al optijd begonnen met een boek die ik van mijn zus had gekregen. Toen ik in de les hoorde dat ik c boeken mocht lezen voor mijn mondeling examen Dacht ik, 'ik las al c boeken in de brugklas' Dus ben ik naar de bieb gegaan heb een samenvattingsboek gepakt en begonnen met het copiëren van boeken die ik echt had gelezen en leuk had gevonden. Ondanks dat ik geen zin had om te lezen kwam ik erachter dat ik al een boekennerd was. Had trouwens een 9 voor mn mondeling.
De mooiste herrinneringen was het boek de circusprinses licht blauw boek . Verder pietje Bell en vele andere verhalen .las veel en nu nog .
op de lagere school hadden we een "bibliotheek" en in de wintermaanden mochten we eens in de twee weken een boek kiezen. We moesten toen nog op zaterdagmorgen naar school en ik was altijd dolgelukkig als ik weer een nieuw boek mocht kiezen. Onderweg naar huis begon ik al te lezen en als ik thuis kwam moesten we eten, maar op zaterdagmiddag had ik het boek al uit en moest ik weer twee weken wachten op een nieuwe. Ik heb heel wat boeken verslonden in mijn leven. Ik ben nu 66 jaar en werk als vrijwilligers in een mediatheek op een VMBO-t. Kinderen moeten nu verplicht lezen,maar een groot gedeelte vindt het een straf.
Kort na de oorlog -op de lagere school- kwam op woensdagmiddag een bus met kinderboeken. Wat gewoonlijk ons schoollokaal was, werd dan ingericht als bibliotheek en konden we boeken komen lenen. We mochten er niet meer dan drie tegelijk mee. Niet leuk vonden mijn vriendinnetje en ik, want die hadden we zo uit! De hoeveelheid was niet erg groot, dus binnen korte tijd hadden we alle boeken gelezen. Dan begonnen we opnieuw. Zo lazen we de boeken die we het mooist vonden zeker 2 of 3 keer in het schooljaar. Het waren allemaal kinderboeken van voor de oorlog, dus sommigen met nog de oude spelling. Er was gewoon niets beters zo kort na de oorlog. Maar wat waren we er blij mee! Een paar jaar geleden kwam ik zo'n boekje van toen tegen in de Kringloop, 'Lijsje Lorresnor'. Dat heb ik nu in de boekenkast staan als een mooie herinnering aan die zorgeloze tijd. Verder was 'Dik Trom' favoriet, en ook 'Alleen op de wereld', 'Afke's Tiental' en 'De kinderen van de Grote fjeld'. In de 6e klas kwamen de boeken van Joop Terheul natuurlijk! En de toen toch al ouderwetse boeken van Top Naeff herinner ik me ook nog. Die hebben we verslonden, al waren de meisjes in die boeken al ouder dan wij toen. Maar dat maakte het extra spannend; wat zij beleefden stond ons misschien ook wel te wachten... Ik ben altijd blijven lezen, alle Russische schrijvers, de serie boeken van Het Bureau en nog heel veel meer. Engelse en Amerikaanse boeken: Malcolm X en de boeken van James Baldwin, bv 'Giovanni's Room'. Zomaar een paar die me nu te binnen schieten. Ook Franse schrijvers zoals de prachtige boeken van Marcel Pagnol... Mijn favoriete boekje is "De Profeet' van Kahlil Gibran. Daarin geeft de Profeet antwoord aan mensen die vragen aan hem stellen over bv 'Kinderen'of 'Praten', 'Onderwijzen', 'Wetten'. 'Het Huwelijk', 'De Liefde', 'Smart'. Over 'Kinderen' bv. zegt hij: "Je kinderen zijn je kinderen niet, ze zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Ze komen door je, maar zijn niet van je. en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe enz. enz. Wijze woorden om over na te denken. Van onze zoon kreeg ik van Sinterklaas afgelopen december het Franse boekje dat we voor het examen moesten lezen van de middelbare school: 'Raa la buse blanche' van Guy de Larigaudy. Zo'n ontroerend verhaal... Nu ben ik oud en heb ik last van mijn geopereerde, tranende ogen... Maar toch blijf ik nog steeds lezen! Er zijn zoveel prachtige boeken, teveel om op te noemen en ik geniet er nog steeds van.
Lezen, ja graag. Dat was vroeger al zo en nu nog steeds. Als ongeveer 10-jarige viel er voor mij in het Betuwse Ommeren niet zo heel veel te lezen. Na "Hoe leer ik lezen" stond er in de "boekenkast" van mijn ouders niet veel meer dan de Bijbel. Prachtige verhalen overigens, vooral het begin van het Oude Testament, maar als je ze jarenlang toegediend gekregen hebt hoef je ze niet meer te lezen. Je kent ze van buiten. Toen ontdekte ik boekbinderij/kantoor- en schrijfbenodigdheden-winkel Harteman in de Voorstraat in Lienden. Daar hadden ze ook een boekenuitleenservice. Daar kon je voor een zelfs in die tijd klein bedragje boeken lenen om ze thuis te lezen. Fantastisch! Op mijn doortrap-fiets ging ik wekelijks naar Harteman en ruilde daar de ene Karl May na de andere. Winnetou en Old Shatterhand werden mijn helden. Dat waren nog eens spannende verhalen. Later toen ik "groot" was heb ik alle 50(!) Karl Mays in pocketboek-formaat aangeschaft en opnieuw met rode konen gelezen. Tegenwoordig lees ik nog steeds, maar geen Karl May meer. Diens 50 verzamelde werken heb ik tijdens een vlaag van opruim-woede afgeleverd bij een kringloopwinkel. Ik hoop dat ze een nieuwe eigenaar gekregen hebben, die goed voor ze zorgt en ook van ze geniet. Soms mis ik ze. Meneer May (of mag ik Karl zeggen?), heel erg bedankt voor al die prachtige verhalen.
Op de basisschool ben ik begonnen met lezen. Schateiland en De geheime tuin waren favoriet! Ook de boeken van Roald Dahl las ik graag! Op de middelbare school moest ik en dat was voor mij niet te doen. Ik las graag, maar het waren iets teveel boeken in een korte tijd. Helaas.... Het beste boek was toen; Hersenschimmen. Daarna ben ik niet meer gestopt met lezen. Ik ben inmiddels 40 en ik lees nu vooral historische thrillers, maar ook Harry Potter en tussendoor Roald Dahl. ☺
Ik houd van lezen, zelfs erg veel, maar het is niet vanzelf gekomen. Ik ging eerst nog weleens mee met mijn oudere zussen naar de ‘Bieb’ vooral toen de boeken nog grote letters hadden en makkelijk te lezen waren. Maar op een gegeven moment moet ik afgehaakt hebben, was dat met de komst van het abonnement op Sjors van de Rebellenclub, en de Donald Duck? In ieder geval, boeken lezen ging niet zo vlot, niet zoals mijn oudere broer, die las een ‘Biggles’ uit op een dag – nog net niet als ontbijt. Volgens mijn oudere zussen was ik als ‘min of meer dyslectisch’ gediagnosticeerd. Heb ik zelf vroeger nooit geweten, eigenlijk pas veel later vernomen. Enfin, de ramp begon met de verplichte boeken lijst van de HBS, 5 boeken uit de middeleeuwen, 5 uit voor-vorige eeuw en 10 of 15? hedendaagse boeken d.w.z eind jaren 60. En daarbij nog 5 Franse, 5 Duitse en 5 Engelse boeken. Die buitenlandse boeken waren gelukkig hele dunne boekjes, Die Physiker, The Thirty-Nine Steps, dat is alles wat ik me nog kan herinneren, en dan slechts alleen de titel. Voor het Frans konden we ook een frans toneelstuk bijwonen. Geen donder van begrepen, alleen werd het op een gegeven moment heel stil in de zaal en iedereen keek naar boven waar onze klas zat. Het toneel spel was gestopt en de spelers spaken ons toe in het Frans – maar daar begrepen we ook niets van. Onze Franse leraar legde ons toen kort en krachtig uit dat we eindelijk eens onze kop moesten houden, want de toneelspelers konden zich moeilijk op hun spel concentreren met dat gekwetter daarboven. Tja, nu woon ik al 40 jaar en Frankrijk en voel me thuis als een vis in het water in de Franse taal die toen totaal hermetisch voor me was. Terug naar de verplichte boekenlijst. Hoe moeilijk het ook voor mij was, ik ben van lezen gaan houden. Toen de middelbare school achter de rug was en het niet meer verplicht was. En eigenlijk vooral toen ik naar het buitenland vertrok en boeken in die tijd een manier was om niet te ontwortelen uit de Nederlandse cultuur. Ik vind het vaak leuk om meerdere boeken van dezelfde schrijver te lezen om op die manier de variaties te ontdekken in stijl en vertelkunst. Mijn voorkeur gaat vaak wel uit naar boeken met een autobiografische inhoud, of een geloofwaardig verhaal dat zich afspeelt in een omgeving die mij vertrouwd voorkomt. Het meest moeilijk boek om mee te beginnen was van Hannes Meinkema, Het Binnenste Ei. Dat komt doordat het boek in de jij-vorm is geschreven. Het heeft me wat tijd gekost om daarin te komen, maar eigenlijk dwingt die jij vorm de lezer zich te verplaatsen in de hoofdpersoon van het verhaal. Heel bijzonder. De beste openingszin “Jongens waren we, maar aardige jongens” (Titaantjes, Nescio). Tot slot nog een kleine anekdote: op een avond was er ergens een feestje met een aantal oude studie genoten. Zo’n koele alternatieve atmosfeer, een grote woonkamer met kussens op de grond, iedereen op de grond zittend met een glas wijn of bier en dan de wereld becommenteren en verbeteren. Zegt op een gegeven moment Hannie, onze gastvrouw en voormalig studente filosofie, “Alle kinderen houden van lezen”. Daar kon ik het dus niet mee eens zijn en vertelde over mijn leeservaring. Haar antwoord daarop was “ja maar jij bent een echte cultuurbarbaar”. Ik was een beetje met stomheid geslagen door deze redenatie. Reinoud een van mijn beste vrienden, (net als ik ook natuurkunde studie), kon het ook niet eens zijn met haar logica en begon te argumenteren dat je niet op die manier zo’n uitspraak kon doen. De repliek van Hannie liet niet lang op zich wachten: “Reinoud, zeg jij nou maar niks want jij bent een ABSOLUTE-cultuurbarbaar”. Kijk en dat zit me eigenlijk nog steeds een beetje dwars, Reinoud deed het altijd in vele dingen net ietsje beter dan ik, en nu had hij me dus ook al op het gebied van cultuurbarbaren overtroffen…
Ik kon me inleven in verhalen bv pietje bell me moeder dacht dat ik tv zat te denken omdat ik zo hard moest lachen om dat boek ging dan altijd rustig op me kamer zitten lezen vond het heerlijk in de bibliotheek te zijn ging er ook wel eens helpen om boeken te rug te zetten
Lezen was mijn favoriete hobby, ik heb veel gelezen,(en dat doe ik nog steeds) heerlijk wegduiken in een boek. Elke week naar de bibliobus die in het dorp kwam. Maar wat lezen van de lijst betrof was het een ramp, die boeken vond ik niet leuk.
Zestig jaar geleden had ik op het gymnasium in Apeldoorn een leraar Nederlands, wiens naam (K.W. Staal) en wiens gezicht mij nu nog levendig voor de geest staan. Hij heeft me leren lezen en me ook geleerd hoe ik lezen zowel fijn als nuttig kon vinden. Hij ging er voor zitten en vertelde ons bevlogen wie de schrijver Simon Vestdijk was, waarover hij schreef, waarom hij hem de grootste schrijver van dat moment vond, en waarom wij zelf moesten ervaren of we dat ook vonden. Hij had ook voor iedereen een leesadvies met toelichting. De jongen naast mij moest beginnen met Ierse Nachten, mij raadde hij Puriteinen en Piraten aan, omdat ik van geschiedenis hield. Natuurlijk landde dat niet bij alle klasgenoten, maar we lazen wel allemaal het boek dat hij ons aanraadde, en sommigen bleven lezen, ook al kenden wij in tegenstelling tot de HBS toen geen verplichte literatuurlijst. Als we het boek terugbrachten, praatte onze leraar er met ons over, gewoon na schooltijd en natuurlijk alleen met wie dat wilde. Zelf heb ik toen nagenoeg alles van Vestdijk gelezen, en ben ik daarna op zoek gegaan naar andere schrijvers. Wij hadden geen apps of webportals om elkaar onze opwindendste boeken aan te raden, maar wij hadden een bevlogen leraar. En daar ligt mijns inziens de sleutel: het enthousiasme en de deskundigheid van de leraar en de toegankelijkheid daarvoor van de leerling. Het voorbeeld van K.W. Staal maakte niet van iedere leerling een lezer, maar dat doet een verplichte leeslijst ook niet. En ik ga nog een stap verder. De manier waarop deze leraar mij duidelijk maakte wat een boek kon betekenen, heeft gemaakt dat ik zelf ook ben gaan schrijven, en nu, zestigjaar later, nog steeds boeken en artikelen schrijf. Sterker nog, ik heb in het tijdschrift Geschiedenis magazine een eigen rubriek, waarin ik boeken over geschiedenis bespreek, en soms aanbeveel, maar soms ook afraad.
ik zat op de groen van prinstererschool in ede en in elk lokaal stond een boekenkastje. Heel veel boeken van gelezen. Ik las in die tijd heel veel en had geen zin toen om met spelletjes mee te doen. Nu nog lees ik veel.
Wij hadden vroeger de zg Schoolbus die kwam iedere week (Lagere school ca 1950) R.dam Zuid . Daar konden we boeken lenen. Ik heb vele boeken verslonden (letterlijk :-) Ben later veel van deze Jeugd-boeken gaan verzamelen en heb ze nog steeds, kijk er regelmatig in (illustraties) en of herlees ze weer eens . Voor mij een kostbaar bezit en vele herinneringen bv de serie van de Arb.pers Rondom de Toren ea , sprookjes van Grimm ,Het boek voor de Jeugd 2dln. de Holenkinderen 3dln (Sonn leitner) Pinokkio ,Paulus de boskabouter, Bambi Disney, 7 jongens (en een oude schuit ea) Later oa .Alice in wonderland (Lewis Carroll) Harry potter .enz enz . Als je heel jong al leert lezen geeft het een verrijking voor de rest van je leven .!!!
Was vroeger een lezer en nog steeds,vooral in mijn jeugd verslond ik boeken het boek wat mij altijd is bijgebleven is lawines razen wat dominee ons zaterdagsmorgen in de klas voorlas ,ook een boekje va de witte zuster wat ik kreeg met de kerst 1962 was farvoriet,nu veel streekromans
In 2017 is een boek met verhalen en anekdotes verschenen van mijn hand: "As die kleinûh maar een beetje naar zich toe ken rekenûh, meester" Verhalen en anekdotes uit een lerarenloopbaan Bas van den Bosch ISBN978-94-022-3905-8
Het begon met de kasteelromans van mijn moeder, als 10 jarig meisje verslond ik deze reeks! Al snel voldeed de inhoud niet meer en kreeg ik een bibliotheek pasje waar ik elke week getrouw mijn eerste echte lees lectuur haalde. Ook op school vond ik taal en opstellen maken niet echt een opgave en vol verve werd dit door mij gemaakt. Met 16 jaar werd ik lid van een leesclub, de jongste deelnemer die ze mochten verwelkomen. Heel mijn leven, ik ben nu 56 jaar, zijn boeken een niet weg te denken geschenk. Het heeft mij geholpen in mooie maar ook in slechte tijden. Het heeft mij veel geleerd en mede gemaakt de persoon die ik nu ben!
Vroeger las ik bijna alle boeken , mijn ouders warend aar niet altijd gelukkig mee want ik las tot diep in de nacht en viel met het licht aan in slaap. Mijn liefde voor het lezen is een tikje bekoeld nu wordt dit weer opgewekt door in de vrije tij en vooral in de vakanties lees ik veel boeken meestal thrillers of dedective boeken ook oorlogs ducumentaires wekken mijn aandacht tegenwoordig
Heerlijke en vrolijke gezichten.
Mijn ouders lazen niet veel, ik las strips en de boeken van Sjors en Sjimmie. Eenmaal op de Kweekschool moest er gelezen worden, van antiek tot aan Kremer. AFSCHUWELIJK. Ik kreeg een enorme hekel aan al die verplichte boeken, die in mijn ogen alleen maar saai en vervelend waren. Ik heb het waarom van die boeken nooit begrepen. ook niet toen ik het lager onderwijs met mijn komst ging verblijden. Ik heb ruim veertig jaar voor de klas gestaan in het lager- later basisonderwijs en ook nu ik al ruim tien jaar met pensioen ben blijft die verplichte lectuur mij achtervolgen. Ik lees veel, heel veel, detectives en nooit meer een zgn. literair werk. Met dank aan de leraren van de Kweekschool.
Het lezen voor de boekenlijst voor de HBS-A, Nederlandse boeken, Duitse boeken, Engelse boeken en Franse boeken heeft ertoe geleid dat ik steeds ben blijven lezen in deze talen. Voorheen las ik al veel, maar door de boekenlijst is het alleen maar meer geworden. Door niet alleen Nederlandse boeken te lezen, maar ook in andere talen, spreek ik nu nog steeds de drie vreemde talen goed.
Op de lagere school was ik al gek op lezen. Mijn moeder zei vaak: "hou eens op met lezen, je bederft je ogen nog!". Ik werd eens door een jongen in de straat per ongeluk met een zakmes in mijn arm gestoken. Als troost kreeg ik van hem een boek: Annemieke en de club van Jan-pak-an. Ik heb het verslonden en het staat nu nog in mijn boekenkast, als herinnering. Boeken voor jonge meisjes met een vleugje romantiek vond ik later erg spannend. Ik vond het heerlijk om opstellen te schrijven waar ik ook altijd mooie cijfers voor kreeg. Op de middelbare school heb ik een schoolkrant gemaakt. Ik ben uiteindelijk journalist geworden, heb een boekenkast van 6 meter breed en lees nog iedere dag, met veel plezier. Romans maar ook veel thrillers.
Als klein meisje las ik al alles wat ik maar te pakken kon krijgen en het liefst las ik verhalen over indianen en rondtrekkende stammen in de woestijn. Lezen werd bij ons thuis enorm gestimuleerd, maar er waren ook ogenblikken dat dat niet zo was, als er bv. Iets anders belangrijker gevonden werd. Vroeger had je de "grote schoonmaak" in het voorjaar en ik had van mijn moeder de opdracht gekregen de grote boekenkast in de voorkamer uit te ruimen, schoon te maken en met boenwas te behandelen. Best leuk werk, maar halverwege kwam ik een boek tegen,dat me erg interessant leek en ik ging zitten lezen, de hele wereld om me heen vergetend... Totdat mijn moeder ineens voor me stond en zei: Ben je nu nog niet klaar? Tja, en daar zat ik, midden tussen stapels boeken met een boze moeder en een grote klus die nog afgemaakt moest worden. Het duurde even voor ik terug was in de werkelijkheid en gelukkig bleef mijn moeder nooit lang boos, ze kon er later wel om lachen!
vanaf dat ik kon lezen ging ik naar de bib,, ben jaren lid geweest van de bib, tot ik er niet echt meer kon komen,, nu is er gelukkig een bruna of andere winkel in de buurt,, ook m,n ereader doet z,n best, elke dag lees ik wel ff, heerlijk ,, een dag niet gelzen ,is voor mij een dag niet geleefd, ben nu 74 maar lees door zolang ik kan
Kaft-papier Ik zat in de zesde klas van de lagere school. Nog maar een paar weken, dan was het hier weer gedaan. Zes lange, ellendige jaren lagere school waren dan verleden tijd. Ik zou daarna naar de LTS gaan. Volgens de leraar kwam ik voor ander onderwijs niet in aanmerking. Mijn prestaties op school waren de afgelopen jaren van een dusdanig gehalte geweest dat ik maar een vak moest gaan leren. Het werd een vak in de metaal. Bankwerker! De laatste weken moesten wij van de leraar, toen nog meester genoemd, het boekenmagazijn opruimen. Boeken gebruikt in klas 1 in het vak klas 1 en die van klas twee in vak klas twee, soort bij soort. Aardrijkskunde bij aardrijkskunde, biologie bij biologie. Een klote job vond ik 't, maar de speelplaats aanvegen leek mij nog minder leuk. Enkele oude wereldatlassen donderden bijna van narigheid uit elkaar, dus enkele van mijn klasgenoten en ik kregen van meester K..... de opdracht deze thuis te kaften. Na schooltijd vroeg ik aan mijn moeder een dubbeltje om bruin kaft-papier te kunnen kopen, maar omdat wij het thuis niet al te breed hadden, moest zij, alvorens mij een dubbeltje te geven, dit eerst met mijn vader overleggen. Hij was meubelmaker en verdiende in die tijd een karig loontje, maar echt gierig was ie ook weer niet. Toen ie vermoeid uit zijn werk thuis kwam en hij meteen het verhaal over een dubbeltje kaft-papier te horen kreeg, waren de rapen gaar! Vloekend, tierend en schreeuwend met gebalde vuisten, vroeg hij zich af of die leraar K.... wel goed bij zijn volle verstand was! Boeken kaften als je zoon van school gaat! Een dubbeltje bruin kaft-papier! Is ie K..... helemaal besodemieterd! Wat een imbeciel is die vent! Wat een bal! Wat een l*l! Ik had zin om een potje te janken, maar net toen ik wilde beginnen hoorde ik mijn vader schreeuwen: 'Ik heb nog behang papier Dirk. In drie verschillende motieven! Ik heb een bloemen motief, een streepje of een alleraardigst decoratief behangetje. Ik kon nu echt wel janken. Wat voor behang ik ook verkoos, voor l*l zou ik zeker staan dus begon ik als een gek te janken. Meester K..... scheurde tot driemaal toe, zonder ook maar één woord te zeggen, het behang van de atlas, maar een dubbeltje bruin kaft-papier werd nimmer aangeschaft. Mijn naam Dirk, met daarachter drie kruisjes, bleef nog weken op het schoolbord staan. Ter nagedachtenis aan een kwajongen die geen dubbeltje kreeg voor bruin kaft-papier.
De bloementjes en de bijtjes. Dit boekje kreeg ik mee toen ik in de zesde klas, nu groep 8, zat . Het boekje zat in een plastic zak die ik thuis af zou moeten geven. Wat was dat spannend,en ja, nieuwsgierig zoals ik was, liep ik vanuit school eerst naar een steegje bij ons in de buurt en haalde het boekje uit de plastic zak. Het enige wat ik las was enige sumiere uitleg waar de kindjes vandaan kwamen en hoe dit dan tot stand kwam. Ik vond er eigenlijk niet zoveel spectaculairs aan. Maar ja ik zat dan ook op een nonnen en fraterschool in Brabant. Er werd gevraagd of dat mijn ouders eerst een handtekening wilde zetten op een bijgeleverd formulier zodat dit boekje dan voorgelezen mocht worden in de klas !! Hoe werden wij onwettend gehouden zeg.
Lezen, schrijven, boeken en school. Voor mij tot nog toe een leven lang genieten. Opgegroeid met ouders die voor het slapen gaan een verhaaltje voorlezen. IJverig om zelf te leren lezen. Ik herinner me nog een boek wat ik herhaaldelijk gelezen heb "de modderjongens "van de AP pers. Verschillende boeken uit die tijd heb ik nog. Op school stiekem kijken in Aafkes tiental waar op blz 104 iets stond over een bevalling. Nee die mochten we van het schoolhoofd niet lezen. We waren nog te klein. Op de zondagschool met de kerst kregen we ook een boekje. Iedereen een ander. Ik een met als titel mijn voornaam. U begrijpt het al ook die staat in mijn bibliotheek. Dan breekt een tijd aan van scripties en verslagen schrijven. Heerlijk. Trots kan ik zeggen dat zelfs een van mijn verslagen gefotografeerd is en nu prijkt in de kantlijn van een boek welke over dat zelfde onderwerp geschreven is. Wat zal naast al dit leesplezier, wat de rode draad is, naast al het andere zijn? Zelf een boek schrijven? Geschiedenis? streekroman? Het zou een nieuwe stap zijn in mijn lezend, liefhebbend bestaan. Ik hou van boeken.
Reddy, de held van de wildernis. Het is inmiddels zeventig jaar geleden , maar ik herinner me het als de dag van gisteren. Ik zat in de vijfde klas van de Koningsbergerschool in Bergentheim. Ik las uit de schoolbibliotheek het boek: Reddy, de held van de wildernis. Over jonge honden, gekocht door een boswachter in Canada. Met de honden onderweg naar zijn huis raakt de mand los en één hond valt eruit. De uitverkoren roodharige leukste hond Reddy. De hond wordt gevonden en opgevoed door een wolvin. Natuurlijk komt het later goed. Ik las het boek met rode oortjes. Ik wilde ook een hond en de naam werd natuurlijk Reddy. Wist ik veel van de Engelse taal! Mijn hond was zwart met bruin, maar wel heel leuk en slim. Een paar jaar later wilde ik het boek kopen en ik toog naar de Koningsbergerschool. Meester Bent, de hoofdonderwijzer ging met me naar de bibliotheek. Het boek was er nog! De schrijver J.W. Lippincott, de uitgever LRV - Langs Rechte Vaart. Meester Bent wist dat dit La Riviera en Voorhoeve was in Zwolle. Ik kocht het boek en leende het later uit! Maar aan wie ook weer? Nooit meer terug gezien. Mijn hond kwam jaren later onder een auto terecht. Dikke tranen. Ongelooflijk, maar ik kocht het boek opnieuw. Leende het opnieuw uit (hoe naïef kun je zijn) en nu zit ik inmiddels tachtig jaar oud nog steeds zonder boek. Internet heb ik natuurlijk allang afgespeurd, maar een Nederlandse versie is niet te vinden. Ik heb nog een foto, van mijn Reddy en dankbare herinneringen. Plezier in lezen heb ik ook nog steeds.
Plankenkoorts Het is raar dat sommige dingen niet uit je gedachten zijn te wissen. Terwijl je andere dingen binnen een mum van tijd bent vergeten. Tenminste dat gaat voor mij op. Zo kreeg ik voor Sinterklaas ooit een auto en nog wel één die ik nooit had gevraagd. Afschuwelijk vond ik hem en het klinkt dan ook wat ondankbaar. Het was ook nog in een tijd dat we het financieel niet zo breed hadden. Oh ja, voor de duidelijkheid, het ging om een speelgoedauto waar ik dan ook weinig mee heb gespeeld. Ook kreeg ik als kind eens een boekenplank Een ijzeren van Tomado met een gele en een zwarte plank. Hier was ik de koning te rijk mee. Maar hoe kreeg ik het vol? De enige boeken die ik op dat moment bezat waren die van Pietje Bell. Die heb ik verslonden, maar een plank vol kreeg ik er niet mee. Wel waren deze boekjes een onuitputtelijke inspiratiebron om je buitenspelend mee te vermaken en kon je wat je had gelezen meteen in de praktijk brengen. Ook had ik nog een paar stripboeken van Dick Bos. Een held die de misdaad bestreed met behulp van een grote kennis van de jiujitsusport. Maar die waren van een heel klein formaat en dienden nauwelijks als opvulling. Gelukkig zat ik op zondagschool en daar werd ieder jaar met kerst een boek gegeven. Al was het ieder jaar wel opvallend dat het aantal kinderen tegen de kerst fors toenam. Je kreeg dan veelal een boekje van W.G. van der Hulst een schrijver met een christelijke inslag, die in zijn boeken dan ook duidelijk naar voren kwam. Toch waren het voor kinderen prachtige boeken om te lezen, maar het waren geen dikke pillen. Met als gevolg, dat ik pas op zestienjarige leeftijd mijn planken vol kreeg. Toen kreeg ik een boek wat zoden aan de dijk zette namelijk ‘Ik Jan Cremer’. Dit boek kreeg ik voor mijn verjaardag van mijn oma en opa. Denk nu niet die waren vooruitstrevend. Want nadat ze enkele maanden later hadden gehoord waar het boek daadwerkelijk overging zei mijn oma de illustere woorden: “als we dit hadden geweten, dan hadden we deze smeerlapperij nooit gegeven.” Ook durfden ze tijden niet langs de bewuste boekwinkel te lopen laat staan er naar binnen te gaan. Dus daar was ik goed mee weggekomen. Goed de meeste, van de hiergenoemde, boeken bezit ik niet meer. Ook de Tomado boekenplank heeft het op de een of andere manier niet overleefd. Niet zo erg natuurlijk, want ik had mijn taak volbracht. Zo was mijn veronderstelling. Omdat schrijven één van mijn hobby’s is kreeg ik echter weer een boekenplank. Met daarbij de taak om deze te vullen. Een peulenschil zo dacht ik, want in de loop der jaren heb ik heel wat boeken verzameld. Maar volgens de geefster was dat niet de bedoeling, “hij moest gevuld worden met eigen werk,” zo waren haar woorden. Dus moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ja, zo kom je natuurlijk nooit klaar, maar gelukkig ben ik een open boek.
Schoolstrijd om de Vijf In de jaren 50 hadden we achter in de klas een boekenkast. In de 5e en 6e klas mochten we hier elke week een boek uit lenen. Zo`n boek las je op school wanneer je klaar was met je werk, maar we mochten het ook mee naar huis nemen. De boeken van De Vijf van Enid Blyton , daar werd (bijna) om gevochten. Gelukkig noteerde onze juf wie er aan de beurt was. Avonturen boeken, die wilden we lezen en al had iemand de afloop al verteld, je moest het boek hebben. Het verhaal liet je niet los, soms `s avonds met je boek en een zaklamp onder de dekens om het boek verslinden. Achteraf viel mij nog iets op, het meisje Georgina wilde liever een stoere jongen zijn en werd George genoemd, daar werd niet moeilijk over gedaan. Alleen wanneer haar vader kwaad was noemde hij haar Georgina, dat was dan haar straf. Zij had een hond, Tim genaamd, onontbeerlijk figuur in de avonturen. Toen ik zelf een hond kreeg, ja hoor Timmie was zijn naam. Verslonden werden deze boeken, ook de slechte en bijna niet lezers wilden ze hebben. Lezen toen, Enid Blyton heeft er vast aan bijgedragen.
Heerlijk om boeken te lezen. Wanneer de school (Laurentiusschool te Breda)uit was dan gauw naar huis. Kopje thee met mijn moeder drinken en dan heerlijk in een boek kruipen. De hele wereld om je heen vergeten tijdens het lezen. En s'avonds stiekem op bed nog lezen. Nu bijna een halve eeuw later lees ik nog graag een boek. En natuurlijk is dat dan een echt boek van papier,voor mij in ieder geval.
Lezen is voor mij onverbrekelijk verbonden met meest Boom, onderwijzer op de lagere school te Ijsselmonde. Hij beheerde de boekenkast in zijn lokaal. Als je klaar was met de opgave, dan mocht je dat bij hem brengen en als het voldoende was....mocht je naar de kast en een boek uitzoeken. wat je tot het einde van de les mocht lezen. Ik was daar heel fanatiek in, want om mijn favoriete boek te veroveren moest ik als eerste klaar. Klasgenoot Henkie, een pienter manneke, dacht daar hetzelfde over dus er was concurentie. Wat een voldoening als je als eerste naar de kast mocht. Het plezier in lezen werd een levenslang genoegen.
Op HBS-A moesten we voor "de lijst" stapels boeken lezen: Nederlands, Frans, Engels en Duits. Na 60 jaar droom ik er nog wel eens over.... In speciale schriften maakte ik van elk gelezen boek een uittreksel, want op het eindexamen kon je er vragen over krijgen. Mijn twee jongere broers werden op hun beurt geconfronteerd met de boekenlijsten. Geen van beiden waren ze verwoede lezers, dus maakten ze dankbaar gebruik van mijn schriften. Ze lazen het boek zelf niet eens, want - zoals de oudste van de twee opmerkte - jouw uittreksels zijn uitvoeriger dan het boek zelf! Daarna hebben ook mijn kinderen de schriften nog gebruikt, met succes. Ze werden uitgeleend aan vriendjes en zijn daardoor helaas verloren gegaan.
Ik lees in de Tina hoe dat moet, een tienermeisje zijn in de jaren 70. Hoe je parfum in de zoom van je rok moet sprayen zodat er een subtiele mist om je heen hangt. Probleem is dat ik zelf geen geurtje heb, maar ik mag die van mijn moeder lenen. Ik heb ook niet zo'n hippe rok van Nikkies Broektiek, maar een zelfgemaakte. Bruingebloemd met een okergeel roezeltje. Mijn moeder helpt me met sprayen. Er stond niet bij hoe vaak het moest. Op de fuif wacht ik tot er eindelijk slow gedanst gaat worden. Ik word echter niet gevraagd en ik blijf wat ongemakkelijk zitten kijken hoe anderen dansen. Ik erger me aan die walm om me heen. Morgen zeg ik de Tina op.
Op mijn lagere school aan de rand van de duinen in Den Haag, leerde juffrouw F. ons lezen. Aap, noot, Mies en de bijbehorende boekjes waar Wim een bokkenwagen krijgt ergens. Veel lettergrepen : bokkenwagen. We schreven met potlood, maar wanneer je netjes kon schrijven, mocht je met pen schrijven. Ik vond het heerlijk om te lezen. Veel leuker dan bijvoorbeeld rekenen wat ik nog steeds niet kan overigens. Wie goede cijfers haalde en wat verder was met de stof, mocht op een bank bij de ingang boeken lezen. Ik was zo een leerling die daar vaak zat. In het begin met Pinkeltje waar ik alle boeken van verslond. We zaten daar vaak met een paar leerlingen, maar er werd niet gesproken. Eenieder zat verdiept in zijn of haar boek. Later, in hogere klassen verviel dat privilege, maar lezen deed ik nog steeds vaak en veel. Ik reisde mee met Marie-Claire door Frankrijk en ging op kruistocht dankzij Thea Beckman, zat te huiveren met de Meester van de Zwarte Molen en huilde hevig met Alleen op de Wereld. Hoe ouder ik werd, des te groter werd mijn wereld. Op de middelbare school begon ik aan mijn verzameling met boeken van Louis Couperus. Ik heb er nu vierenveertig, waaronder een eerste druk. Onlangs ben ik verhuisd. Niet zozeer veel meubels, wel heel veel boeken die ik mezelf niet zie wegdoen voorlopig. Ook mijn eerste leesboekjes op een plank, naast een oude letterplank. En mijn bewaarde kinderboeken die ik soms voor het slapen herlees. Heb een tijdje geleden zo een e-reader aangeschaft, maar dat was meer uit praktische overwegingen ( ruimte besparing) dan dat ik er graag mee lees. Er gaat niets boven papier en de geur van een boek. Juffrouw F. leeft niet meer, maar ik denk soms aan het verhaal dat mijn moeder me vertelde. Toen we in de eerste klas lagere zaten aan het eind van de middag waar moeders hun kinderen ophaalden, stormde Juf F. de klas uit op pantykousen en riep uit: ‘ze kunnen het! Ze kunnen lezen!’ En nu kan ik er over schrijven op een IPad voor anderen.
Ik hield vroeger veel van lezen, op zaterdag moest ik van mijn moeder boven doen, bedden verschonen, de vloer zwabberen, ik heb het over 60 jaar geleden, dan had ik een boek wat me boeide, en of het winter was, of zomer, ik zat op de rand van mijn bed te lezen tot we moesten eten, maar het werk moest ook klaar, maar dat maakte mij niets uit, het werk kwam klaar en het boek zowat uit.Mijn moeder las ook veel, kon heel mooi voorlezen, we hadden een boek met allemaal verhalen, , er waren drie verhalen die ik het liefste hoorde, de drie jongens die bang waren, in de Kerst tijd, het engeltje met de gouden schoentjes. In de 5de klas las de meester op zaterdag het laatste uur altijd een boek voor,heel fijn. Maar ik lees nu ook nog veel
Lezen, verslaafd aan lezen. Alle boeken die in mijn leeftijdscategorie aanwezig waren bij de bibliotheek had ik snel uit. Van Snuf de Hond tot De Kameleon. Ik "werkte" inmiddels in de bieb en mocht om een gegeven moment bij de volwasen afdeling boeken uitzoeken. Wel onder "curatele" van de bibliothecarisse natuurlijk. Zo kwam ik op jeugdige leeftijd al in aanraking met boek die veel spanning gaven. Titels weet ik zo niet van boeken die ik in eerste instantie mee mocht. Later ontdekte ik de sf boeken en de thriller. De boeken van Robin Cook, John Crisham, Michael Palmer en natuurlijk mijn meest favoriete schrijver Stephen King od Richard Bachmann zijn pseudoniem. Na mijn 'wilde' jaren zonder leesvoer ben ik weer gaan lezen. Ik kocht mezelf een e-reader. Makkelijk dacht ik, maar ik miste de geur van de drukinkt en het geknisper van debladzijden en ben snel weer overgestapt op de gedrukte versie. De e-reader wordt gebruikt voor vakantie, makkelijk veel boeken en geen overgewicht bij de reisbagage. Lezen kan ik iedereen aanraden. Heerlijk verdwalen in de fantasie van de schrijver.
Als ik aan vroeger denk moet ik aan het boek van de kameleon denken wat ook een aardig mooi boek was om te lezen. En ook zeer grappig omdat Sietse en Hielke Klinkhamer uit onderzoek gingen zodat het opgelost werd. Als ik er nu aan terug denk zou ik het zo weer in handen pakken om het te lezen.
Vroeger las ik het boek van de kameleon wat ik graag mocht lezen. Je had Sietse en Hielke Klinkhamer die ook altijd op onderzoek gingen en zo mee hielpen om het op te lossen als er wat aan de hand was. Als ik het boek nu weer in handen zou krijgen zou ik het zo weer lezen. Het was een zeer grappig boek om te lezen.
ik lees nooit boeken alleen wat echt waar is en geen verhalen die verzonnen zijn ,door wie dan ook. interesseerd mij niet
Lezen is voor mij nog steeds geen “korvee” vanaf 9-10 jaar mocht ik al alleen naar de bibliotheek fietsen en heb daar wellicht 80% van de jeugdboeken gelezen maar ook elke week een dozijn kindertijdschriften want daar waren ze op geabonneerd maar was overblij dat ik over mocht stappen naar de volwassen afdeling die in een andere zaal was ondergebracht. Er werd daar echter wel heel erg gecensureerd natuurlijk. Lezen deed ik ook tijdens mijn huiswerk maken en moest vaak het boek wegmoffelen als mijn moeder kwam controleren, natuurlijk ook in bed vaak met een zaklantaarn want het licht moest door de week om 21.00 uit en ja dat boek moest ook uit. De boekenlijst was geen probleem maar ik vond het zo zielig voor de twee docenten die de mondelinge examens moesten doen, meer dan de helft van de klas hadden dezelfde boeken “gelezen” eigenlijk meer een handeltje in uittreksels was dat toen, dus toen het mijn beurt was waren ze blij dat ik ze een andere keuze voorschotelde, Turks fruit !
Ik heb het boek “de Aanslag” van Harry Mulisch helemaal stuk gelezen! Wat een verhaal. De eerste keer las ik het in een adem uit en later omdat ik wilde letten op randinformatie! Het boek als film werd ook een succes! Dit boek voor de lijst was een van de prettigste en spannendste boeken die ik er op had staan!
Lezen kon ik al voordat ik het leerde op school en toen nam het een vlucht. Hoe ouder ik werd hoe gekker. Ik las in bed, op de wc en zelfs onder de douche. Mijn ouders hadden een bad met douche erboven en er was een stenen plateautje waar precies mijn boek op paste tegen het douchespullenmandje met de badborstel ervoor om het omslaan van de bladzijden tegen te gaan. Van 'de Kameleon' tot 'Kruistocht in spijkerbroek', een heerlijke tijd. Want als je ging lezen bevond je je in werelden -door het boek en door je fantasie geprikkeld- , die altijd machtig mooi en spannend waren.
Ik las als kind al veel, wij hadden een hele stapel Russische platenboeken, prachtig getekend maar de teksten waren in het Duits. Tup en Joep en Puk en Muk las ik, met commentaar van mijn moeder. Later Arendsoog, De Kameleon, Pim Pandoer, De Vijf, ik las ze allemaal. In de zomervakanatie voor 4 VWO moest ik toch wel met mijn literatuur lijst aan de slag. Ik was twee weken alleen thuis, koos een plank uit de boekenkast van mijn ouders en begon van links naar rechts te lezen. Elke dag een boek. Ik ben daarna blijven lezen, maar wel iets gerichter. Ik kwam er langzamerhand achter wat ik mooi vond. Ik raakte verslaafd aan het Sowjet sociaal realisme, uitgegeven door Pegasus. Het meest vertaald in het Duits of het Engels. Ik las alles wat mijn ouders hadden staan, vele duizenden pagina's. Die telden natuurlijk niet mee voor mijn leeslijsten. Toch had ik genoeg andere boeken gelezen om geen moeite te hebben de lijsten te vullen. Voor Nederlands had ik de trilogie van Roel van Duijn gelezen: "Bloed", "Zweet" en "Tranen". Bij het mondeling examen zei Jan Donkers (onze Nederlandse leraar die zijn tijd ver vooruit was, een Kruisheren Pater maar een zeer modern man) "Roel van Duijn? Daar heb ik nooit iets van gelezen, vertel me daar eens wat van". Dat was een ontspannen tentamen dus. Nog steeds lees ik veel en graag.
Ik kom uit 'n gezin van 11 kinderen w.v.ik de middelste was>Het gevolg voor mijn moeder was dat als iedereen thuis was het 'n behoorlijke herrie af en toe was.Ik was mag ik zeggen één van de rustigste b.v.leren op school vond ik heerlijk en 'n boek uit bibliotheek halen vond ik fijn en haalde ik wel 2 á 3 boeken in de week.Plus dat ik af en toe nog 'n boek van mijn broer ook aan lezen was.Ik intresseerde me vooral op boeken van het land,plus dat ik veel wildwest boeken heb gelezen welke ook veel door mijn andere broers werden gelezen,zodoende was het voor mijn moeder tenminste 'n beetje rustig.Al met al heb ik door het vele lezen goed ontwikkeld waar ik nu nog veel gemak van heb.
Zoals je nu iedereen met een mobiel in de hand ziet lopen, liep ik, als basisschoolleerlingetje begin jaren 60, steevast met een boek in de hand. Heerlijk vond ik dat.....lezen ! Op zolder stond een kist met boeken en daarin zaten twee boeken die opvielen omdat het zulke 'dikke pillen' waren. Dat was uiteraard een uitdaging voor mij. Het was een soort mini reeks 'Het leven als inzet' en de auteur was Thomas B.Costain. De titels; 'Een man zet door' en 'een vrouw wint'. Ik als meisje werd daardoor nog het meest getriggerd. Het ging over een soort tombola tijdens de Franse Inquisitie waarin de langstlevende deelnemer de inleg kon winnen... een goede som geld. Je kunt je voorstellen dat de boeken vooral over intriges gingen en alles was spannend/boeiend geschreven. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed....zelfs met een zaklamp onder de dekens kon ik niet ophouden. Tijdens elke vrije minuut, zelfs bij een toiletbezoek ging het boek mee... Jammer dat zo'n boek slechts 463 pagina's had ;-) Aangezien alle jongens in de schoonfamilie dyslectisch waren, ben ik , eenmaal als moeder, al vroeg begonnen met voorlezen bij mijn zoontje, want dat zou hem toch niet overkomen! Heb hem spelenderwijze leren lezen en als vroege kleuter las hij al soepel en vond het ook heerlijk! Hij werd zelfs als 5e groeper 'voorleeskampioen van zijn school'. Hij bleek later een autistische stoornis te hebben en ik heb hem altijd voorgehouden dat dit geen stoornis was maar een gave! Hij maakte er nooit een punt van en ging zelfbewust door het leven. Nu is hij HBO afgestudeerd en werkt momenteel als 'developer' in de ICT. Het lezen is nu voor hem nu dus meestal in het Engels, maar wat hij leest onthoudt hij ook. Iets waar hij enorm profijt van had bij het leren. Hij kan overal over meepraten doordat hij heel veel leest. In zijn boekenkast staan vooral geschiedenis-, politiek gerichte-, literaire boeken en ook atlassen, hij reist erg veel in zijn vrije tijd. Voor mij was het dus een enorm voordeel dat ik altijd graag las en het ook zo belangrijk vond dat ik mijn kind echt heb gestimuleerd om het ook leuk te vinden. Het heeft hem zeker geen windeieren gelegd!
Ik ben nu 57 , maar toen ik op de basisschool (toen lagere school)zat, bestond de mogelijkheid om 1 keer per week boeken te lenen uit de schoolbibliotheek voor vijf cent per boek. Het lag eraan of mijn moeder kleingeld in haar beurs had en hoeveel kleingeld, want dan kon ik boeken lenen. En soms had mijn moeder een kwartje en dan kon ik 5 boeken lenen.Wauw, dan was ik de koning te rijk. En dan kon ik veel lezen. Want lezen vond ik toen al heerlijk en nu nog steeds.
Ik was dol op lezen en altijd helemaal verdiept in mijn boek. Mijn moeder twijfelde daaraan omdat ik op haar verzoek om te helpen met afwassen (of iets anders) ik wel bevestigend antwoordde maar totaal geen aanstalten daartoe maakte. Zij controleerde mijn leesgedrag dus door op een keer te vragen of ik een gulden wilde (zo lang geleden is het al gebeurd). Ook nu antwoordde ik met ja maar ook wederom maakte ik geen verdere bewegingen, zoals het ophouden van mijn hand, zodat zij vanaf dat moment ervan overtuigd was dat ik echt las en dus helemaal IN het boek zat.
In mijn jeugdjaren, gaven de meeste ouders niet echt seksuele voorlichting. Ondanks het feit dat ik vanaf 't moment dat ik lezen kon; ook echt alle boeken verslond, welke in mijn omgeving beschikbaar waren. Ook verhalen schrijven deed ik zodra ik dat kon. Mijn wens om in een boekhandel te mogen werken, kwam uit en ook daar mocht ik op de rustige momenten in de winkel, volop de boeken lezen. Natuurlijk ontdekte ik op zeker moment, in de boekenmolen, een pocket- boek met de titel: "Min- gekweel en kin- gestreel." Een wat men tegenwoordig een rode oortjes boekje zou noemen. Met mijn ruim een jaar oudere zus deelde ik een slaapkamer. (iets wat in die jaren, vooral vanwege grote gezinnen, vaker voorkwam.) Wij hadden geen geheimen voor elkaar en ook zij was niet echt voorgelicht, dus had ik haar genoeg spannends te vertellen. Ach ja; zo groen als gras! Lekker onschuldig. Zijn door de jaren heen, heel wat wijzer geworden en al wonen we honderd kilometer van elkaar verwijderd, hebben nog steeds een hecht en vertrouwelijk contact. Zo kan het gaan in 't leven. Schrijven doe ik steeds. Schreef 3 dicht- gedachten- bundels en ben bijna klaar met mijn korte verhalen- boek. Gelukkig is een mens daar nooit te oud voor.
Eind jaren 60 was er op de basisscholen een voorleeswedstrijd onder de noemer "voor lezen een 10". Een klasgenoot van ons won de wedstrijd en wij werden met een aantal klassen van onze Henri Dunantschool uit Amsterdam uitgenodigd voor een televisieopname in Theater Bellevue in Amsterdam. Voorafgaand aan de opname werd er een speelfilm vertoond van de Thunderbirds. Tot onze verrassing won onze (mijn) klasgenoot de wedstrijd en zou in de latere jaren nog een persoonlijk grote rol spelen in het Hilversumse medialand. Al met al een vreselijk leuke dag die nog in mijn geheugen gegrift staat. Wij (de hele klas) waren veellezers en dit was zeker een stimulans.
Ferdinand Huyck. Bijzondere herinneringen heb ik aan dit 18e eeuwse 'avonturenroman', in verband met het (m-)ulo-examen Nederlands. Het was in de jaren 60 te doen gebruikelijk dat klassikaal een stuk of 5 boekjes gelezen werden met vragen- en antwoordboekjes erbij, strikt begeleid door de leraar Nederlands. Afwijken van die lijst was vragen om problemen! Maar ik wilde toch Ferdinand Huyck op dat lijstje in plaats van een klassikaal behandeld boekje wat me weinig zei. Hoe ik dat in mijn hoofd haalde....! Examenreglement Nederlands erbij, of dat wel kon! Met het grootst mogelijke argwaan en wantrouwen werd me bij de gratie gods uiteindelijk toegestaan dat ik mijn keuze op de lijst zette en zelfstandig zou gaan lezen! Alsof het zakken voor het examen al bijna een feit zou zijn! En wat gebeurt er op het mondeling examen Nederlands? De twee examinatoren vroegen me alleen maar naar Ferdinand Huyck, alsof ze blij waren eindelijk eens een kandidaat hadden met een ongebruikelijk boek. Resultaat: een vette 8 dankzij eigen initiatief!
Mijn moeder nam altijd een leuk kinderboekje voor mij mee uit de bieb. En kwam zelf thuis met 6 hele dikke thriller boeken. Volgens mij heeft ze de hele bieb uitgelezen. Zo snel las ze een boek uit. Heerlijk in de tuin of met een kop koffie aan de ontbijttafel. De boeken gingen zelfs mee naar de camping. Helaas is ze overleden maar de herinneringen blijven voor altijd.
Ik ben nu 72 jaar. Ik was dislectisch als kind. Mijn ouders lazen heel veel en dat wilde ik ook. Maar in die tijd werd dislectie nog vaak niet onderkend. Wij woonden toen in Indonesië en toen ik 8 jaar was had mijn vader een half jaar verlof naar Nederland. Ik kwam in de 2e klas terecht maar kon niet lezen of schrijven. Toen leerde je nog lezen met aap, noot en Mies. Iedereen dacht toen,dat ik zwakbegaafd was. Behalve de lerares, die me spellend leerde lezen. Ik kon binnen een paar weken een beetje lezen en ben er nooit meer mee opgehouden. Lezen was het grootste geschenk, wat ik kon krijgen. Ik las alles wat ik maar te pakken kon krijgen. Zelfs toen mijn ouders alleen nog maar Engelse boeken hadden in Indonesie wist ik ze als 11 jarig kind te vertalen met een woordenboek. Kunnen lezen was het allermooiste in mijn leven en zal dat altijd blijven. Ik heb dat ook altijd mijn kinderen en kleinkinderen verteld. Kunnen lezen is zo belangrijk. Dat leert je over zoveel dingen in het leven. En maakt je ook nederig. Want je kan nooit alles lezen.
Toen ik in de jaren 70 een jaar of 10 was deed ik mee aan een prijsvraag. Je moest een kinderspelletje bedenken voor in de auto tijdens lange vakantieritten. Er waren nog geen tablets en gameconsoles om kinderen op de achterbank zoet te houden. Ik bedacht een waslijst spelletjes voor onderweg. En zo won ik een boekenbon. Blij dat ik daarmee was! Het liefste wilde ik daarvan een boek kopen uit de reeks van de 6 vrouwen van Hendrik de Achtste. Daarvan was een tv-serie die ik niet mocht zien van mijn moeder, omdat ik te jong was. Stiekem kroop ik een keer achter de bank terwijl zij tv keek en kon zo een stuk van een aflevering zien. Helaas vond ze het ook niet goed dat ik het gewenste boek kocht vanwege mijn leeftijd en de intriges in zulke boeken. Gelukkig was er net een ander boek uitgekomen dat ook mijn belangstelling had. En waar mijn moeder mee akkoord ging. Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman. Al bijna even historisch, maar stukken minder pikant. Ik las het in 1 ruk uit en heb het zeker nog een keer gelezen. Zo leuk om me als kind helemaal in te leven in de Middeleeuwen en op een boeiende manier van alles te leren over kruistochten. Jaren later kocht ik alsnog de boeken van de vrouwen van Hendrik de Achtste. Prachtige verhalen, daar niet van. Maar op de een of andere manier konden ze niet tippen aan Kruistocht in Spijkerbroek. Tot mijn genoegen zie ik het boek nu overal in een speciale actie te koop voor slechts € 2,50. Super leuk voor de kinderen van nu, omdat het boek van alle tijden is. Lezen is van alle tijden. Dat was trouwens ook een tip van mij voor die prijsvraag destijds: “Geef je kind een goed boek mee voor op de achterbank van de auto.” Geen gezeur garantie en net zo leuk als spelletjes doen. Minstens!
Vanaf dat ik heb leren lezen, heb ik bijna niet anders gedaan, ik las alles leesboeken, stripboeken, enz. we waren lid van de bieb en zo kon ik vele boeken lenen, en anders ging ik wel boeken van mijn broers en zussen lezen. Ben in de loop der jaren veel boeken gaan verzamelen van o.a. W.G. van der Hulst, dit zijn toch de boeken die wij als kind lazen, ondertussen heb ik een eigen bieb met vele boeken ( en loopt een beetje uit de hand), ben een paar maanden geleden vrijwilliger van de bieb geworden en kom nu weer boeken tegen waar ik nooit van gehoord heb. Lees nu weer alle soorten boeken, maar als ik deze boekenbon win dan kan er nog wel een boek bij c-:
In de eerste en tweede klas van de lagere school was ik al verzot op lezen. Uit een klein bibliotheekje mochten we zelf een boek uitzoeken om voor een week mee naar huis te nemen. Dat deed ik dan ook elke week. Na de overgang naar de derde klas verheugde ik me op de boeken die ik daar zou aantreffen. Op een van de eerste dagen ging ik op onderzoek uit. Een zelfde soort kast op een zelfde plek in het lokaal, maar met andere boeken! Tot mijn ontzetting kwam de nieuwe juf heel boos naar me toe. "Wat ben jij aan het doen? Als ik bij jou thuis zou komen ga ik toch ook niet zonder toestemming in jullie boekenkast neuzen?" Geheel overdonderd ging ik terug naar mijn plaats en het verbaast me, dat ik toen niet opgehouden ben met lezen. Het gebeurde is inmiddels 82 jaar geleden en ik lees nog steeds graag en kijk graag even in iemands boekenkast.
het boek alleen op de wereld van Hector Marlot.
Van kinds af aan heb ik boeken gelezen, nee verslonden. Ik was vier jaar toen ik lid werd van de bibliotheek. Je mocht maar twee leesboeken en voor de rest vijf studieboeken mee nemen. Ik nam zo veel als ik kon en las het binnen een week uit. Dan ging ik snel terug naar de bieb om nieuwe boeken te halen. Net zo lang tot ik alle boeken gelezen had. Toen was ik onderhand wat ouder en kon ik bij de ander bibliotheken in het dorp boeken halen. Lezen deed ik het liefste op mijn kamer. En stiekem in bed 's avonds als ik niet kon stoppen met lezen. In de loop der jaren is de keuze voor boeken wel veranderd. Ik begon met kinderboeken, toen meisjesboeken zoals Pitty, Kruistocht in een spijkerbroek, Polly, en daarna streekromans, liefdesverhalen(Daniëlle Steel) en boeken waar ik rode oren van kreeg zoals Jackie Collins, Harold Robbins, Judith Krantz, maar tegenwoordig lees ik psychologische boeken.
Wij waren thuis met 7 kinderen en een plekje om lekker te lezen zonder dat er iemand stoorde, was er vaak niet. Dus zat ik met een boek lekker bovenop de wc te lezen met de bril omlaag. Je zult begrijpen, dat niet iedereen daar blij mee was, maar ik kon zonder "storen" mijn boek lezen. Heerlijk rustig!! Ik lees nog steeds graag (ben nu 64) maar doe dat nu gewoon waar ik wil en niet mee op de wc. Overigens las ik de verplichte boeken van de boekenlijst niet graag, ik koos liever zelf wat ik wou lezen.
Sinds ik kan lezen heb ik heel wat boeken verslonden. Toen ik op de H.B.S. aan mijn boekenlijst was begonnen, werd ook het boek Van oude mensen en dingen die voorbijgaan van Louis Couperus geïntroduceerd. Wat vond ik dat een prachtig en interessant boek. Dus op naar de volgende 'Louis', Eline Vere. Het exemplaar dat ik gelezen heb werd gelukkig geleverd met stamboom, want die heb je bij deze werken wel nodig:). Tot half drie 's nachts lag ik dit in bed te lezen! Achteraf vind ik het bijna onbegrijpelijk dat ik op zo'n jonge leeftijd (15-18 jaar) zo geboeid werd door dit soort boeken.
Als kind vond ik het prachtig om voorgelezen te worden. Toen ik zelf kon lezen had een boek voor mij een grote aantrekkingskracht. Werd toen ook lid van de bibliotheek en was daar regelmatig te vinden om mijn boeken weer te ruilen! Van mijn zakgeld kocht ik vaak weer nieuwe boeken en als we gingen winkelen moest elke boekenzaak bezocht worden. Bij de Slegte kon ik uren rondhangen en was de keuze groot en de boeken waren niet al te duur. Ben nu 54 jaar en mijn liefde voor boeken is nog steeds zo sterk als toen ik een kind was. Lezen is ontspannen en je kunt er ook nog heel veel van opsteken en het verveelt nooit. Met een boek kun je mij heel gelukkig maken.
Ik werd toen ik een jaar of 9 was Kokkie genoemd omdat er in de "halve"familie wel een Cor vernoemd was. Toen lag er in de boekenwinkel een boekje "Waarom Kokkie kip geen oren had' Nou dat wou ik graag van st. Nicolaas krijgen. Na70 jaar bestaat deze wens nog steeds.
Een negen en een tien, of hoe een koe een haas vangt. Nederlands, wat een rotvak. Niet alleen nederlands, alle talen: Engels, Frans en Duits. En dan nog die leervakken: biologie, aardrijkskunde, geschiedenis. Urenlang zat ik op mijn kamertje. Aan de ene kant de hersens ín en aan de andere kant nog harder er weer uit. Geef mij maar wiskunde, natuurkunde of scheikunde. Dat zijn pas vakken. Dat snap je of je snapt het niet. Ik snapte het. Zonder al te veel moeite zou ik hier twee tienen en een negen op mijn mavo cijferlijst krijgen. Die talen, die zouden mij misschien wel de nek breken. Of: met de hakken over de sloot, of met ietsje pech midden in het water. Altijd vijfjes en zesjes. Uitschieters naar beneden met een vier of soms wel een drie waren geen uitzondering. Heel af en toe behaalde ik een zeven. Nooit werd het een acht of hoger. Nu nog die boekenlijst afwerken. Met daarna een mondeling examen. Twee cijfers, een voor de kennis en een voor de voordrachtsstijl. Lezen was al altijd een probleem voor mij en nu nog. Één, twee flodderromannetjes per jaar. Verder kom ik niet. Over enkele dagen was het zover: Nederlands examen over boeken. Nog steeds ontbrak er één boek op mijn boekenlijst. Mijn broer had een geweldig idee. Hij had nog een boekje met allemaal korte verhaaltjes: „Capriolen“ van Godfried Bomans, als ik me goed herinner. Dan hoefde ik niet het hele boek te lezen, maar slechts zo af en toe een verhaaltje. Er was een stripverhaaltje bij, dat was al helemaal makkelijk. Eindelijk was het zover. Mijn leraar nederlands en nog een leraar zaten aan een tafel. Ik moest tegenover hen plaats nemen. De eerste vragen gingen over het boekje, dat mijn broer had aangeraden. Het interesseerde de leraar. Nog nooit had iemand dat boek op de lijst gehad. Wat was het bijzonderste verhaal? Dat was makkelijk: het stripverhaal. Wat vond ik het mooiste verhaal, behalve de strip? Binnnen een mum van tijd waren alle vragen vlot beantwoord. Nog snel een ander boek: „De ontmoeting“ van Antoon Coolen. Wat is het bijzondere van dat boek? Het was vijftien jaar geleden het boekenweekgeschenk van 1947. Kijk maar. Ik liet mijn uitgave zien: een vijftien jaar oud boekje, het boekenweekgeschenk! Met lof geslaagd. Mondeling nederlands een negen en een tien. Mijn gemiddelde kwam zelfs nog op een zeven. Zo zie je maar weer: Niet opgeven. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Jan Visser
Hello! This post could not be written any better! Reading through this post reminds me of my good gebcdbkddbfe
Hello! If you're reading this then you've proved that advertising through contact forms works! We can send your ad to people via their feedback form on their website. The best part of this kind of promotion is that messages sent through contact forms are automatically whitelisted. This improves the probability that your message will be seen. Absolutely NO PPC costs! Pay a one time fee and reach millions of people. For more information please send an email to: mary4864kir@gmail.com
Hey I have received my order but you have sent me the wrong item. as you can see here on this photo, http://item.pictures/orderwrong Please help me, i will sent the order back to you. i just want the good order. greetings "Sent from my iPhone"
Want to promote your advertisement on 1000's of Advertising sites monthly? For a small monthly payment you can get virtually endless traffic to your site forever!To find out more check out our site here: http://www.submitmyadnow.tech
Do you want to promote your ad on tons of online ad sites monthly? Pay one low monthly fee and get almost unlimited traffic to your site forever!To get more info take a look at: http://www.submitmyadnow.tech
What would you say to no charge advertising for your website? Check out: http://www.submityourfreeads.xyz