Theo van Besouw
Kent 18 personen
Bekijk het volledige profiel van Theo van Besouw en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Theo van Besouw heeft 5 klassenfoto's en kent 18 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenWat een jaar
Hoewel een jaartje op deze school gezeten, kan ik er toch bijna een boek over schrijven. Vooral de leerkrachten waren kleurige figuren met eigenschappen die men in de boeken van Dickens wel tegen zou kunnen komen. Nusselder was het hoofd der school. Als hij je mocht, dan was er geen vuiltje aan de lucht, maar als hij je niet mocht, was het mis en pikte hij voortdurend op je. Hij mocht mij niet. De uitspraak: "U bent achterlijk!" kan ik me nog levendig herinneren, want zelfs als dat waar was, kwam het voor een twaalfjarige hard aan. Toch wist hij engelse les te geven op een manier die aansprak. Verder had hij de gewoonte om een boodschap op het bord van iedere klas te zetten en daarna terug te komen om enkel een punt achter de laatste zin te zetten. Een andere leraar die nogal uit stond was van Hazelen. Hij was gymleraar, vrijgezel en reed een amerikaanse slee. Leerlingen die buiten Amersfoort kwamen, kregen van hem een lift naar de plaats waar lichamelijke oefeningen zouden moeten plaats vinden. Maar we kwamen niet altijd op bestemming, want van Hazelen was makkelijk over te halen om in plaats van ons te laten zweten, ergens koffie te gaan drinken. Ook deelde hij aan ons sigaretten uit. Hij sprak met een deftig accent en beschouwde ons als volwassenen hoewel we tieners waren. Ik heb meer van Dhr van Hazelen geleerd dan van andere leraren die in werkelijk lichamelijke oefeningen les gaven. Mevrouw Blom reed in een DAF en gaf geschiedenis. Ook zij had een duidelijke voorkeur voor verschillende scholieren en liet dat goed merken. Nee, dan was Mevrouw Donkers heel wat anders. Die kwam uit Zeeland en had een alleraardigst accent. Ze gaf Frans en aardrijkskunde en was bijzonder vriendelijk tegen iedereen. Biologie werd gegeven door de heer Hoornstra die Hoogovens van Ijmuiden in Amersfoort kon ruiken. De leraar in Nederlandse Taal was dhr Reigen (?). Hij was pacifist maar dat hield hem niet tegen z'n dochter een oorvijg te verkopen die klonk als een klok. Dhr De Jong was de leider van groep Rood. Ook een bijzonder aardige man die er steeds in slaagde het positieve in iemand te zien hoewel daar af en toe bijzonder weinig reden voor was. De laatste leraar was Dhr. Selig die muziek gaf en wel op Zaterdag morgen. De grootste opgave van de IVO was het halen van de trein. Je moest als de sodemieter naar het station rennen en hopen dat het een oude trein zou zijn waarvan de deuren nog van buiten opengemaakt konden worden. Dan zeulde je je schooltas erin en waagde een sprong, want anders was het een vol uur wachten. De schooldans was de laatste waar men zich nog fatsoenlijk voor aankleedde. Met twee oud leerlingen onderhoud ik nog af en toe wat correspondentie. Wat een jaar!
IVO Mavo, 1967
4 jaar op deze school gezeten
In geval dit ooit gelezen wordt door iemand die dezelfde tijd op de Petrus & Paulus School in Breda heeft gezeten, dwz tussen 1960 en 1964, zeggen de volgende herinneringen die ik me nog voor de geest kan halen misschien wel iets. De PP School was een “grote” school waarna men moest gaan na de kleuterschool. Omdat ik thuis de jongste was van de zes, was ik volkomen op de hoogte over het verschil van leven dat te wachten stond. Huiswerk en proefwerken stonden bovenaan en daarnaast strafwerk, nablijven en zes dagen per week naar school (met woensdag en zaterdag middag vrij). Nauwelijks iets om naar vooruit te kijken, maar er was geen alternatief. De eerste dag warden we gesorteerd bij klas: er waren A en B klassen voor ieder van de zes school jaren. Ik zat in klas 1A waarvan de lerares Juffrouw Meys was. Die was nog aardig jong want woonde nog thuis bij haar ouders. Af en toe mochten we met haar mee lopen want haar huis lag op de route naar de Graafengelbertlaan waar wij toen woonden. Op het schoolplein, ook wel het “cour” genaamd stonden de klassen opgesteld nadat de eerste toeter gelazen werd. Twee-aan-twee marcheerde we als klassen het gebouw binnen. De lagere klassen de trap op, de hogere klassen bleven beneden. De leerlingen in de hogere klassen droegen een schooltas. We werden een plaats aangewezen die gebonden leek te zijn aan het alfabet, dus met een naam beginnende met een B zat ik links vooraan achter een jongetje wiens naam met een A begon. Later werd er af en toe van plaats gewisseld, en dat gebeurde met mij toen Juffrouw Meys er achter kwam dat ik vaker uit her raam keek dan naar het schoolboard. Ze leerde ons lezen: maan, zaag, Fien, vier, enzovoort, waarbij ieder woord met een verhaal werd ingeleid. Ook leerden we rekenen, maar het waren eenvoudige optel sommen. De twee klas werd gegeven door Juffrouw Rombouts. Die was zo knap dat ik er verlegen van werd. Als ik gebogen over mijn schrijfwerk bezig was, dan wist ik wanneer ze achter me stond. Ze kon ook iemand effectief uit een droom helpen en daar kan ik over mee praten. Het klaslokaal was aan het einde van de gang en had een raam dat uitzag over het cour en de gymnzaal. Boven de zaal was de woning van de koster, die men af en toe de trap op zag lopen in zijn jacquet en hoge hoed. Ik was juist met de overweging bezig dat zo’n beroep wel een iets voor mij zou kunnen zijn toen Juf Rombouts haar grote lineaal met een klap op mijn lessenaar liet neerkomen. Ik herinner me niet op latere leeftijd ooit meer geschrokken zijn geweest dan op dat moment. Zij trouwde gedurende dat schooljaar en toen ze als bruid uit de koets stapte, was ik tot tranen bewogen: zelden heb ik later zo’n prachtige bruid gezien. Het leren schrijven ging doormiddel van het hanteren van een kroontjes pen. Als die nieuw was, moest je hem eerst likken anders bleef er geen inkt aan plakken. Men had ook een etui nodig om de pen op te bergen en een inktklap om de pen af te drogen. Dat laatste werd thuis gemaakt door stukjes zeem aan elkaar te reigen. De lessenaars waren bedoeld voor twee kinderen en hadden een inktpotje aan de rechterkant naast het pennebakje. Wanneer het schrijftijd was, werden alle dekseltjes opzij geschoven en kon men inkt ruiken. Het leermateriaal werd erin gedreund; tafels werden opgezegd in een zeurige toon en ook alle aktes (van berouw, zonde, enz.). We werden verder ook voorbereid op de Eerste Heilige Communie en de daarbij behorende biecht. Dat was nogal wat, want eenmaal dat gedaan mocht men misdienaar worden, wat ik ook prompt deed. Er hing een luidspreker in de klas boven de deur. Af en toe kwam er geluid uit in de vorm van een aantal tikken, gevolgd door een bericht van het hoofd der school, mijnheer Rooijackers. De trieste aankondiging dat Monica Visser was overleden zal ik niet vergeten. Monica woonde bij ons in de straat, was een vriendin van mijn twee zusjes en kwam vaak thuis over de vloer. Op het cour werden tijdens de pauzes spelletjes gespeeld. Ik ben er nooit achter gekomen hoe dat nu precies in zijn werk ging, want er waren periodes waarin zekere spelletjes opkwamen en waarin ze weer verdwenen. Hoepelen was er een, en ook touwtje springen, hinkelen, knikkeren en tollen. Verder werd er “ploegertje”; een soort tikkertje gespeeld, maar als je iemand “had” dan moest je samen hand-in-hand verder gaan. Dat ging op naar drie, want bij vier personen werd er weer gesplits in twee met twee. Af en toe werd er “Mijnheer Pantoffel” gespeeld; een spel waarmee een huwelijks partner op uitertst eenvoudige wijze werd aangewezen. Het aantal protestaties was vaak evenredig tot het aardig vinden van een meisje waarvan je de hand moest vast houden. Met carnaval werd er gehost soms op het cour, maar ook soms op de straten erom. Dat was aardig want dan vermengden de leeftijden die anders nogal op zichzelf hielden. Op het veldje tussen de kleuterschool en de PP school werd er een keer per jaar sportdag gehouden waarbij het schoollied werd gezongen: “De Petrus en Paulusschool…” Mevrouw van der Ven in de derde klas was aardig en mijn punten gingen dat jaar dan ook aanzienlijk vooruit. Toch had ik moeite met aardrijkskunde en de blinde map, waarop men de plaatsnamen behoorde te weten wanneer die met een stok voorzien van een gummi dopje werden aangewezen. Bij het aankomen van Nieuwe Pekela en Oude Pekela was het een verloren zaak. (Deze gehuchten lagen binnen 1 km van elkaar; Schoolbank heeft geen problemen met The University of Calgary in Winnipeg te plaatsen dat meer dan 1300 km van Calgary vandaan ligt!). Oud papier kon men op zekere dagen inleveren in het fietsenhok, waar de conciërge de zaak woog en een stempeltje verstrekte. De prijs was verbonden naar het aantal stempeltjes en een paar keer per jaar kon men die uitkiezen van een selectie die uitgestald stond. Juffrouw Verhijen (4e klas) had een bijzondere wijze om iemand van leesblindheid af te helpen. Ze vroeg me om een hele grote negen op het bord te schrijven, wat ik deed. De klas barstte in het lachen uit toen het resultaat een negen vertoonde met de start aan de linker kant. We leerden zwemmen in het Sportfondsenbad en moesten daar de vereiste oefeningen van het eerste diploma doen, waarbij het watertrappen we bijna verzopen. Op weg naar het zwembad was het winkeltje De Katjang, waar men snoep voor een paar centen kon kopen. Een jongetje verslikte zich in een enorme zuurbal maar werd door mijnheer de Leo op het nippertje gered. Gedurende die veilige jaren op de PP School begon ook het besef van de buitenwereld langzaam maar zeker door te dringen: Fidel Castro, moord op Kennedy, dood van Paus Johannes XXIII en het opkomen van The Beatles droegen aan bij het idee dat de buitenwereld wat groter was dan een lagere school.
Petrus en Paulusschool, 1960
B.
B. Sc. Mechanial Engineering University of Calgary Alberta CANADA Note: This University is NOT located in Winnipeg, Manitoba. The distance between Calgary and Winnipeg is 1300 km. Unbelievable that SchoolBank is apparently not capable placing the University of Calgary where it belongs: in Calgary.
University of Calgary, 1985