Sylvia Moret

Er zijn een aantal leerkrachten die mij bij zijn gebleven.

Er zijn een aantal leerkrachten die mij bij zijn gebleven. Juffrouw van Zummeren, in de tweede klas, was een ontzettend lieve vrouw. In die klas hadden we ook parkieten. Op een gegeven moment moesten deze vogels weg, waarom weet ik niet meer. Ik mocht toen een parkiet meenemen naar huis, waarvan later bleek dat ik daar superallergisch voor was. In de derde klas hadden we juffrouw de Boet. Die was ontzettend streng. Later is zij getrouwd met meester van Ingen (ook een leerkracht op de Lourdes). Zij is wel op vroege leeftijd overleden. In de vierde klas hadden we meester Maal. In mijn herinnering was hij heel erg progressief in zijn ideeën (volgens mij een geitenwollensokker). De vijfde klas heeft veel indruk op mij gemaakt. Voor de klas stond meester Beernink. Heel streng en hanteerde verschillende beloningssystemen: goedkeuringen in je schrift en snoepjes. Als je zat te wiebelen op je stoel, moest je er op je knieën naast gaan zitten of als iets niet door de beugel kon, in de hoek staan. Hij kwam altijd op de fiets. Hij woonde op de Mijnsherenlaan. De jongens mochten altijd zijn fiets binnen zetten. Toen mocht er ook nog gerookt worden in de klas. Omdat ik nogal klein qua lengte was, moest ik vooraan zitten, bij zijn bureau. Heel smerig was het, als hij zijn pijp schoon ging maken (het spuug droop er dan uit). In de zesde klas hadden we echt een geweldige meester. Hij was voor Feyenoord en had de piano ook in de kleuren geverfd. Ook hadden we een vogeltje in de klas, dat Mozes heette. Toen het vogeltje dood was gegaan, hadden we een heuse begrafenis op het schoolplein, met tromgeroffel en Mozes in een sigarenkistje, werd het vogeltje begraven. Er zijn toen wat tranen gelaten. Het was een leuke schooltijd en kijk nog steeds met plezier (met behulp van foto's) erop terug.

O.L. v. Lourdesschool, 1967