Sheila van Staveren

De Prinses Margrietschool hoort bij mijn Balkbrug-herinneringen, net als het zwembad, waar ik zowat hele zomers doorbracht, en de vele sportclubs in het dorp, waarop ik zo'n beetje allemaal gezeten heb.

De Prinses Margrietschool hoort bij mijn Balkbrug-herinneringen, net als het zwembad, waar ik zowat hele zomers doorbracht, en de vele sportclubs in het dorp, waarop ik zo'n beetje allemaal gezeten heb. Ik heb er best een leuke en zorgeloze jeugd gehad, maar toch miste ik iets. Ik ben nooit een dorpsmens geweest, daar zal het wel aan liggen. Ik moet verschillende soorten mensen om me heen hebben, verschillende culturen, daar gaat mijn hart sneller van kloppen. De Prinses Margrietschool was niet een school waar ik heel graag naar toe ging. Plichtsgetrouw ging ik wel, en kwam ik ook wel op tijd, en heb ik misschien ooit een keer straf gehad, maar ik vond het allemaal wel wat stijfjes. Hoe braaf ik ook was als leerling. Als de bel ging moesten we bijvoorbeeld eerst met zijn allen in de rij staan. Maar goed, achteraf zie ik ook wel weer zijn voordelen, want structuur is ook heel belangrijk, en dat heb ik wel meegekregen. Mijn vader werkte destijds in Veldzicht, en ik had nooit kunnen bedenken dat ik zelf nog eens in een TBS-kliniek zou gaan werken. Dat was dan ook zeker niet mijn droom, en alleen het idee al vond ik griezelig. Maar ik werk tegenwoordig met veel plezier als geestelijk verzorger in de van Mesdagkliniek als vertrouwenspersoon voor moslimpatienten. Toen mij een poosje geleden uren werden aangeboden in Veldzicht heb ik wel vriendelijk bedankt....Balkbrug blijft voor mij een jeugdherinnering.

Prinses Margriet, 1977