st vicentius school
keucheniusstraat amsterdam west in Amsterdam, ( Toon op kaart )
Bekijk de volledige pagina van st vicentius school, blijf op de hoogte van reünies en vind je klassenfoto’s terug!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Log in en begin meteen of registreer je gratis!
Op st vicentius school vind je 0 klassenfoto’s en 2 schoolgenoten. Herken jij ze nog?
Meld je snel aan en kom weer in contact met je oud-schoolgenoten!
AanmeldenIk herinner mij die eerste naoorlogse jaren nog goed.
Ik herinner mij die eerste naoorlogse jaren nog goed. Het was een typische school voor kinderen uit de Staatsliedenbuurt. De zogenaamde "koperen knopen"-buurt. Dit vanwege het feit dat veel uitvoerend personeel van de gemeente daar woonde. Ik denk aan trambestuurders, - conducteurs, mensen van de Gemeente Reiniging etc. Volgens mij zaten de toenmalige klassen per 2 jaargangen bij elkaar. In de eerste klas trof ik "Juffrouw" Rosier of Rozier. Zij had een heel oude moeder die qua gezondheid op beschuit was aangewezen als voedsel. Althans dat staat mij bij. De schooljuf vroeg ons kinderen dan ook beschuitbonnen van huis mee te nemen en die te ruilen voor broodbonnen. Ja, de oorlog was weliswaar achter de rug, maar de voedselschaarste kennelijk nog niet. In de klas stond een kolengestookte kachel. Wij kinderen mochten kolen uit het hok scheppen. Op de kachel stond vaak een krat met kleine flesjes schoolmelk. Die stonden daar om de ergste kou in de winter uit de flesjes te verdrijven. Van de kinderen uit mijn klas herinner ik mij de namen Roland Koning. Hij woonde tegenover de school in de 1ste Keucheniusstraat. Hij was erg voorlijk voor zijn leeftijd. Hij gaf ons seksuele voorlichting. Verder heb ik nog de naam van Theo Lasschuit in mijn geheugen. Verdere namen heb ik niet meer. In het derde jaar hadden we een heel populaire "meester". Hij nodigde ons uit om te komen voetballen op velden die hij ter beschikking had. Het hoofd was een grijze, rustige man. Naam vergeten. We hadden nog wel een zangleraar. Hij heette Mijnheer Kunst. Nogal toepasselijk. De zanglessen vonden in de gymzaal plaats. Ik zal nooit vergeten dat Mijnheer Kunst vaak tijdens zijn lessen werd getroffen door - lijkt mij nu - een epileptische aanval. Hij liet dan zijn stemvork waarmee hij dirigeerde vallen en viel dan op de grond. Wij renden dan naar het hoofd en samen legden we mijnheer Kunst dan neer op zo'n dikke mat die in de gymzaal aanwezig is. Na enige tijd knapte de zangleraar dan weer op. In de gymzaal deden we vaak "apenkooi". Dan werden alle toestellen enz. klaar gezet en dan moest een van de leerlingen gaan jagen op de anderen. Je mocht niet met je voeten op de vloer komen. Degene die aangeraakt werd moest dan op zijn beurt gaan jagen op de anderen. Meisjes waren er toen niet in een katholieke school. Het was eigenlijk best een voor mij passende school. In 5 tot 10 minuten lopen was ik thuis. Ik voelde me er goed en had een goed contact met de medeleerlingen en de docenten. Ik kon qua leerprestaties uitstekend uit de voeten. Ik behoorde tot de bovengemiddelden. Dat zou mij later behoorlijk opbreken. Op instigatie van een kapelaan - Egberts genaamd - besloten mijn ouders na Pasen van het 5e schooljaar mij te laten verhuizen naar de katholieke school voor L.O. van de Broeders van St. Louis "Sancta Maria" aan de Prinsengracht omdat het intellectuele klimaat daar beter bij mij zou aansluiten. Dat heb ik geweten. Op het gebied van kunst en cultuur herinner ik mij dat we wel eens naar een schoolfilm gingen in een zaaltje in de Spaarndammerbuurt. Er kwam ook wel eens iemand op school met bij voorbeeld een verzameling opgezette vlinders. Een paar percelen verderop naast de school was een snoepwinkeltje waar het voor ons kinderen goed toeven was. De school was ondergebracht in een klassiek, oud gebouw. De bekende vreselijke gangen. Ik ga er nog wel eens kijken. Het gebouw staat er nog steeds. Het is volgens mij nu een woonappartementengebouw. Over de school heb ik samenvattend geen onplezierig gevoel. Ik voelde me er als kind doorgaans gelukkig en op mijn plek. Volgens mij zat ik op de St. Vincentiusschool en niet de st. vicentiusschool. Ik herinner me ook nog een godsdienstles van kapelaan Egberts. Het ging over de Heilige Maagd Maria. In dat verband sprak hij over een moeder die een kind onder haar hart draagt. De spanning die hij hierbij liet voelen was enorm. De kapelaan werd vervolgens ook nog eens knalrood. Het was in die dagen ook een heel heikel onderwerp in de katholieke scholengemeenschap. In dat verband herinner ik me nog dat we geacht werden ELKE dag te beginnen met het bezoeken van de H.Mis. Elk bezoek werd nauwgezet bijgehouden in een kerkbezoekboek en werd later op je rapport vermeld ter controle door de ouders. Onze kerk was een nauwelijks terug te vinden gebouw op de Jacob Catskade. Aan de buitenzijde niet herkenbaar als kerk. Door een boogdeur ging je naar binnen. Na enige meters ging je dan een 5-tal treden af en recht op een imitatiegrot aan waar een mariabeeld in stond. De kerk heette dan ook O.L.V. van Lourdes. Rechts van de grot was de ingang van het kerkgedeelte. Het was er 's winters altijd steenkoud.In het Amsterdams Archief in de Vijzelstraat trof ik onlangs een boek aan met een foto van het kerkinterieur. Als kerk werd deze locatie in 1952 buiten gebruik gesteld, las ik. Het aanblik van het interieur deden visioenen van flauwvallen door het nuchter moeten zijn, in mijn beleving urenlange knielpartijen op flinterdunne kussentjes,diepe gevoelens van mij schuldig voelen,tot op het bot herleven. Ik ben nog op zoek geweest naar de - zo heette een dergelijke onderwijsinstelling toen - mijn kleuterschool. Als 4-jarige betrad ik het Onderwijs"paradijs". Mijn oma of mijn moeder bracht me vlak na de bevrijding naar een kleuterschool die ressorteerde onder de Heilige Maria Magdalenaparochie in de Spaarndammerbuurt. Die kerk is al weer enige decennia geleden met de grond gelijk gemaakt. De school werd gerund door nonnen. De hoofdnon heette Zuster Gonda. Ik heb geem fijne herinneringen aan deze school. Tot vervelens aan toe moesten we strookjes papier door matjes vlechten. Ik kan mij niet herinneren dat de docerende nonnen mij iets van kindvreugde hebben bezorgd. Ik werd naar die "Bewaarschool" gebracht omdat de afstand van huis naar school vrij groot was. We liepen hand in hand door het Westerpark.
st vicentius school, 1947
Gedurende de oorlogsjaren, totdat de Duitsche Weermacht het vorderde.
Gedurende de oorlogsjaren, totdat de Duitsche Weermacht het vorderde
st vicentius school, 1939