Pensionaat Du Sacre Coeur
Op de Bies 54 in Schimmert, ( Toon op kaart )
Bekijk de volledige pagina van Pensionaat Du Sacre Coeur, blijf op de hoogte van reünies en vind je klassenfoto’s terug!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Log in en begin meteen of registreer je gratis!
Op Pensionaat Du Sacre Coeur vind je 5 klassenfoto’s en 12 schoolgenoten. Herken jij ze nog?
Meld je snel aan en kom weer in contact met je oud-schoolgenoten!
AanmeldenPensionaat Du Sacre Coeur.
Pensionaat Du Sacre Coeur. Bij de Filles de la Sagesse. De Dochters of Dochteren der Wijsheid, en als wij erom lachten werd ons kalm uitgelegd dat de naam Dochters der Wijsheid niet de alwetenden betekent maar dat het de Dochters van die ene wijsheid zijn, de dochters van: Jezus Christus. Ik was negen toen ik voor het eerst door die ene lange glazen gang naar binnen liep. Rechts van de gang het Klooster (eerst 2 wachtkamers), boven de glazengang de recreatiezaal van de Soeurs met grote ramen die vaak open stonden. Helemaal achteraan de gang rechts lag een grote keukenvoorziening voor het klaarmaken van maaltijden van de bewoners van het klooster ( Soeurs en pensionairs). In het Klooster en de keuken mochten wij niet komen. In de keuken werden worsten gedraaid die boven in een kamertje naast de vestiair te drogen hingen. Balkenbrij kregen wij weleens op brood. Wij vonden het heerlijk. Zij die het klaarmaakten(Jeanne Vankan)werden vegetariërs! Terug in de gang keek je links door het glas naar buiten de kloostertuin in. Helemaal achter in de zeer lange gang naast de keuken was een deur naar buiten. Links afslaand liep je langs de Huiskapel, even knielen voor de deur, waar het touw voor het luiden hing o.a. om 6.00 uur, om 8.00 uur voor de mis, bij het Angelus, Vespers enz. enz.. Elke morgen van 7.30 uur - 8.00 uur werd er een mis door Pater Limpens opgedragen. Pater Limpens was tevens biechtvader en godsdienstleraar van de groten. Wij waren verplicht elke morgen de mis bij te wonen en een keer per week te biechten. Mocht je dat 'vergeten' zijn dan werd je vriendelijk gevraagd de daarop volgende week alsnog te biecht te gaan. Als je met je rug naar de kleine Kapel stond kon je door een grote dubbele deur de kloostertuin inlopen. Zomers stond die deur wijd open en dan rook je de kortgeknipte buxussen. Het voorste stuk ingericht, als ik mij niet vergis, als een Hollandse tuin. Achter in de tuin een wilder stuk met een Lourdesgrot, waar voordat de grot in 1958/59 werd afgebroken een foto met het kleine klasje werd gemaakt (zie foto). Verder bij de Kapel even een knik naar rechts/links begon de lindegroene lambrisering van ongeveer een meter hoog. Links de trappen naar de slaapkamers van de zusters. Na de trappen de refter (eetzaal) van de lagere school (de kleintjes) waar Soeur Maria Damiana (afgekort Daan) de scepter zwaaide. Daan heette Cora van Vliet, een Haagsche. "Geef mij maar Hollanders, die zijn recht door zee, net als de Denen" vertelde ze. Zij had enkele jaren in Denemarken doorgebracht. Eigenlijk was zij bestemd voor de missie, maar om de een of andere reden die ik mij niet herinner is zij niet uitgezonden geworden. Met de naam die je als zuster aannam gaf je te kennen of je wel/niet naar de Missie uitgezonden wenste te worden. In de refter stonden lange witte tafels waar iedereen ingedeeld naar klas plaatsnam. Voor je, in de tafel bevond zich een lade. Daar werd servet, servetring met bekertje opgeborgen. Dit alles voorzien van naam en nummer. Ja, wij hadden allemaal een nummer. Mijn nummer was nummer 34! Meteen bij binnenkomst rechtuit aan de eerste tafel zaten de allerkleinsten. Elke morgen werd aan iedereen aan de tafel der kleinsten uit een witte geëmailleerde kan warme melk in een heuse melkbeker geschonken. Er lag een belegde dubbele boterham met vleeswaren op ons bord. Wij, kleintjes hadden moeite de boterham en melk op te krijgen. Vrijdags, geen vlees, aten wij de boterham belegd met kaas. Bij de middagmaaltijd vis of eieren. Heerlijk vonden wij het eten op vrijdag! Een tweede boterham werd zonder beleg gegeten. Jeanine Narinx nam smeerkaas mee van huis of zelfs zout werd op de boterham gedaan. Beide werden niet door de Soeur opgemerkt. De middagmaal bestond uit voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Voor en na het eten stonden wij voor onze stoel te bidden om zegen over ons eten te vragen, na het eten dankten wij weer al staande God. De maaltijden begonnen zwijgend, totdat Daan een teken gaf dat wij mochten praten. Als zij niet goed gehumeurd was, was het eerste woord dat wij zeiden pas even voor half negen als wij voor de school begon nog 10 minuten naar buiten mochten om te spelen. Tussen het avondeten en avondstudie konden wij ook nog 10 minuutjes en tussen de middag een uurtje (de grootten korter) naar buiten. Wij liepen zwijgend door de gangen, opgesteld in rijen van twee, van klein naar groot, naar klas, refter of slaapzaal. In de vensterbank stonden goedverzorgde plantenstukjes die eenmaal per jaar werden opgemaakt onder leiding van Soeur Bertha, (Bert) met de meisjes die zich daarvoor opgaven. Achter in de refter was een grote muurkast. De chocolade kast. Als de meisjes eens per maand terug kwamen van een weekeinde thuis dan werden de chocolade repen en medicijnen aan Daan afgegeven die ze van naam voorzag en de chocolade repen in een grote blikken Verkade doos bewaarde tot woensdag-, een halve en zondagmiddag een hele reep werd uitgedeeld. Meisjes die het thuis goed hadden namen dikke chocolade repen mee. Armere kindjes moesten het helaas met dunne reepjes doen. De kunst van een enkeling was de reep al likkend in zich te doen opgaan, snoepen kon je het niet noemen, m.a.w. zij kregen het voor elkaar om uren aan een chocolade reep te likken. Er waren meisjes die ook levertraan van huis meenamen. Francis van Tiem, Marlies Cuypers kregen levertraan met een sinasappel smaakje. Rechts tegenover de refter was een gastenkamer, waar het personeel thee dronk. Daar stond een piano. Meisjes die pianoles kregen konden daar dagelijks terecht voor een half uur pianostudie. Arme Soeur Augusta, Guus was minstens een kwartier bezig de meisjes te vinden om te studeren. Wij speelden liever buiten in dat uurtje dat wij vrij waren. Links van de gastenkamer lag: Het kleine klasje! Dat bestond uit leerlingen van de 2e, 3e en 4e klas lagere school. In totaal een stuk of 10, 12 leerlingen. In de tweede klas zat als jongste en kleinste Paula Prik. Zij huilde hartbrekend bij het afscheid nemen van haar moeder. Niemand die haar troostte of kon troosten,gevoelens van verlaten zijn die wij allen deelden. Voor de klas stond een grote, oudere, lieve vrouw, Soeur Marie Hermien. Zij had geen bijnaam. Zij leerde ons liedjes o.a. over vogeltjes die heel vroeg zingen. Liedjes waarvan wij dachten dat zij die zelf had verzonnen. Achteraf bleken het bestaande liedjes. In de schrijfles moesten wij eenmaal per week een brief naar onze ouders schrijven. De brief schreef zij helemaal voor met potlood. Wij moesten dat overtrekken. Onze ouders ontvingen aardige, mooi geschreven brieven waarin wij leuke verhaaltjes vertelden. Mochten je grootouders hun 40 jarig huwelijksfeest vieren dan mocht je op woensdagmiddag een mooi versje door haar voorgeschreven overtrekken, het plaatje kleuren en het gedicht van buiten leren om het op hun feest voor te dragen. Ik was heel, heel blij dat mijn ouders ver, heel ver weg woonden en ik zoiets 'moois' nooit van buiten heb hoeven te leren!
Pensionaat Du Sacre Coeur, 1957
Ik zat ook op deze school.
Ik zat ook op deze school. Een meisjespensionaat was het.Van af de derde klas lagereschool tot en met mijn eindexamen in 1965 heb ik er intern gezeten. Heel veel nare herrineringen en toch ook enkele leuke. Ik zou graag in contact willen komen met meisjes die er ook hebben gezeten. Vooral de internen. Heeft mijn latere leven flink meegespeeld.
Pensionaat Du Sacre Coeur, 1956
Mijn zus corrie en ik zaten samen in een klas.
Mijn zus corrie en ik zaten samen in een klas. Ik kan me nog goed de Juf herrinneren ,zij had een knot en een bril. en hele donkere strepen onder haar ogen. We zijn ook een x weggelopen! Volgens mij zaten er 2 zusjes Boltini?in de klas. Ik mocht terug komen maar Corrie niet.
Pensionaat Du Sacre Coeur, 1962