Ron Hameetman
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Ron Hameetman en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Ron Hameetman heeft 2 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenDe heerlijke tijd op de Don Bosco LEAO school.
Na het rampzalige besluit om mij van de mr. J. H. Thielschool, lagere school, af te halen en dus maar te ´´parkeren´´ op de Minister van der Leeuw L.O.M. school te Haarlem, kwam ik door aanpassingsproblemen op een andere school terecht. (Zeer ten onrechte en weer een blunder, zo bleek later!) Hierdoor bleef mijn ontwikkeling steken tot het niveau van de 3e klas lagere school. Na een nieuwe School Psychologische test kwam de kinderpsycholoog er eindelijk achter wat een enorme fout er was gemaakt en mij 5 jaar lang een aanvankelijke ontwikkelingsachterstand opleverde. Maar met extra bijles op het gebied van rekenen kon ik zeker op het niveau L.E.A.O. of zelfs M.A.VO. school terechtkomen, zo was de inschatting en dat klopte! Mijn vader had in de jaren vijftig zijn middenstandsdiploma gehaald, puur voor zijn eigen ontwikkeling en niet omdat hij het voor werk nodig had. Hij zou mij thuis helpen met het rekenwerk. Maar dat werd niets, want vader miste helaas de juiste ´´pedagogiek´´ om langs alternatieve routes mij het hoofdrekenen bij te brengen. Dus dat kwam voor rekening van de heer Beijen. Mijn leraar handelsrekenen in het 1e jaar, semester 1971 / 1972. Maar zover was het nog niet. Na het verbijsterende School psychologisch advies voor L.A.V.O. L.E.A.O. (vanwege de brugklas functie sloot e.e.a. beter voor mij aan. De L.A.V.O. was 1 jaar soort voortzetting van de lagere school) moest mijn vader gaan lobbyen, want zie maar eens een school te vinden dat een kind van inmiddels 14 jaar wilde opnemen, die A: geen getuigschrift van de Lagere School kon overleggen en B: op dat moment een, het was helaas zo, mentale ontwikkelingsachterstand had opgelopen door een totaal en zeer uit de hand gelopen bureaucratie waarin desastreuze en volstrekt verkeerde besluiten hiervoor hadden gezorgd en mij als kind een toenmaals groot trauma hadden bezorgd. Het was erg! Was een narigheid. Maar na de schoolvakantie, ik was inmiddels van een bepaalde school af waarop ik 5 jaar zeer onterecht had gezeten, kunnen we vaststellen, maakte mijn vader kennis met de directeur van de Don Bosco L.E.A.O. school in Haarlem Noord. Zijn naam was (Piet) de Graaff. Een heel vaderlijke directeur. Mijn vader was, zonder dat ik het wist, naar Haarlem Noord gereden en hadden samen in het kantoortje van de heer de Graaff zitten praten. De heer de Graaff was zo onder de indruk van het verhaal van mijn vader, dat hij pa uitnodigde op zijn privé adres (hij woonde toen aan de Rijksstraatweg) om over dit bijzondere geval verder te praten. Dus zo ging mijn vader op afspraak naar zijn huisadres. Het was een bijzondere en erg sociaal voelende man, Piet de Graaff. Hij was streng, maar rechtvaardig en was meer een soort ´´weesvader´´ dan schooldirecteur voor ons. Samen hebben ze aldaar over mij gesproken. De heer de Graaff hoorde het verhaal van mijn vader met stijgende verbazing en medelijden aan en besloot om mij, de school was al 14 dagen aan de gang, op zijn school toe te laten. Feitelijk mocht hij dat niet binnen de bepalingen van, ik meen, de Mammoetwet, want ik had geen getuigschrift van de Lagere School. Maar het belang van het kind woog voor hem, kennelijk, zwaarder dan de bureaucratische regels. Perfect gezien!!!! Ik had precies hetzelfde gedaan! Ik mocht, het was vrijdags, de maandag erop mij melden op zijn school, bij wijze van ´´experiment´´. Ik werd ingeschreven op de administratie door mevrouw Habraken en de heer de Graaff bracht mij daarna persoonlijk naar het 1e lesuur. Wildvreemd voor de klas, trad ik schuchter het lokaal binnen. ´´Mevrouw Dekker; dit is Ron Hameetman, de nieuwe leerling in uw klas´´... Zo kwam ik in augustus 1971 als 14 jarig brug piepertje in de klas bij juf Joke Dekker, mijn lerares Engels. Het was heel erg wennen. Ik kwam naast een leuk meisje te zitten. Zij voelde (denk ik?) mijn onzekerheid een beetje aan en ontfermde zich over mij. De anderen keken mij maar een beetje ´´schaapachtig´´ aan. Tja; iedereen kende elkaar inmiddels. Kwam ik binnen. Dus mede dankzij ´´Ria´´, zo heette ze, was ik binnen de kortste tijd aan de klas gewend en slofte mee van lesuur naar lesuur. Het 2e lesuur van die dag was Nederlands van juffrouw de Potter. Wat ´n markant vrouwtje was dat! Net twee turven hoog. Net zo lang als ze breed was, met een suikerspin op het hoofd. Ze kwam uit het zuiden. Vrij strenge lerares en vooral zeer gelovig. Ook nog eens! Ik was (en ben) dat niet. Maar dat was niet erg, zolang ik maar de Roomse identiteit van de school accepteerde. Dat was een voorwaarde. Het was geen probleem voor mij, want ´´slofte´´ gewoon ´n jaar mee naar de Godsdienstlessen van een pater die op die school les gaf en zag het maar als geschiedenislessen. De kerkdiensten vond ik ook niet zo erg, want als het even kon zat ik boven naast de organist, diens orgelspel te luisteren. (Vond ik toen al heel mooi!) De kerk heette ´´Onze Lieve Vrouw van de Zeven Smarten kerk´´. (Je was zowat buiten adem als je die titel in z´n geheel had uitgesproken. Zo zeg! Tegenwoordig heet die kerk kortweg ´´Mariakerk´´. Dat loopt veel beter. Althans de naam! Het huidige bezoek weet ik niet? Valt buiten dit bestek van schrijvend herinneringen ophalen. Terug naar juffrouw de Potter. Keertje een aanvaring met haar gehad. We hadden eens de verkeerde lessen Nederlands geleerd, want was niet de enige die het verkeerde had geleerd. Er bleek een communicatieprobleem te zijn geweest tussen juffrouw de Potter en de klas. (Ik denk verkeerde taken opgekregen, wellicht? Weet het niet meer.) Ze vroeg aan iedereen; ´´niet geleerd? Niet geleerd?... Mooi zo! BLIJF MAAR STOM!´´ Toen vroeg juf de Potter, nog niet overtuigd van haar fout, het aan mij; ´´waarom heb jij je Nederlandse taken niet gemaakt en geleerd?´´ ... Wil je ook stom blijven?´´ ´´Ja JEZUS,´´ zei ik ietwat nonchalant en geërgerd, maar zeker niet blasfemisch bedoeld.... Ze reageerde als door een horzel gestoken en zei: ´´WAT ZEI JE? Zei jij JEZUS??? Nu moet jij eens even goed naar mij luisteren, jongeman; die naam is mij zo geëerbiedigd en geheiligd, dat wil ik echt nooit meer als ´´stopwoordje´´ horen en nu wil ik je excuus.´´ Bom, bom, bom, bom... Ja, doeii!!! Mooi niet! Zo erg was het nu ook weer niet. Kom! Ik vond het een zeer overtrokken reactie van haar. Vind ik nog, dus zei als blaag van 14 jaar. ´´Dat doe ik niet! Ik heb niet gescholden of gevloekt, zo was mijn verweer. Ik kon vertrekken naar de directeur van de school, Piet de Graaff en het lesuur Nederlands stond daarmee voor die dag op non actief. ´´Wat kom je doen?´´ was de vraag van Piet. ´´ZE´´ wil mij niet meer in haar klas toelaten.... ehhh.... ´´mevrouw de Potter bedoel je?´´ (Even correctie!) Ik werd gedwongen om toch iets van ´´sorry´´ te zeggen en mocht toen pas haar klas weer in. (Wat een theater!) Geenszins een schuldbekentenis dus een volkomen zinloze ´´sorry´´, waarin alle logica ontbrak. Mijn geweten was al die tijd zuiver! Nee! We werden dus geen vrienden, juffrouw de Potter en ik´´. Maar ze was goed geschikt voor haar functie als lerares. Vast! En gaf goed Nederlands! Maar alle leerkrachten waren op zich natuurlijk heel capabel en ook multifunctioneel inzetbaar. Nog zo´n markante leerkracht. Juffrouw A.G.TH.M. (of zoiets?) Walthaus. Kortweg; Ton! (Mochten we pas veel later zeggen op een reünie. Toen haalde je het zeker niet in je hoofd om een leerkracht bij de voornaam te noemen. Hoewel in enkel geval dat toch werd toegestaan... Progressieve jaren ´70... Van Rob Bulte was bekend, dat hij er geen probleem mee had.) Je kon, merkte ik, altijd goed onderscheiden welke leerkrachten getrouwd waren, zelf kinderen hadden en wie niet. Dat is geen verwijt. Een nuchtere en feitelijke constatering. De leerkrachten met kinderen, die getrouwd waren, hadden een meer natuurlijke manier van omgaan met kinderen, als diegenen die die status niet hadden. Zij deden het meer ´´uit de boeken´´ en vulden e.e.a. met eigen werkervaring in, ´´hoe om te gaan met pubers´´, of zo, haha.. Ton Walthaus was niet de makkelijkste leerkracht maar wel zeer grondig en punctueel. Juffrouw Walthaus gaf heel veel vakken en daardoor kon (en moest) ze nog al eens bijspringen en twee klassen tegelijk les geven. (En dat voor 1 salaris! De Graaff was wel slim!) Ze gaf Nederlands, wiskunde, Kennis van Land en Volk, maatschappijleer, kantoorpraktijk en nog meer. Was altijd aan het studeren om haar M.O. akten (?) te halen. Een zeer leergierige en intelligente vrouw, maar helaas met weinig geduld en vooral geringe tolerantie voor ons, leerlingen. Keertje een flinke ruzie in de klas meegemaakt. Ik was daar zelf niet bij betrokken. Een leerlinge had een ultra kort minirokje, hoog mode in die tijd, aangetrokken. Dat was te dol voor juffrouw Walthaus. Dat ging de conservatieve grondslag en identiteit van de school ver te boven. Dat waren die heerlijke progressieve jaren ´70. ´´Wat is dat?´´ Vroeg ze kortaf aan het meisje. ´´Dat is nu een minirok´´, pareerde het wicht de snibbige opmerking. ´´Mijn klas uit!!! Je gaat naar huis. Je trekt een rok tot over je knieën aan, of een spijkerbroek! Deze kleding wens ik niet in mijn klas te zien, duidelijk???´´ En wij, jongens uit de klas, hadden zoiets van.... ´´waarom moest je daar nou over vallen, mens??? HAD DAT NOU NIET GEDAAN!´´´Want ja; als jongens met een ontluikende seksuele ontwikkeling, GENOTEN wij natuurlijk bijzonder van die meiden in minirokken! Dat is toch logisch? Nee hoor! Juffrouw Walthaus niet. Het meisje verliet wit-heet de klas en keilde de deur zo hard dicht, dat het kalk uit het plafond viel. Ik zie en hoor het nog ZO gebeuren en alle verhalen hier zijn echt gebeurd en berusten op waarheid. De nieuwe tijd was nog niet aan iedereen doorgedrongen. Later op een reünie in maart 2009 hebben Ton Walthaus en ik er enorm om gelachen. Ze wist het niet meer.... Na zoveel jaren en verdenk haar niet van een selectief geheugen. Maar IK wist het nog wel, Hahaha!!! Het leidde zeker teveel af? Een gedachte dat ook maar enigszins gerechtvaardigd lijkt, want het kostte ons, jongens van toen, inderdaad grote moeite om onze aandacht op onze klasse lerares van weleer gefocust te houden. Dit tot frustratie van juf Walthaus. Het was een heerlijke tijd en ik ging graag naar school. Altijd wel een meisje waar je als jongen, (andersom zal dat ook wel hebben gegolden, dat meisjes op bepaalde gasten vielen) een oogje op had en als je het dan trof dat je naast haar in de klas mocht zitten.... WAUW.... Dan zat je met rode konen van de opwinding je lesuur vol te schrijven. Wat een tijd! En je had niet het lef om ´´verkering´´ te vragen. Soms werd er wel met briefjes geklierd, meen ik. Zo van: ´´wil je met mij gaan?´´ Of iets dergelijks. Zo vond ik, vele jaren later, ineens, heel origineel, een getekend hartje met een pijl erdoor in een van mijn agenda´s terug. Huh? ´´Zullen we nu beleven, zeg?´´ Die agenda heb ik nog altijd bewaard. Weet van welk meisje van toen want er stond een naam bij, maar dat zal ik discreet buiten bestek van dit schrijven laten. Dat is privé! Maar had het toen niet in de gaten, zo schlemielig als ik toen was, net als velen. Sommige doortastende en bijdehante jongens lukten het wel om hun eerste schoolzoen in het fietsenhok in ontvangst te mogen nemen. Als die berging kon praten.... Ach! Het zijn en blijven heerlijke herinneringen. Ja toch? Er werd alleen nog niet zo bekakt met een ´´air´´ gesproken als nu door schooljeugd. Iets waar ik mij bij de hedendaagse jeugd kapot aan erger! Dat geaffecteerde praten van ze. Dat is weer een mode verschijnsel van de laatste tijd. Heel erg interessant doen! Vooral die MAVO meiden. Nee heurr, ja heurr... sowieso heurr... Grrrr! Doe normaal! Wie denken ze wie ze helemaal zijn? Kapsones. We doen weer de volgende leerkracht. Ze was al even aan bod gekomen. Joke Dekker, lerares Engels. Heel leuke vrouw. De spreekbeurten vond ik fantastisch leuk. Mocht je over je hobby praten, in het Engels uiteraard, waarbij een Sony bandrecorder het gesprek opnam. Microfoontje in je hand en maar praten. Dat ging mij toen al net zo makkelijk af als nu nog steeds, hetgeen gaandeweg deze ´´epos herinneringen´´ wel duidelijk is geworden. En maar schakelen met dat ding, omdat die geluidskoppen nooit werden gereinigd en het geluid vaak dof was. Jammer dat die banden er niet meer zijn. Had ik graag nog eens teruggeluisterd. Ik had altijd ´´sufficient to well´´. Voldoende tot heel goed, want kletste moeiteloos, ook in het Engels, een lesuur vol! Velen zaten dan verveeld naar me te luisteren, want het interesseerden ze geen barst waar ik het over had, haha, maar ik had mijn voldoende weer gehaald, zo ambitieus als ik was de L.E.A.O. succesvol af te ronden! Als jullie de eerste alinea´s hebben gelezen, begrijpen jullie nu waarom. Maar we kunnen nog 1 leuke en laatste herinnering hier toevoegen. Meester Rob Bulte was ook een zeer markante onderwijzer. Over de 2 meter lang met bulderende stem. Zo hard dat juf Raat van de klas ernaast weleens de tussendeur opende en vroeg of hij iets minder tekeer kon gaan met die bulderende stem. Dat gebeurde weleens als de klas niet deed wat hij zei, of kwaad was op iemand. Het was toen al een kunstzinnige man. Kon goed zingen en wist bij die gelegenheid de enorme kerkruimte zonder versterking door luidsprekers te vullen. Dat herinner ik mij nog heel goed. Zo hebben we de meest markante onderwijskrachten wel gehad. Meester van der Smaal en juffrouw Werdmuller (´´Gompie´´, hahaha... Prachtig! typische bijnaam) vond ik de leukste leerkrachten en niet te vergeten; meester Albert (Ab) van de Berg. Onze leraar natuurkunde en biologie leraar. Keertje had hij koeien ogen opengesneden tijdens een les. De meiden griezelden ervan, maar ik vond het wel interessant. Ik heb hem ooit een schedel cadeau gegeven. Had ik gekregen van iemand in de familie die op een begraafplaats werkte. Lekker! Niet zo proper, zo realiseer ik mij achteraf. Mijn zus, met wie ik in die nog thuiswonende jaren de slaapkamer van het krappe 3 kamer flatje deelde, was bang voor die kop. Dus gaf ´m aan Meester van de Berg. Heeft nog jaren op een kast gestaan in zijn klas. Eens vreselijk gelachen met een plastic menselijk skelet, op ware grootte, dat in zijn klas stond. Hadden we ´n keer helemaal aangekleed met de jas van meester van de Berg en hadden in de kaken ervan een brandende sigaret geklemd, wat door veren werd vastgehouden. V.d. Berg zag het bij binnenkomst. Reageerde erg sportief. Kon een grapje waarderen en lachte zich helemaal slap. Hij vond het een leuke mop. Ik zal het nooit vergeten. Ik heb hem 1 keertje mooi tuk gehad. Toen zei ik: ´´nu moet u eens een zin ontleden. Wanneer de meid (meisje) de mijt (hooimijt) mijdt (uit de weg gaan, stam plus t, weten we het nog?) mijdt (herhaling, uit de weg gaan, weer stam plus t) de meid (meisje) de mijt. (Hooimijt.) Meester van de Berg ging dus mooi de fout in en vergat ergens in de zin de ´´stam plus t´´. Rang! Haha.... Heerlijk! Hij gaf het grif toe en we hebben er enorm om gelachen. Dat waren zo´n beetje de herinneringen over de diverse scholen en de leukste school; de Don Bosco L.E.A.O. school. Ik kan mij voorstellen dat mensen nu ook weer eens andere herinneringen willen lezen, dus laat het hierbij. De school bestaat helaas niet meer en is al jaren geleden gesloopt. Het binnenpleintje is nu een parkeerplaats voor auto´s geworden, want er zijn huizen voor in de plaats gekomen. Maar de kerk staat er nog. Twee jaar terug met open monumentendag even in geweest. Ik zat op dezelfde kerkbank als toen en liet mijn gedachten teruggaan naar de jaren zeventig, toen ik daar de fijnste schooltijd van mijn leven beleefde. Heerlijke jaren!!!
Don Bosco LEAO, 1971
Herinneringen aan de Mr. J. H. Thielschool.
Aan deze school heb ik vrij beperkte herinneringen, terwijl ik er toch veel over kan vertellen. Door omstandigheden heb ik deze school maar een paar jaar bezocht. Ik werd jammerlijk slachtoffer van de veel te en idioot grote klassen, waardoor de leerkracht veel te weinig individuele aandacht kon geven. (Een item wat helaas weer actueel dreigt te worden! Een zeer foute ontwikkeling!) Ik kon met alles prima meedraaien, alleen met hoofdrekenen had ik helaas moeite. Daardoor doubleerde ik de 1e klas. Ik bleef zitten! Bijles met rekenen bestond nog niet in die tijd. Dus moest de 1e klas overdoen. Dit, terwijl de klas wel over ging. Ik ervoer dat als kind als een enorme nederlaag en ware ramp. Je klasgenoten gingen fijn naar de 2e klas. Maar ik bleef mooi zitten. Het jaar erop, na de schoolvakantie, ging ik voorwaardelijk over naar de 2e klas. Juffrouw Schulz, een heel aardige juf die ik in de 1e klas had, zat al tegen haar pensioen aan en had geen tijd, was niet in de gelegenheid, of had geen mogelijkheid om mij apart de rekenvaardigheid langs een alternatieve route bij te brengen. Had het probleem getackeld geweest. Die flexibiliteit bestond nog niet. Het was ´´door stampen´´ en als iets fout ging, had je een probleem. Zo ging dat in die vroege jaren zestig. Grote klassen. De scholen rendeerden enorm want er konden jaarlijks veel kinderen doorstromen van de een naar de andere klas. Maar o wee als een kind een probleem ontwikkelde met taal of, zoals in mijn geval, met rekenen. Dan zou extra aandacht ten koste gaan van de hele klas en viel het kind onherroepelijk tussen wal en schip. Dat overkwam mij. Het belang van de school, als instituut, stond blijkbaar voorop. Het renderen werd ten principale gezet, ten koste van ernstige probleem ontwikkelingen bij sommige leerlingen. Men besefte de impact ervan niet! De 2e klas werd qua rekenen niet echt veel beter wegens uitblijven van bijles. Dus werd ik op een ´´zijspoor´´ gezet na een school psychologische test en kwam op een L.O.M. school terecht, (speciaal schooltje voor kinderen, met een aanleg voor o.a. een leerprobleem) waarin met de helft kleinere klassen het rekenprobleem werd aangepakt. Over die tijd wil ik echter niet meer praten of herinneringen ophalen. Het was een gigantische misser om e.e.a. op die manier op te lossen. Ik had er een vreselijke tijd. Voelde mij er niet thuis, eenzaam en miste de Thielschool erg. Een misser van jewelste! Moest iedere dag, als jochie van 9 jaar, zelf met de bus naar school en terug. Dus de 3e, 4e, 5e en 6e klas van de Thielschool helaas en daardoor nooit gezien! (Uiteindelijk is het later, met een grote omweg, toch goed gekomen, zie herinneringen Don Bosco L.E.A.O. school. Vandaar mijn fel betoog hier, waarom ik mordicus TEGEN te grote klassen ben.) Nog wat herinneringen over de Thielschool? Tja; die rot schooltandarts, natuurlijk. Daar had ik al eerder over geschreven. Je had de zenuwen als je naar die vent moest. Groene gebitskaart werd in je handen geduwd door de tandartsassistente. Zodra je naam was afgeroepen moest je de klas uit, naar die tandarts. Leuke herinnering, daarentegen, was dat krakkemikkige gas bakoventje waarin onze kleiwerkjes stonden te bakken, bij juffrouw Vernout. (´´Kom Kinders´´, riep ze altijd, in ´´V.O.C. Nederlands´´...haha...) De filmzolder herinner ik ook nog, waar we films te zien kregen van Assepoester, Sneeuwwitje en de zeven dwergen, of Walt Disney films. Was leuk om daar naar vele films te kijken. Die grote knor school ´´scheeps´´toeter herinner ik mij ook nog. Wat maakte dat kromme ding een pokken herrie. Als je er net onder liep, schrok je je echt zowat de beroerte van het lawaai boven je. Maar goed. Mijn herinneringen aan die school houden op, zo vanaf de 2e klas waarin juffrouw Beets (Een Indonesisch vrouwtje) onze lerares was. Is dat zo? Nouww... niet helemaal! Een toenmalige buurvriend van mij, Ed Post, zijn moeder was schoonmaakster in die Thielschool. Tijdens de schoolvakanties, als het slecht weer was of wij ons soms verveelden, mochten we mee. Schoenen uit. Lekker de gymzaal in. Alle toestellen uittrekken, zoals de touwen, klimrekken en de ringen en dan maar zwaaien en zwieren. Mocht eigenlijk niet. We deden het gewoon, want zijn moeder had toch geen tijd om ons constant in de gaten te houden. Mooi! Dat gebeurde terwijl ik al op die andere school zat. Dus zodoende bleef ik toch nog even ´´verbonden´´ met de meester J. H. Thielschool. Het was een roerige tijd waarop ik erg gemixt terugkijk. Feitelijk aantoonbaar verkeerd besluit van de school psychologische dienst om mij eraf te halen! Helaas participeerden mijn ouders in dat besluit. Gelukkig zijn ouders tegenwoordig veel mondiger. De kinderpsychiater was het mordicus met dat besluit oneens, maar verloor helaas het pleidooi. Ik was een normaal kind, met weliswaar een ontwikkeld rekenprobleem. That´s all. Het werd vermoedelijk te duur om mij op de Thielschool te houden en zoals gezegd; extra tijd in mij investeren was om die reden geen optie! Zie hier de praktijk van falen door te grote klassen!
Mr.J.H. Thielschool, 1963
Herinneringen aan Kleuterschool ´´De Kleuterwereld´´.
Dit schooltje herinner ik mij nog als een hele leuke kleuterschool. Het spel element stond natuurlijk centraal. Mijn klasse lerares was juffrouw van Dongen. Een aardige juf die het ook niet te veel was om mij weleens naar huis te fietsen, als mijn moeder wegens werkzaamheden geen tijd had om mij persoonlijk met haar fiets op te komen halen. (Wat een service en gratis!) Die harde metalen lasdrager herinner ik mij ook nog heel goed en bezorgde mij derhalve en bij gelegenheid een nogal pijnlijk achterwerk, waarin de bloedcirculatie dan tijdelijk voor zichzelf was begonnen en het gevoel voor even verwijderde, maar goed. Ik kwam veilig thuis en daar is ook wat voor te zeggen, nietwaar? Maar als ik dat ritje kon ontlopen door stiekem alvast vooruit te lopen, deed ik dat! (De Richard Holkade was immers niet zo ver.) We hadden 4 aparte speelhoeken in de klas en wij, kleuters van toen, werden regelmatig door elkaar gehusseld zodat we geen ´´kliekjes´´ konden vormen, maar ook met zachte dwang gedwongen werden met andere kinderen te spelen. Een, vind ik, goede pedagogiek. We hadden zo o.a. een kleihoek, een knutselhoek en een aparte speelhoek en nog ´n hoek waarin we ongetwijfeld ook veel deden, maar weet niet wat? Ik kan mij helaas niet alle functies meer herinneren. Wel dat er een schildpad rondliep. ´´Toontje´´. (Wat ´n naam!)... Het spelen op gevaarlijke speeltoestellen op het schoolplein weet ik nog te herinneren. Het was een zorgeloze tijd met veel toneelstukjes in de gymzaal en veel creativiteit. Alleen op die toneelstukjes spelen had ik het niet zo. (Er staat elders nog een foto van mij, een toneelstukje spelend.) Ik moest ´n keer voor zwarte Piet spelen, maar wilde die zwarte rotzooi niet op mijn gezicht, dus het ging niet door! (Nee was bij mij toen al nee!) Of we moesten met poppen in een poppenkast spelen, dat in de klas stond. Moest je je hand in zo´n pop steken en met je duim en vingers kon je het poppenhoofd of de armen bewegen. Maar zo´n Rikkie en Slingertje poppenspeler, a la Rien Baartmans, was ik ook weer niet! Ik hield er niet van. Dus als het niet hoefde, liever niet. Kortom; een leuk schooltje, waar ik fijne herinneringen aan over houd. Ik herinner mij nog namen als Paul de Keyzer, Paul van Deursen, Hans de Nieuwe, Loes(je) Scharwachter, Pieter Hoogland, Leny...?? Enfin; kijken in de toegevoegde lijst of ik nog namen tegenkom die weer te binnen ´´poppen´´.
de kleuterwereld, 1961