Reg van Dommelen

Hoe was onze tijd vroeger? In de jaren tussen 1956 en 1958? Onze jeugdjaren waren immers nog zonder computers, playstations en televisie (in elke huiskamer).

Hoe was onze tijd vroeger? In de jaren tussen 1956 en 1958? Onze jeugdjaren waren immers nog zonder computers, playstations en televisie (in elke huiskamer). Wat deed de jeugd dan in die jaren na schooltijd? Ik kan uit eigen ondervinding hier wel iets over vertellen: de dag begon voor mij en met mij waarschijnlijk voor iedereen met opstaan nadat Moeder onder aan de trap de buren mede wakker had gemaakt met roepen naar boven dat het tijd was om om te staan. Nadat je je gewassen en gekleed had gingen we aan het ontbijt. Voor menigeen zal dat in een niet compleet gezinsverband zijn geweest; immers vaak was vader al op weg naar zijn werk en wellicht moeder ook. Nadat we onze boterham hadden genuttigd en onze schooltas hadden gevuld met de voor die dag benodigde leerboeken en schriften gingen we op weg naar onze school. De een met de bus want de school kon zomaar kilometers ver liggen maar ook lopend of op de fiets als de school binnen kort bereik aanwezig was. Ik had het voordeel dat de school nog geen 500 meter verder lag, dus meestal ging ik lopend naar de School met de Bijbel. Voor schooltijd verzamelden wij ons op het schoolplein en deden spellen of keken nog even het opgedragen huiswerk van de vorige schooldag na. Als om half negen de schoolbel klonk haastten wij ons naar binnen en zochten onze klas op. Ik zal hier niet gaan schrijven over de schooldag invulling maar wel wil ik nog even vertellen dat er vaak werd uitgekeken naar de eerste pauze en vervolgens het middaguur. Menigeen bleef over, zeker degenen die van ver uit Kudelstaart, Oude Wetering of Rijnsaterwoude kwamen. Ik ging tussen de middag altijd naar huis; ik woonde immers op 500 meter afstand in de Dorpstraat (43). Nadat de middagbel was gegaan gingen wij aan de slag met de opgaven van die dag. Eindelijk klonk de verlossende bel dat het half vier was en wij haastten ons naar buiten, de een keerde meteen terug naar huis, de ander bleef op of rond het schoolplein nog wat lessen doornemen met anderen en of spelen met klasgenoten. Vaak waren je klasgenoten ook je beste vrienden, althans zeker enkelen daarvan. Buiten je klasgenoten om kendde je immers nog weinig jongens uit de buurt in zo'n dorp; waarschijnlijk heel anders dan in de grote stad (Leiden) of zo. Op een dag was er iets nieuws te zien bij de plaatselijke smid en electrohandel op het dorp. Er verscheen een heuze televisie in de etalage en die stond zelfs op gezette tijden aan. Dat was een hele belevenis. En wij stonden dan ook alras met onze neuzen p0latgedrukt tegen het etalageraam naar binnen te kijken naar die wonderlijke toverlantaarn met echte bewegende beelden. Dat het zwart/wit beelden waren en vaak erg gestoord met ruis (sneeuw), dat zagen we niet eens zo verwonderd waren wij over dit nieuwe apparaat. De smid zat op de hoek van de Dokter Stapensestraat en Dorpsstraat; elke keer naar en van school kwam ik er langs en kon dan ook mijn nieuwsgierigheid ternauwernood bedwingen; zo graag ik weer wilde kijken naar dat wonderlijke apparaat. Dat die (bewegende) beelden in mijn latere leven zo'n grote rol zouden gaan spelen gad ik op dat moment nog niet het geringste vermoeden van. Toen er in september 1957 een jeugdserie "Morgen gebeurt het..." begon, een allereerste science-fictionserie met Ton Lensink erin ging ik alras en met mij ook vrienden uit de klas op zoek naar mensen die dit wonderlijk fenomeen al hadden aangeschaft en geplaatst in hun huiskamer hadden. Wijzelf bezaten zo'n apparaat niet en het heeft vele jaren geduurd (in 1964) alvorens mijn ouders (mede door mijn eigen toedoen) er een in onze huiskamer gingen plaatsen. Door mijn eigen initiatief, want ik had er toen zelf al ruim 2 jaar een op mijn kamer staan. Vanaf dat moment keken we vaak bij een boerderij in Kudelstaart, langs de Drecht en ook weleens (tegen betaling) bij de plaatselijke ijzer en lorreboer Vianen. De serie was erg ingrijpend voor mij en ook voor mijn kameraden en menig nachtmerrie hebben we er aan overgehouden. Dat de jeugdserie nooit herhaald is zegt genoeg dunkt mij. Dat was overigens voor mij geen reden jaren erna op zoek te gaan naar die jeugdserie en sinds twee jaar heb ik die op DVD ook weten te bemachtigen. Alleen de nachtmerries bleven uit toen ik de serie opnieuw bekeek en vroeg mij nu ook af waarom het toen, viftig jaar geleden zo griezelig overkwam. Oja, ik was ook nog verliefd in die periode; het zusje van Leo Speelman genoot mijn bijzondere belangstelling. Maar toen deze gingen verhuizen verloor ik haar uit het oog en raakte de verliefdheid dan ook snel over. Mijn vrienden waren Wim ten Brink, Ronnie, Adrie Maliepaard en ook niet te vergeten Gerard Wessels en Jan Niewaart. In 1959 gingen wij verhuizen naar Roelofarendsveen (en verder) en verloor ik Leimuiden uit het oog en daarmee ook mijn vrienden. Reg(gie) Van Dommelen.

School Met De Bijbel, 1951