paul keijzer

Op een zinderend hete middag dag de twee uur durende sadomaso-sessies "Nederlands" doorbrengen met zoals gewoonlijk mijn favoriet Marijke Fiets recht tegenover me.

Op een zinderend hete middag dag de twee uur durende sadomaso-sessies "Nederlands" doorbrengen met zoals gewoonlijk mijn favoriet Marijke Fiets recht tegenover me. Ze zweette op plekjes waarvan ik niet wist dat een mens daar zweten kan. Al was het maar omdat ik zulke plekjes niet heb. Tijdens de lessen Nederlands werden volgens de -om voor mij onbegrijpelijke redenen bijzonder favoriete - docent Huynink op dagelijks basis literaire "parels" voor de zwijnen geworpen. Hij gooide die parels en de zwijnen, dat waren wij. Hij vond dat steeds weer een leuke grap. Ik vond dat niet erg aardig jegens de klas, maar als Marijke die middag in mijn hoofd had kunnen kijken had ik hem voor een keer gelijk moeten geven. Een ander niet zozeer "mooi", maar in mijn ogen toch op z'n minst "onuitwisbaar" moment werd verzorgd door Diana v/d Berg, de vaste begeleidster van Marijke. Diana gaf tijdens de aardrijkskundeles meermalen aan naar de WC te willen maar werd bij herhaling weggewuifd door de lerares die dacht met iets belangrijks bezig te zijn. Op een gegeven moment ging Diana ertoe over alles onder te kotsen. Diana schaamde zich enorm, hoewel haar handelswijze in mijn ogen verder volkomen logisch was en eigenlijk wel van veel karacter getuigde. De lerares verontschuldigde zich, zei tegen Diana:"had dat dan gewoon even gezegd" en poetste na Diana's aftocht heel zorgzaam de boel schoon. Latijnse les. 's morgens vroeg van mevrouw Mineur met een bijzonder spitse neus, die door de ochtendzon van opzij meterslang op de muur wordt uitvergroot. Duitse les. De daarvoor aanwezige leraar Brizee was in mijn beleving een van de meest levendige docenten in het corps. Deze man had zich volkomen bevrijd van de normen en waarden die men er elders bij ons nog probeerde in te stampen, en probeerde duidelijk zoveel mogelijk zichzelf te zijn. Hoewel ik hem daarom bewonderde was duitse les niet ongevaarlijk. Ik herinner me nog hoe de stalen krijthouder die naast Ennie tegen de wand sloeg nadat hij een strakke witte lijn dwars over haar tafel getrokken had. Mooie worp. Over een flinke afstand met kracht en hoge werpnauwkeurigheid. Ennie was er zichtbaar van onder de indruk, terwijl Brizee apetrots en vervaarlijk om zich heen zat te kijken. Biologie. Van Dronkers. Deze man was van mening dat biologie in de wetenschappelijke wereld niet voldoende serieus genomen werd. De dubbele agenda was waarschijnlijk dat wij dat moesten goedmaken. Je mocht niet te veel en niet te weinig op schrijven. En hij wist als enige waar die grens lag. Ik niet. Ik kon de text van het boekje dromen met haast de precisie van een fotografisch geheugen. Dat hielp niet erg. Had ik niet goed geluisterd? Volgens mij deed hij geen pogingen het uit te leggen en was het de bedoeling dat ik daar geinteresseerd naar zou komen informeren. Een dergelijk egostrelend gedrag kon ik echter niet voor hem opbrengen. Had ik hem openlijk geaccepteerd als mijn idool, dan was biologie waarschijnlijk een stuk makkelijker geweest. Een half jaar voor het schoolonderzoek zag ik het doemscenario al helemaal voor me.. Niet alleen dat zijn onvoldoende mij tot een herexamen zou dwingen, maar ook dat mijn "vrijwillige" onderwerping aan hem en zijn uit welwillendheid geboren herexamen vervolgens "beloond" zou worden met een voldoende. Ik moest er nog maanden op wachten, maar het bleek een onafwendbaar scenario en we hebben ons beiden strak aan het script gehouden. Tragisch aan het vak biologie is dat het lesboek nu in de prullenbak kan, omdat het allemaal net even anders in elkaar blijkt te zitten. Het sprookje van Actine en Miosine ligt nu onder de tunneling microscoop. Het caffeine molecuul blijkt bij het binden aan de receptoren 90 graden gedraaid te zijn. Hoewel HIV in 1978 al bekend was in San Francisco maakte het bij biologie geen deel uit van de voorlichting. De G-plek bestond al, hoewel 3/4 van de aardse vrouwen daar weinig mee aankunnen. Geschiedenis van mijnheer van Seggelen. Hoewel de betekenis van het verleden mij niet uit te leggen viel, waren zijn lessenb altijd een belevenis. Van Seggelen had ondanks jaren leraarschap niets aan spontaniteit ingeboet. Met de kledingstijl van een vrijgezel op leeftijd marcheerde hij enthousiast citerend door het lokaal. Soms leek het of het daarbij regende. Kwijl is iets anders. De blijmoedige wellustigheid die hij af en toe uitstraalde -hij hield wel van mollig- werd door mijn vrouwlijke klasgenoten doorgaans complimenteus ervaren. Ondanks onze waardering op dat vlak lag het echter ook in onze aard om elders zijn grenzen op te zoeken. Daarbij kon hij ogenschijnlijk erg boos worden. Was het verlies aan zelfbeheersing, of een beroepsmatig onthecht stuk theatraal temperament wat hij op weg naar huis glimlachend in de garderobe achterliet ? In het heetst van de strijd zijn er weleens een deur en een arm gesneuveld, maar ik geloof dat gezien de omstandigheden niemand hem dat kwalijk nam.

Krimpenerwaard College, 1975