Oscar Grooters
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Oscar Grooters en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Oscar Grooters heeft 16 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenEigenlijk kan ik mij van de kleuterschool niet zo heel erg veel meer herinneren, maar als ik de foto's van die jaren erbij pak komen er toch wat herinneringen terug .
Eigenlijk kan ik mij van de kleuterschool niet zo heel erg veel meer herinneren, maar als ik de foto's van die jaren erbij pak komen er toch wat herinneringen terug ... Ik heb drie jaar bij Juffrouw de Bruijn in de klas gezeten en zij was een ontzettend lieve juf. Mijn opa vond haar ook erg leuk. Kleine kleuterWCtjes met een rode en blauwe plastic kralenketting aan de deuren, zodat je kon zien of de WCtjes bezet waren. Kaarsenvet op mijn handjes, afkomstig van de adventskrans aan het plafond boven de tafeltjes (ik was te verlegen om te zeggen dat de kaarsjes lekten). Verder het stoeien met jongetjes uit de klas, met als dieptepunt het gebroken sleutelbeen van Arnoud Comans - ik hoop dat dat inmiddels verjaard is, want Arnoud is nu de rechterhand van Max Moszkowicz! Arnoud, sorry! En iets wat mij ook altijd zal bijblijven was dat Ron Kors het hele schooltje in rep en roer bracht toen hij op een decembermorgen Sinterklaas op het dak van de flats in de Schotlandstraat zag rondlopen! Hij mocht alle klassen langslopen en vertelde trots dat hij in de zomervakantie op bezoek geweest bij Sinterklaas in Madrid. Alle kindertjes stonden niet lang daarna met hun gezichtjes tegen de ramen gedrukt ... spannend! Mijn teleurstelling was groot, toen ik er in de middagpauze achter kwam dat we niet naar Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten, maar naar dakdekkers hadden zitten turen!
Jacinta Kleuterschool, 1967
De keuze om Electrotechniek te gaan studeren aan de HTS in Haarlem was achteraf gezien geen gelukkige keuze.
De keuze om Electrotechniek te gaan studeren aan de HTS in Haarlem was achteraf gezien geen gelukkige keuze. De HTS was erg schools en de verdeeldheid tussen de verschillende richtingen instromers was groot. De Elektrotechniek vakken, waarbij je schema's moest doorrekenen lagen mij absoluut niet, voor de rest haalde ik prima cijfers. Naast de analoge techniek was er ook ruimte voor digitale techniek en computerkunde. De programmeeropdrachten moesten we maken in Basic, op luid rammelende teletypes. De terugmeldingen van het centrale computersysteem verscheen ook weer op deze teletypes. Erg primitief, maar ongetwijfeld helemaal hip voor die tijd! Ik had het eigenlijk het hele jaar op De HTS niet naar mijn zin, maar wist ook niet goed wat ik dan wèl wilde. Toen Peter Harmsma mij vertelde dat hij Informatica ging studeren aan de Faculteit Wiskunde en Informatica van de Rijksuniversiteit Leiden was ik helemaal om: dat wilde ik ook! Aan het einde van het schooljaar moest ik mijn rapport halen. Dat viel helemaal niet tegen, ondanks dat ik de laatste maanden niet echt meer zo gemotiveerd was geweest en ik toch al wist dat mijn studietoekomst in Leiden lag. De reactie op mijn mededeling dat ik het volgende jaar niet zou terugkeren en dat ik mijn studie in Leiden zou voortzetten was voor mij nogal onthutsend. Wat was ik blij dat ik daar weg was! Op het moment dat ik het lokaal verliet en Ebels mijn naam van de lijst streepte zei hij, net luid genoeg dat ik het nog kon horen: "Zo, weer één minder!".
H.T.S. (Hogere Technische S..., 1982
De overgang naar de faculteit Wiskunde en Informatica van de Rijksuniversiteit Leiden voelde na de schoolse HTS in Haarlem als een verademing … zoveel vrijheid! In eerste instantie was ik bang dat ik misschien niet genoeg zelfdiscipline zou kunnen opbreng
De overgang naar de faculteit Wiskunde en Informatica van de Rijksuniversiteit Leiden voelde na de schoolse HTS in Haarlem als een verademing … zoveel vrijheid! In eerste instantie was ik bang dat ik misschien niet genoeg zelfdiscipline zou kunnen opbrengen om de studie in goede banen te leiden, maar dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen. Alhoewel de colleges in het Gorleaus laboratorium en de werkgroepen in het Centraal Reken Instituut (CRI) facultatief waren (alleen de tentamens aan het einde van de semesters waren natuurlijk verplicht), heb ik toch vrijwel alle colleges en werkgroepen trouw gevolgd. In principe mocht je zelf beslissen of en welke vakken je in welk tempo deed, je moest wel binnen twee jaar je propedeuse halen. Dat lukte mij gelukkig al binnen een jaar, zonder al teveel problemen! De nadruk lag in het begin voornamelijk op de Wiskundevakken, daarna verschoof het zwaartepunt naar de Informaticavakken. In de eerste jaren gebruikten we voornamelijk de VAX terminals, de PCs stonden toen nog in de kinderschoenen! We hadden alleen een aantal IBM PCs met MS-DOS tot onze beschikking (de eerste versie van Windows kwam net uit) en vaak was het een probleem om een vrije PC te vinden als je je niet ruim van tevoren had ingeschreven. Zeker als het moment naderde waarop je een programma of werkstuk moest inleveren gaf dat nog wel eens problemen! Ik kan mij alleen maar gezellige en rumoerige programmeersessies herinneren met mijn "vaste" studie- en programmeermaatje Rob Boutmy. Onze urenlange sessies achter de PCs en aan de ronde tafel in de kantine waren onvergetelijk: we hebben hele programma’s met de hand uitgeschreven op kettingpapier en daarbij koffie op de bon gedronken, al dan niet met een saucijzenbroodje voor de Tia Maria smaak. Door het gezamenlijk reizen met de trein hadden we al na een paar weken een gezellige groep, die later nog verder groeide door het contact in de koffiepauzes: iedere donderdag gingen we samen sporten en we zijn zelfs nog samen op vakantie geweest naar Londen en Lloret de Mar! In het derde en vierde jaar ging iedereen toch meer zijn eigen weg, na het kiezen van zijn vakken en ook haalde niet iedereen zijn of haar tentamens, wat de nodige vertraging opleverde. In 1988/1989 heb ik zes maanden stage gelopen in Philadelphia, bij de Medical Imaging Processing Group (Department of Radiology van de University of Pennsylvania). Nies Huijsmans kende daar een professor (Gabor T. Herman) en heeft voor mij daar een stageplek geregeld. Het was voor mij eigenlijk een sprong in het diepe: voor het eerst op kamers wonen en voor mijzelf gaan zorgen, dat was na al die jaren thuis wonen en verzorgd worden wel even wennen. Ik had alleen een adres van de MIPG waar ik mij moest melden en voor de rest heb ik na aankomst in Philadelphia alles ter plekke zelf geregeld. Achteraf gezien is het wel heel erg goed geweest, ik ben er in één klap behoorlijk zelfstandig door geworden. Ik heb er een fantastische tijd gehad en veel gezien en meegemaakt, een ervaring om nooit te vergeten. In 1989 ben ik afgestudeerd en na die tijd ben ik eigenlijk nooit meer terug geweest in Leiden - misschien moet ik dat maar eens gaan doen en dan gelijk mijn handtekening op de muur gaan zetten in het zweetkamertje!
Universiteit Leiden - Facul..., 1983