Nancy van der Reijden
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Nancy van der Reijden en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Nancy van der Reijden heeft 1 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenEigenlijk had ik niets met de costuumopleiding/coupeuseopleiding, maar er was weinig andere keuze: liever had ik architect geworden, maar ja; ik was een meisje.
Eigenlijk had ik niets met de costuumopleiding/coupeuseopleiding, maar er was weinig andere keuze: liever had ik architect geworden, maar ja; ik was een meisje... Toch hadden we lieve leraressen, met een daarvan heb ik nog een tijdje na mijn schoolperiode contact gehouden. We zaten in een kleine klas met maar een stuk of 10 leerlingen. Degene die ik me herrinner zijn: Julie Raemakers, Tineke Rademakers, ..Schoonbrood. In 1974 overleed plotseling mijn vader op 49 jarige leeftijd: het grootste verdriet in mijn leven. Er was weinig begrip van de leraressen voor wat het met mij deed. Wat een leuke herrinnereing is: een uitje met de juf naar Amsterdam en een toneelvoorstelling waarin ik de rol van negerin speelde: mijn vader was hoofdman van de stam. Ook herrinner ik me de lerares 'dramatische expressie': we mochten een keer bij haar thuis komen en ze woonde in een prachtige bungalow: haar man was dan ook architect. Een minder mooie herrinnereing: Voor de school stroomde de Geul en daarachter liep een weg waar behoorlijk hard gereden werd. Ik weet nog dat een jongen op een motor een ongeluk kreeg en daarbij onthoofd werd... Aan de overkant waren de jongensscholen en er werden vaak razia's gehouden vanwege de opgevoerde brommers. Zelfs in de fietsenkelders zette de politie de brommers op de rollerbank, dus er was geen ontkomen aan. Menig brommer werd tot een pakketje samengeperst. Zelf had ik een paarse Callifo die ook de 70 haalde en het was mooi dat ik vanuit het klassenraam op de bovenverdieping kon zien als de agenten weer bezig waren: dan ging ik met de bus naar huis. De agenten hadden geen benul dat op de meisjesschool ook 'bromnozems' zaten! Er was achter de school een winkeltje waar we wel eens fruit of snoep kochten. De vrouw stond altijd met haar neus boven op ons: bang dat we de winkel leeg zouden stelen. Voor zover mijn herrinneringen
De Wachtendonck - Hogeschoo..., 1973
Wat mij het meest bijgebleven is: juffrouw Claesen was zwanger en daardoor stopte ze met werken.
Wat mij het meest bijgebleven is: juffrouw Claesen was zwanger en daardoor stopte ze met werken. We hadden geld bij elkaar gelegd waarvoor spulletjes voor de baby gekocht werden. De juffrouw raakte in een depressie en pleegde zelfmoord. Haar man kon het verdriet niet aan en bracht zichzelf om in zijn auto door uitlaatgas in te ademen. Een ander intrigerend gebeuren vond ik het circus wat onze school aandeed: ze hadden een grote slang mee en die hebben ze toen om mijn nek gehangen: hij was loodzwaar! We hadden ook een klasgenootje: Quirien; zij was de dochter van dominee Nortier. Ze kreeg een hersentumor en werd daaraan geopeerd. Het was erg interessant om naar het 'deurtje' in haar hoofd te kijken. Na Juffrouw Claesen kregen we een lerares van Indonesische afkomst: dat was heel bijzonder in die tijd. Na verloop van tijd kwam er een Duits jongetje in de klas: compleet met lederhose: hij heette Frank Visser. Hoofdmeester Weiland boezemde me zo'n angst in dat ik bang was om over te gaan: hij had me een keer zo'n klap gegeven dat ik van de stoel viel. Mijn idee was: als ik slecht presteer, kom ik volgend jaar niet bij hem in de klas. Ik ging voorwaardelijk over; dus kwam ik toch bij meester Weiland terecht. Hij bleek heel aadig te zijn. We hadden ook een juffrouw Molenaar. Er zaten ook twee dochters van haar op school die ze behoorlijk voortrok. Imposant vond ik de grote kastanjebomen en de populeieren die op het schoolplein stonden. Bij harde wind in het voorjaar viel er wel eens een jong vogeltje uit het nest. Om deze dode vogeltjes een beetje te eren legde ik dan een kransje van kiezeltjes om hen heen. Maarten de Booi was de jongen waar ik hopeloos verliefd op was. Ik heb zelfs een keer met potlood zijn naam op de muur geschreven: een fikse straf volgde op deze 'grafitie'. De trap was een waar feest: je kon zo fijn van de leuning afglijden. Het mocht niet en dat verhoogde daardoor de feestvreugde nog meer! Ik weet nog van een meisje die van haar ouders een bontjasje had gekregen. Ze was er heel trots op, maar ik vond het maar niks dat er beesten voor doodgemaakt waren. Meester Blom was in de derde en vierde klas mijn leraar: ik vond hem erg interessant. Als het weer meezat, gingen we naar het bos waar ook de Geul doorstroomde: je had er zo'n fijne speelweide. Het was daar nog een behoorlijk ongerepte natuur met de beekloop en de kontwilgen die erover heen hingen. Als je mazzel had zag je ratten in de oeverholen. De jongens hadden geen probleem als ze een plasje moesten doen, maar voor de meisjes was dat anders. Een uitgeholde boom diende voor ons als 'w.c.boom'. Voor zover wat ik me van de school kan herrinneren
Nutsschool, 1963