meindert groningen

Nogal wat leerlinge(n)tjes herinneren zich mijnheer Padding.

Nogal wat leerlinge(n)tjes herinneren zich mijnheer Padding. Mijnheer Padding was, zoals ik me hem herinner, inderdaad een fenomeen. Hij deed bijvoorbeeld al vroeg aan sponsering. Als wij met de klas een reisje gingen maken naar de Veluwe (Nunspeet?), dan belde hij allerlei bedrijven af voor een bijdrage. Daardoor kon de reis wat rijker worden aangekleed dan op grond van de ouderbijdrage mogelijk was.  Soms ontstonden daardoor hilarische situaties, kan ik me herinneren. Zoals de keer dat er grote dozen vol met gebutste blikken soep op school werden bezorgd. Deze waren ter beschikking gesteld door de firma Homburg (een grote sponsor van heer Padding), destijds fabrikant van worsten en soepen. Maar dat was ook weer niet de bedoeling om die op het schoolreisje mee te nemen, dus de kinderen in de klas kregen de blikken soep mee naar huis. Ook ging hij soms, in z’n Volkswagen, naar Den Ilp, een gehucht in Noord-Holland. Daar woonde een zogenaamd kattenvrouwtje. Zij woonde daar in haar eentje met ik geloof wel tweehonderd katten. Hij bracht dan tassen vol broden en melk mee voor de katten. De keer dat ik mee mocht - hij nam vaak enkele kinderen mee - konden (mochten) we niet naar de achterkamer van het huis, er lagen namelijk enkele dode katten in de gang die daar heen leidde. Het kattevrouwtje werd door de buurt met de nek aangekeken, maar dat kwam door het geloof wist mijnheer Padding (de zuilenmaatschappij stond nog volop overeind). Maar op z’n mist was het toch wel een merkwaardige bewoonster, vond ik. Maar eigenlijk herken ik niet veel van de kinderen die zich hebben aangemeld. Wel herinner ik me Wieske Elsinga. Ik zwom destijds wel eens in het Nieuwe Diep en kwam dan onderweg, varend in een roeibootje, Wieske en haar vriendinnetje Marianne Staal tegen. Aan boord van het bootje geklommen, een paar minuutjes meevaren, en toen maar weer (ongetwijfeld met diepzinnige gedachten) het koele water van het Nieuwe Diep in. Wim de Jong (Marklin!) herinner ik me ook nog goed. Ook staat meester Dortland of Dorland (aardige man) me nog helder voor de geest. Meester Dorland sliep soms op school. Mijnheer Padding vertelde eens dat soms als hij ’s morgens op school kwam er een hoofd tussen de schoolbanken uitkwam, dat was dan het hoofd van meester Dotland. De Derde Eltheto school was, zoals we weten, de school met de Bijbel. Maar de ene school met Bijbel is de andere weer niet. Je hebt naast het Amsterdamse type (kennelijk) ook het Veluwse. Dat konden we ten minste ervaren op het schoolreisje naar de Veluwe. Meneer Padding hoefde niet meer in het logement, waar wij verbleven, terug te komen, met zijn klas, zo vertelde hij mij. Het management (en personeel) van de vakantiekolonie was tot op het bot geschokt. Maar misschien is later alles toch nog goed gekomen, want heer Padding was ook wel weer een diplomaat.

3e Elthetoschool, 1957