Marianne Tobben
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Marianne Tobben en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Marianne Tobben heeft 20 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenVol idealen en enthousiasme heb ik vele jaren met plezier op de Driesprong gewerkt.
Vol idealen en enthousiasme heb ik vele jaren met plezier op de Driesprong gewerkt.
de Driesprong, 1985
Ik herinner me vooral de totale cultuurshock.
Ik herinner me vooral de totale cultuurshock. Van een klein dorp waar alles vertrouwd was richting stad waar je een eigen plek moest veroveren. Gelukkig gingen twee klasgenootjes ook naar het Serviam, dat gaf steun. Het fietsenregistratiesysteem was inventief, elke gestalde fiets moest te koppelen zijn aan de eigenaar. Ik begon in klas 1 b en was nummer 5 in de leerlingenlijst; op de fiets moest dus een sticker met nummer 1(jaar)2(2e letter alfabet,05 (plek in leerlingenlijst); 1205 heeft een jaar lang mijn spatbord op 5 cm van het uiteinde gesierd! Dit alles om fout parkeerders gelijk te kunnen traceren. Ik vraag me wel eens af of echt iemand al die fietsen gecontroleerd heeft op verkeerd stallen????? Er heerste een strak en streng regime. Je wist inderdaad waar je aan toe was, maar het opzoeken van grenzen werd in de kiem gesmoord. Met name Mia Frenken was zeer strikt in de leer. Maar er zijn ook prettige zaken die ik me tot op de dag van vandaag herinner. Tijdens mijn schooljaren op het Serviam zat ik in gemengde klassen, alleen tijdens handwerken en gymnastiek werden we strikt gescheiden. De gymlessen van meneer Siebers waren tóp. Zon, grasveld en softbal...een fantastische combinatie. En met slecht weer les in één van de twee gymzalen. Het liefst had ik de "nieuwe" zaal, die rook prettiger en er was een gemeenschappelijke kleedruimte, best gezellig. De " oude" zaal had individuele kleedhokjes, afgesloten met een jaren vijftig gordijntje. Deprimerend! Ik heb mijn voorliefde voor werken met toestellen in gymlessen vast hier opgedaan. Ringen, touwen, rekken, trampoline, salto, boksprong over bok en kast in de lengte, hurksprong over smalle kast... heerlijk!!!! Ik hoop trouwens dat mijn bedroevende resultaten van hoogspringen, verspringen en speerwerpen nergens genoteerd staan. De kinderen van mijn zusje (alle drie vrij atletisch aangelegd) moeten altijd wel lachen dat mijn speer, toen het voor punt ging, na 2 meter de grond al raakte. Dat gebeurde trouwens ook als het niet voor de echt ging. Het was niet echt mijn ding.... De carameltabak van Meneer Sluis van Engels(hij had een leuke gele sportwagen), toen mocht er tijdens de lessen nog gewoon gerookt worden. Als ik sporadisch die geur van caramel pijptabak weer tegenkom gaan mijn herinneringen direct terug naar die specifieke lessen. Waar je bordbeurten moest ondergaan en ik op zijn vraag wat "pink" was, mijn pink liet zien. Lokaal 10 van Pa Grimmelt die tijdens de pauzes altijd namenlijsten en behaalde punten op het bord noteerde om zo de lestijd volledig te kunnen benutten. De geur van het tekenlokaal en de bevlogen en inspirerende lessen van meneer Cals.De eer als je tekening in de vitrine aan de gangkant kwam te hangen..., het is me twee keer gelukt! Eén schooljaar had ik op vrijdagmidag het 7de en 8ste uur tekenen; een subliem begin van het weekend. De aula en het zingen van "Shalom Chaverim" tijdens de opening van het nieuwe schooljaar.De kerstvieringen die altijd met spanning en buikpijn gepaard gingen omdat na afloop de rapporten werden uitgereikt. Rector van Bommel die volgens mij elke leerling bij naam kende. Toen ik vrij ging vragen voor de gouden bruiloft van mijn grootouders hoopte hij dat ik zelf later ook zo een mooie mijlpaal zou mogen beleven. Dat vond ik zó lief gezegd!!! Pauzes in de mensa en met kleine blauwe bonnen (ik heb er nog één) kon je heerlijke verse soep kopen. Of, bij mooi weer op de "cour", dat toch wat deftiger klonk dan speelplaats; met dank aan de Ursulinen Later lokte de stad met de frietjes van "'t Staefke" en de mooie spulletjes plus patchouli bij "BamBam", het chocolade softijs van Bosch die tijdens de grote pauze vóór de school parkeerde. In de kleine pauze tussen het 6de en 7de uur in sneltreinvaart naar de Nettorama om lekkers te kopen. Dat lekkers stiekem soldaat maken in de handwerkles van zuster Ambrosine, je moest de trap afdalen om in haar domein vol naalden, draad, touw, lint, scharen en stramien te kunnen vertoeven. En, toegegeven, ze ging met haar tijd mee. Met een oranje macramé lectuur mand voor aan je plafond en een kunstig gevlochten omhulsel voor een pakje sigaretten zonder filter als resultaat. Het vervoer van zo een lectuurmand was trouwens een hele klus als je 12 km moest fietsen. De naaimachines hebben wij nooit hoeven gebruiken. Van oudere collega's hoorde ik later dat daar babyjurkjes met smockwerk op gemaakt werden. De zanglessen van zuster Godelieve, die het begrip buikademhaling vorm gaf door diverse bosatlassen op je buik te leggen (té oude drukken, speciaal voor dit doeleinde bewaard), het werkte wél....., haar liedkeuze strekte meestal tot meerdere eer en glorie van de Heer, de Jubilates en Halleluja's waren rijkelijk aanwezig. Hoewel het lied "Komt vrienden, in het ronden, minnaars van enen stiel" ook regelmatig klonk als voorbeeld van een in mineur genoteerd lied. In het bundeltje, dat ik nog steeds bezit, is couplet 3 niet met potlood aangekruist; synoniem voor overslaan. Ik denk dat de zuster onze tere brugklaszieltjes wilde sparen voor "De schoenpik stijf gezeten, op een pikkelstoel". Meneer Geene voor wiskunde en zijn gevleugelde uitspraak "men neme een kluifje" om de vergelijking met één onbekende uit te leggen. Zeer aanschouwelijk onderwijs.Ik woon nu vlak bij waar ooit het Serviam stond. Met lede ogen heb ik, gezeten in de voorkamer, de brand en ook de sloop gevolgd. Grappig dat ik, rennend over het sportveld niet kon weten dat ik later op een steenworp afstand zou komen te wonen....
Serviam, 1972
Ik herinner me nog vrij veel van mijn lagere school tijd.
Ik herinner me nog vrij veel van mijn lagere school tijd. De handwerklessen, alleen met de meisjes. Borduren en breien voerde de boventoon. Aan het begin van elk schooljaar een borduurlap met diverse randen. Elk jaar werd de stof fijner van structuur en de randjes ingewikkelder. De resultaten hangen hier thuis nog altijd ingelijst aan de muur. En dan natuurlijk het breien, in de tweede helft van het schooljaar! Oranje, gele, groene en bruine Durable katoen, stroeve naalden en op de een of andere manier schoven de steken nooit zo soepel als thuis. De meest dierbare herinneringen heb ik aan meester Lenssen. De eerste drie jaren werden de muzieklessen voornamelijk gevuld met de singeltjes van Benny Vreden, de ene kant met tekst, de andere kant met alleen de muzikale begeleiding. Maar bij meester Lenssen begon het "echte" werk. Hij leerde ons met name het canon zingen, en begeleidde het geheel op zijn trapharmonium. Zomerse dagen, open ramen en dan "kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal". En dan dat enorme overflapboek met cijfers van 1-8 erop, corresponderend met de toonladder. 53531 sol mi sol mi do! Ik vond het prachtig. En wat kon hij aan de hand van de geschiedenisplaten mooi vertellen. Hier is de kiem gelegd voor mijn twee specialisatievakken op de Pedagogische Academie, inderdaad...muziek en geschiedenis.Maar er zijn ook minder leuke herinneringen. De tandartsassistente die met de grauw gekleurde patiëntenkaarten onder haar arm de klas kwam binnengewandeld. Het opstellen in een lange rij bij de koffiekamer, waar de tandarts zitting hield. En als hij de assistente wat op die kaart liet noteren wist je hoe laat het was.... Als dan enkele dagen later "de bus" voor school stond kreeg ik een loodzwaar gevoel in mijn buik. Er werd niet bepaald zachtzinnig en begripvol gewerkt. Je kreeg wel altijd een tandenborstel en een minitube tandpasta mee bij het verlaten van de bus. Gek genoeg bracht dat geen troost! Tot op de dag van vandaag breekt me, bij elk tandartsbezoek, het klamme zweet uit. Maar het ergste was die andere mevrouw die jaarlijks langskwam om te controleren op tbc. Alleen de geur van de jodium zorgde al voor een wee gevoel en daar dan nog die krasjes bovenop. Ik heb heel wat rondjes over de speelplaats gelopen, samen met Ans Huiskens, om een beetje bij te komen in de frisse lucht.De zwemlessen in het buitenbad (Medammerweide in Elsloo), het binnenbad bestond toen nog niet. Busvervoer was er niet, er werd gelopen. In het voorjaar was het water best nog koud, later in het seizoen werd het behaaglijker. Na het zwemmen was het trouwens een hele klus om je (grijze, wollen) maillot aangetrokken te krijgen. En dan weer te voet terug. In de derde klas, bij juffrouw van Eck, werd lichamelijke oefening ingevoerd. Buiten op de speelplaats en in de gymzaal aan de Mgr. d'Arbergstraat. Daar werd, uiteraard, ook naar toe gelopen. Al met al een fijne, onbezorgde, ongecompliceerde en veilige wereld. Op 3 oktober 2009 heeft de reünie plaatsgevonden en zagen we elkaar na 37 jaar weer terug. Een fantastische gebeurtenis die gevuld was met schitterende verhalen. Ook onze "meister" was van de partij en heeft genoten van "zijn" kinderen. Wat is het toch ontzettend leuk om te vernemen hoe ieders leven vanuit diezelfde basis is verlopen.We hebben er met een groepje van vier ruim anderhalf jaar aan voorbereid. Regelmatig kwamen we in vergadering bijeen en wat hebben we gelachen. De voorpret was enorm, het uiteindelijke resultaat subliem... Een aanrader!
St Jozef, 1966