marian Langereis

Flasch back “Natuurlijk kom ik naar mijn kleindochter kijken”.

Flasch back “Natuurlijk kom ik naar mijn kleindochter kijken”. Zoonlief vertelt dat ze gaat optreden met haar buitenschoolsopvang, BSO. Het is ’s avonds en omdat ik niet weet waar het feest is, rijdt ik met de familie mee. De Johan Messchaertstraat doemt op en daar is de school. Mijn school! De Margrietschool. Het hek, de poort, het plein, de school, er is niets veranderd. Op eens ben ik weer zes jaar. Aan de hand van mijn moeder werd ik naar binnen gebracht. Het plooirokje keurig geperst, een bloesje en daaroverheen een hand gebreid vestje, donkerblauw met links en rechts geborduurde bloemen. Er stonden schoolbankjes klaar. Voor de klas was een soort podium. Juf wachte achter haar tafel tot de 54 kindern in de schoolbankjes zaten. Mijn zes schooljaren bracht ik hier door en nu, zestig jaar later was alles nog helemaal het zelfde. De gele tegels in de gang met de rode rand aan de zijkant. De wc’tjes. De kapstokken die tegen de lokalen rechts waren, zelfs de wasbak, groot en vierkant, stond nog in de gang. Het optreden van mijn kleindochter was op de eerste verdieping. De stenentrap lijdt naar het zolder zaaltje boven de voordeur. Hier heb ik eens de heleboel bij elkaar geschreeuwd. Eens in het jaar kwam er een schooldokter. Aan de hand van mama klom ik naar boven. De arts luisterde naar je longen, keek in je oren en terwijl je op je hand blies keek hij in je onderbroek. Jongens in de klas hadden verteld dat de dokter ook een stokje had met drie ijzeren tanden er op. Met dit stokje zou hij krassen op je rug geven en dat deed vreselijk veel pijn. Daar was het stokje. De assistente gaf het aan de dokter. Angstig keek ik naar mijn moeder. Haar trotse blik gaf mij niet veel steun. De arts liep naar mij toe en ik brullen. Mijn longen uitmijn lijf, niet tot bedaren te brengen. De volwassenen begrepen niet wat er in mij om ging. Na veel gezucht en getroost bleek het een grote E te zijn om te kijken op mijn ogen goed waren. Omdat ik nog niet kon lezen was er op een affiche E’s gedrukt van groot naar klein en in allerlei standen. Ik hoefde alleen met de E aan te geven naar welke richting ze wezen. Nu danst er mijn kleindochter met haar groep. Ze doen een prachtige radslagen en met wat filmpjes en een voorstelling kijken wel honderd ouders, grootouder en vrienden naar het gebeuren. Deze school zal nog vaak gevuld zijn met jeugd. Misschien over zestig jaar………….. springt mijn kleinkind weer terug in haar jeugd.

Openbare basisschool Prinse..., 1950