Margriet Korevaar
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Margriet Korevaar en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Margriet Korevaar heeft 6 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenAl vanaf mijn veertiende wist ik heel zeker dat ik de verpleging in wou.
Al vanaf mijn veertiende wist ik heel zeker dat ik de verpleging in wou. Mijn moeder was vaak ziek en lag verschillende keren in het ziekenhuis, zodat ik regelmatig een kijkje achter de schermen kon nemen. De verhalen van mijn tantes die in een ziekenhuis of andere instelling werkten en de vele, wisselende gezinsverzorgsters die bij ons thuis kwamen, bevestigden mij alleen maar in mijn mening. Op school verklaarde iedereen mij voor gek en zei dat ik moest gaan studeren. Maar ik bleef bij mijn voorgenomen besluit. Ik schreef me in voor de inservice-opleiding van het Refaja-ziekenhuis te Dordrecht. In februari 1977 kon ik beginnen. Om de tijd te overbruggen werkte ik in het bejaardentehuis Parkzicht in Sliedrecht als telefoniste, hulp in de huishouding, de keuken, de ziekenboeg...., kortom overal waar nodig. Ik werkte er met veel plezier, had leuke collega's en vond het heel gezellig bij de oudjes. In februari begon ik aan de vooropleiding. Deze duurde drie maanden. Ik moest een belofte van geheimhouding ondertekenen en enkele benodigdheden aanschaffen, zoals 1 donkerblauw vest, 1 paar bruine schoenen met gummihak en zonder strikjes of gespen, 1 waszak, 1 polsteller van 1/4 minuut, etc. Ik zat in de klas met Sonja, Dirry (met haar heb ik nog altijd contact), Renske, Ed, Willy, Marijke, Janny, Sophie, Margot, Marjanne, Marieke, Barbra, Mijntje, Ineke en Ada. We kregen les van zeer veel docenten: hoofdzusters, internisten, chirurgen, psychologen en psychiaters, dietistes, ziekenhuispredikanten, de man van de technische dienst, de bezigheidstherapeute.... Een van de internisten presteerde het om op 5 december een hele les(!) op rijm te verzorgen. Klasse! En dan waren er natuurlijk nog de vaste docenten van de opleiding: zuster Trudy, zuster Hilde en zuster Dicky. Enorm veel geleerd. Al gauw bleek dat ik geen moeite had met de theorie, echter wel met het uitvoeren van gevraagde handelingen. Prompt zakte ik dus voor mijn EHBO-examen. Na flink oefenen op mijn mede-leerlingverpleegkundigen slaagde ik de tweede keer gelukkig wel, zodat ik door mocht met de opleiding. Daarna werd het menens met onregelmatige diensten draaien en handtekeningen verzamelen voor het puntenboekje. Interessant waren de korte stages op de OK, de poli en de functie-afdeling. Ontelbare po's gegeven, bedden opgemaakt, vochtlijsten ingevuld, medicijnen rondgedeeld, nachtkastjes gesopt, uren in de spoelkeuken doorgebracht, talloze keren nachtelijke gesprekjes gevoerd met zieke mensen die niet slapen konden, oude mensen, jonge mensen, vaders, moeders, kinderen, babies geboren zien worden, aan de lopende band in bad gedaan en de fles gegeven, mensen zien opknappen, andere steeds zieker zien worden en sterven....In een paar jaar tijd voelde ik me stukken ouder dan mijn leeftijdsgenoten. Patienten toonden vaak hun dankbaarheid door bij vertrek de hele afdeling van gebak te voorzien. Soms was dit zoveel, dat het gebak van de vorige dag in de vuilnisbak belandde. Ook wilden veel patienten geld geven, dit was dan voor de "pot". Een keer per jaar gingen we daarvan chinezen of een dagje naar de Efteling. Ook hebben we ter ere van het 10-jarig bestaan van Refaja met het hele personeel, verdeeld over twee dagen, een boottocht met de Spido door het Botlekgebied gemaakt. De eerste twee jaar woonden we nog knus in de zusterflat, daarna moesten we uitkijken naar andere woonruimte. Samen met Cora kon ik een maisonnette boven een winkelcentrum huren. Na drieeneenhalf jaar brak het spannende moment van examen doen aan: in de Jaarbeurshallen van Utrecht. Wat een vreugde om de speld in ontvangst te kunnen nemen. We moesten beloven minimaal een jaar na te werken.
Refaja ziekenhuis, 1977
Na dit jaar besloot ik om me wat meer in de theorie te gaan verdiepen.
Na dit jaar besloot ik om me wat meer in de theorie te gaan verdiepen. Vooral de vraag "waarom doen we de dingen zoals we ze doen" intrigeerde me. Mijn tante wees me op de nieuwe studie Sociale Gezondheidkunde in Maastricht. Ik schreef me in, werd aanvankelijk uitgeloot en in oktober toch nog nageplaatst. In vier jaar studeerde ik af in de inmiddels omgedoopte studie Gezondheidswetenschappen, afstudeerrichting Verplegingswetenschap. Mijn afstudeerscriptie had betrekking op de consequenties van onderwijs volgens een bepaald zorgconcept voor studenten. Henk Schmidt, onderwijskundige en de onderwijsman van het probleemgestuurd onderwijs, en Riet Drop, medisch sociologe, waren mijn persoonlijke begeleiders. Het schrijven van een afstudeerwerkstuk kan gezien worden als het resultaat van literatuurstudie, het uitvoeren van een klein onderzoek en het beschrijven van bevindingen. Een behoorlijk inspannende klus. Studeren aan de Rijksuniversiteit Limburg betekende in 1981: onderwijsbijeenkomsten, zelfstandig werken, geen colleges, toetsen op eindniveau, student-studentbeoordelingen en punten verzamelen door inzet en aanwezigheid. Een heel nieuw systeem van onderwijs, dat zeer geavanceerd leek, maar intussen in heel Nederland geïntroduceerd is/wordt. De vereiste zelfdiscipline bleek niet voor iedereen vanzelfsprekend: van de 150 eerstejaars-studenten studeerden er na vier jaar slechts 25 af. De onderwijsbijeenkomsten vonden plaats in de schitterende ambiance van het daartoe aangepaste Jezuietenklooster aan de Tongerensestraat in het middeleeuwse hart van Maastricht. Na de hectiek van het ziekenhuis was dit een ware oase. Wie op bezoek kwam, werd steevast meegenomen naar de berenkuil of kreeg een rondleiding aangeboden door de grotten van de Sint-Pietersberg. Ook Thorn, Valkenburg, Aken en Luik vielen goed in de smaak. Veel opgetrokken met Anke, Dominique en Veronique, veel gekletst, lekker gegeten en soms gestudeerd. Ik hield veel vrije tijd over. Halverwege het eerste jaar werd ik ontdekt door een kleine gebedskring, die mij uitnodigde om mee te denken in het opzetten van bijbelstudiegroepen. Deze kring zou de kiem blijken te zijn van explosief groeiend bijbelstudiegroepswerk. De eerste groepjes werden geleid door Gert en Wilma. Later leidde ik zelf een groepje van studenten: Petra, Peter, Annette, Roos, Marielle en Catrien. In het laatste jaar besloten we ons aan te sluiten bij de landelijke studentenvereniging Ichtus. Op uitnodiging van een groepje studenten Geneeskunde heb ik ook nog in een medische ethiekkring meegedraaid. Het waren vier bijzondere jaren, die achteraf veel te snel voorbij gingen, maar die ik wel zie als een plus in mijn leven.
Rijksuniversiteit Limburg, 1981
Met z'n zessen met de bus naar Rotterdam.
Met z'n zessen met de bus naar Rotterdam. De school stond aan de Katendrechtse Lagendijk. De naam alleen al bezorgde mijn moeder nachtmerries. We begonnen ook hier met vier klassen, alles klein en overzichtelijk. Zes jaar VWO gevolgd, vanaf de tweede klas in de Overijsselsestraat, vriendschappen voor het leven gesloten. Veel beleefd en veel gelachen met Cor en Leo, André, Aad, Nico, Anja, Carolien, Elza, Jan, Leendert, Gijsbert, Rob, Bert (met een stem als van Peter Bree, prachtig!), Inge, Ria, Lineke, Adri en Adrie, Theo, Kees en Liesbeth. Helaas is mijn hartsvriendin, Elza, in 1979 overleden. Ter ere van de verjaardag van Adri met de hele klas naar het Planetarium. Afscheid nemen van Gijsbert, omdat zijn vader een beroep had aangenomen naar Brrr-woude. Ontzettend fijne leraren gehad: mevrouw Van Dis, mevrouw Den Houting, meneer Stolk, meneer Burggraaf, mevrouw Zandijk, meneer Van Aalst, meneer en mevrouw Harkema (broer en zus), meneer Trouwborst, meneer Bregman, meneer Baaijens, meneer Molenaar, meneer Van Kempen, de "gebroeders" Van der Spek (neven) en meneer Bruinsma. Vrije uren bij voorkeur doorgebracht bij de muzieklessen van meneer Dirk Janszoon. Kerst- en Paasvieringen in de Breepleinkerk met Gert-Jan Sterk aan het orgel. Wat kon die jongen spelen, allemaal Jan Zwart natuurlijk. Achteraf schaam ik me voor de bezetting van het hoofdgebouw op Dolle Dinsdag. (Waarvoor was dat eigenlijk?) In m'n hart had ik ook wel te doen met onze jonge rector. Het waren inderdaad de naweeën van het nozemtijdperk: de jongens hadden lange haren -wat veel strijd opleverde met de directie -, de meisjes liepen in minirok, paars en vlinders waren hip, als je een Puch had steeg je in aanzien (helmen waren nog niet verplicht). Ik herinner me nog het tragische overlijden van Thomas van der Weijde, op 17-jarige leeftijd, als gevolg van een brommerongeluk. Twee keer als klassenvertegenwoordigster gekozen, omdat ik (volgens de klas) zo goed zoete broodjes kon bakken. Leraartje pesten was zeker niet mijn favoriete bezigheid. Hoewel...., ik ben er toch een keer uitgestuurd. Bij meneer Van den Burg, omdat ik hem, volgens hem, gehypnotiseerd had. Nadat ik hem een kop koffie gebracht had, mocht ik de klas weer in. Omdat we de eerste leerlingen waren die VWO-examen deden, leverde dit bij de leraren behoorlijk wat spanning op. Om stoom af te blazen zijn we, voordat de uitslag bekend was, eerst nog een hele week met z'n allen naar Schotland geweest. Onvergetelijk!
Guido de Bres, 1970