marcel vbos

Van 1972 tot en met 1974 heb ik op deze MAVO gezeten.

Van 1972 tot en met 1974 heb ik op deze MAVO gezeten. Ik was voornamelijk bezig met voetbal, brommers, roken en mooie meisjes. Het was een leuke tijd en er zat positiviteit in de lucht. Ik was die dromerige jongen met dat half lange blonde haar die in dat grote oude herenhuis op de Voorstraat 71 woonde. Ernaast woonden mijn boezemvrienden Harry en Jos Jonkman. Met hen en outsider en enigskind Bert Spruyt voetbalden we altijd op dat schoolpplein van de Lagere School onder die dikke kerktoren die we de Dom van Brielle noemden. Wat een tijd, het waren de mooiste jaren uit mijn leven. Soms nog gaat ineens de bel en dan staan Jos en Harry voor de deur met de bal onder hun arm. "Ga je mee voetballen, Marcel?" Dat droom ik dan. De MAVO was een setting waar ik gewoon naar toe ging, maar waar ik niet graag was. Ik heb nooit begrepen wat ik op school moest. Als er nou 1 leraar was geweest die zei: "Marcel, als je probeert je MAVO te halen, dan krijg je later leuker werk en zit je niet dagelijks tussen de ongeschoolde malloten met hun Nederlandstalige polderpopparade-muziek de hele dag op de radio en gesprekken over Pec-Groningen en RTL-4programma's." Via omwegen heb ik de MAVO gehaald, maar het was vreselijk blokken, want ik begreep nooit wat ik op school deed. Nu ook nog doe ik alles om die vreselijke cursussen te vermijden. Ik had en heb een hekel aan docenten, arrogante mensen die net doen alsof zij weten hoe de wereld in elkaar zit, als een leidraad die ons de weg wijst naar het licht aan het einde van de tunnel. Het komt er op neer dat ik op school zeer ongelukkig was. Ik vind dat school een instituut moet zijn waar de nieuwsgierigheid naar alles wat er in de wereld is, aangewakkerd moet worden en niet gedoofd. Op school verloor ik door de entourage en de onbevlogen docenten al mijn nieuwsgierigheid. Ach, dacht ik altijd, ik heb geen school nodig, want ik kom toch wel op mijn pootjes terecht. Ik heb een engel op mijn schouder die me de weg wijst. Studeren, zwoegen, ploeteren en afzien voor een extra loonschaaltje was voor 'het volk'. Ik heb altijd mijn eigen route bepaald en me niks aangetrokken van docenten, dominees en politieagenten en andere betweters die de mensheid in een keurslijf duwt. Nu woon ik op een van de mooiste plekjes van de Utrechtse Heuvelrug aan de rand van de eeuwig zingende bossen, heb ik een mooie blonde vrouw en een juweel van een auto + drie leuke kinderen. Ik ben nu 48 jaar oud en ik zat wat te dollen, maar ik heb geluk gehad en ik wist gewoon dat ik geen school hoefde te doen om er te komen. Misschien is dat het 'Secret'-denken. Toen ik van 1972 tot en met `1974 in Brielle woonde, heb ik verkering gehad met Elsje Peeren van Boekhandel Peeren in de Voorstraat van Brielle. Het was de tijd dat ik naast mijn schoenen ging lopen. Vanaf mijn dertiende kreeg ik ineens zoveel aandacht van allerlei meisjes dat ik me net David Cassidy voelde. Op het toppunt van mijn arrogantheid, liet ik op 1 april 1973 mijn knappe en lieve Elsje Peeren vallen voor een of ander trutje waar het binnen een week mee uit was. Ik denk nog vaak aan Elsje. In de tijd dat ik nog in Brielle woonde kwam ik Elsje nog wel tegen, maar zij herkende me niet meer en terecht. Vanaf dat moment wist ik dat ik een slecht mens was en in de loop der jaren hebben andere vrouwen terecht wraak genomen op mij. Ik wou dat ik het goed kon maken met Elsje, maar ja... een gepasseerde vrouw is een vijand voor het leven, zoals men zegt. Het was de tijd van David Bowey, David Cassidy, Deep Purple etc, van Bobby Fisher, WK-finale 1974, Nederland - Duitsland. Eind 1974 verhuisden mijn ouders ivm de PTT-spreiding van (plastieke tieten trekkers) ptt-ambtenaren naar Groningen. Wij kwamen in het dorpje Warffum terecht. een mooi Gronings dorpje vlak bij de Waddenzee waar een jaar of drie geleden de koningin nog koninginnnedag vierde. Mijn vrienden Harry en Jos Jonkman, Bert Spruyt en mijn buurjongen Peter Rijsteborg zijn nog een keer langsgeweest in Warffum op mijn zestiende. Ze kwamen in een oude maar onverwoestbare Ford 12M. In de loop der jaren ben ik nog veel verhuisd en heb ik overal gewerkt. Ik werk nu als schrijver voor een krant en voor mezelf. Mijn vrouw is bedrijfseconoom. Op deze wijze heb ik me op Schoolbank.nl aangemeld, want ook ik ben nostalgisch en eigenlijk wil ik weer naar Brielle komen om te gaan voetballen met mijn vrienden op het schoolplein. Vandaar. Ik zal een foto toevoegen van ik op mijn dertiende verjaardag zoals iedereen mij kende in Den Briel en wie weet loop ik binnenkort weer op het schoolplein te voetballen.

MAVO W. van Dijk, 1972