Maja Elsten

Zoveel herinneringen.

Zoveel herinneringen. Op mn flikken gekregen toen ik net aan de kleuterschool was begonnen. Ik mocht verven op het raam: een bloem. De groene verf voor de steel was op. Ik dat aan de juf verteld en vervolgens wachten en wachten, maar ze hielp me niet. Blauw leek het meest op groen, dus blauw moest het dan maar worden. Juf vond dat niks. Ze wiste mn prachtbloem en ik kon overnieuw beginnen. Zucht. Leren klokkijken in de tweede klas. Juf Marian had een klok met een trekkoordje. Heel interessant vond ik dat. Elke keer smeekte mn blik haar of ik nu eindelijk eens mocht, maar nee, ik kon al klokkijken. Wist ik veel dat dat het criterium was... Toen meneer Koekenberg jarig was, wij zaten in de vijfde dacht ik, mochten we allemaal een ritje maken op zijn motor. Geweldig! En wat voelde die helm zwaar op je hoofd. In de bochten moest ik voor mn gevoel alle zeilen bijzetten om te zorgen dat mn hoofd niet naar omlaag rolde. Spelen op het schoolplein en dan vooral zingen. We hadden van die liedjes waarbij we met de hele school (zo herinner ik het me althans) twee aan twee lange rijen vormden en we telkens om de beurt met zn tweetjes daar doorheen mochten dansen. Diepe indruk maakte dag 1 in de zesde klas. Juf Goossen testte ons taalniveau. Ik was nog helemaal niet aan haar stem gewend en verstond haar erg slecht. Wist ik veel dat ze gewoon 'cirkel' zei? Ook na een paar herhalingsverzoeken verstond ik nog steeds 'cerikol' en dat schreef ik dus ook hoogst verbaasd op. Ik scoorde erg slecht voor dat woordendictee, dat was ik niet gewend. Ik baalde zo erg dat ik het nu, na pakweg 25 jaar nog steeds weet. Ik kan nog veel meer schrijven maar houd er mee op. Ik bewaar hele goede herinneringen aan mn lagere schoolperiode.

De Hunenborg, 1972