kamila sikorska

toen ik voor het eerst op wolfert kwam, was ik wel een beetje geintimideerd door de omvang van het gebouw en de verscheidenheid aan rassen en culturen.

toen ik voor het eerst op wolfert kwam, was ik wel een beetje geintimideerd door de omvang van het gebouw en de verscheidenheid aan rassen en culturen. ik kom zelf uit polen en daar hebben we nou eenmal voornamelijk blanken- iedereen lijkt op mekaar. in het begin had ik een beetje moeite met communiceren omdat ik geen nederlands spraak maar dat ging snel over mede omdat wolfert een internationale school is en er dus een paar poolse mensen opzatten en veel leerlingen ook engels spraken. in de zeven jaar dat ik op wolfert zat, heb ik veel leuke dingen meegemaakt- ook een paar minder leuke. er was wel altijd iets te doen op school, een feestje, een workshop, een theater voorstelling of colderdag of een exursie. de leeraren waren heel vriendelijk en behulpzaam em er heerste een ontspannen sfeer op school- heel anders dan in polen- de school zelf was goed uitgerust met moderne apparatuur etc. naarmate de jaren verstreken, voelde ik me steeds meer en meer op mijn gemak op school, het intimideerde wat minder ook omdat ik en mi9jn klas nu de oudsten waren en de kleine brugklassers met veels te grote tassen op hun schouders, met bange oogjes vol bewondering naar ons keken. wolfert zal ik me altijd warm herinneren en hoewel het al meer dan 10 jaar geleden is, lijkt het alsof ik pas een week geleden in de aula naar mijn medeleerlingen zat te kijken en me afvroeg wat ik allemal zal meemaken. twee mensen vooral zullen voor altijd een plekje in mijn hart hebben en ik wil ze hierbij hartelijk bedanken voor alles wat ze voor me deden al was ik een beetje stout, de heer Lutterop en de heer de Jong.

Wolfert van Borselen, 1996