Jantine Raaben

Van mijn eerste schooldag herinner ik me nog het wegbrengen door mijn moeder naar de eerste klas, de spanning voor het onbekende (je was immers nooit weggeweest uit je vertrouwde omgeving) maar ook de fijne opvang door juf Draadjer.

Van mijn eerste schooldag herinner ik me nog het wegbrengen door mijn moeder naar de eerste klas, de spanning voor het onbekende (je was immers nooit weggeweest uit je vertrouwde omgeving) maar ook de fijne opvang door juf Draadjer. De schoolplaten vond ik prachtig. De rijkdom van de nieuwe doos met kleurpotloden die zo lekker rook maar ook het overtrekpapier had een lekker geurtje. De 10 juffrouwen en meesters die we in de 6 schooljaren hebben gehad. Lieve mensen maar ook strenge. Juffrouw v/d Vinne die de meetlat nog gebruikte als je wat verkeerds had gedaan. Meester Mather die een buurjongen van mij hardhandig de klas uitzette. Gerrit stond lachend op de gang terwijl ik in de klas zat te huilen. (ik heb met anderen als derdeklasser in klas 4 meegedraaid, waarschijnlijk omdat er een juffrouw uitgevallen was?). Meester Broekman was top! Wat een fijne meester. De schoolreisjes waren ook leuk. De grote hoeveelheden ranja die meegingen. (Bestond cola toen al wel? Wij kenden het in elk geval niet.) Maar wat duurde het lang voor je er was en wat ging de terugreis snel.In klas 6 ben ik niet meegeweest op kamp. Wat heb ik de avond ervoor gehuild! HEIMWEE! Wat was ik blij dat mijn moeder dat begreep en van haar niet meehoefde. Het overblijven op school als er weer sneeuw lag.(in mijn gedachten was dat best vaak) Dan kreeg je warme chocolademelk mee in de bekende beugelfles van Grolsch. Natuurlijk was de chocolademelk al bijna koud tussen de middag. Het filmuurtje. Ook zo iets leuks. Het snorren van de filmprojector. Twee films zijn me altijd bijgebleven. Die jongen die in zijn droom terecht komt in Madurodam, kleiner wordt en daar van alles beleeft. Stapt zelfs in een vliegtuig en is dan de piloot. En een film over bacterien die met miljoenen tegelijk overal op en aanzitten. De houten broodplank die met een mes werd afgeschraapt en een bron van bacterien blijkt te zijn. O ja, dan was er het voorlezen uit de Bijbel. Wat baalde ik als het over het land Gosen ging. Ik had het gevoel dat iedereen naar mij keek. Het voorleesuurtje in klas 6 was ook fijn. Eerst onze houten tafeltjes glanzend poetsen met Pledge. Dat rook zo lekker. Meester Broekman keurde de tafeltjes en dan kwam het vervolgverhaal. Diepe zuchten als het al weer half 4 bleek te zijn en meester het boek dichtsloeg. Het handwerken vond ik meestal niet fijn. Vooral het breien niet. (Borduren wel) Het zat zó strak op de pen dat je alleen met veel moeite je verplichte aantal toeren kon afmaken. De moeder van Teuntje heeft nog een aantal keren geholpen. Het door mij gebreide werd er dan afgehaald en in de kortste keren had ze een heel stuk gebreid. Wat was ik daar blij om. (mijn dank nog daarvoor) Wat de juf gedacht heeft van al die keren dat ik op school het zo los gebreide weer vervolgde met strak op de pen gezet broddelwerk weet ik niet, daar vroeg ze gelukkig nooit naar. Wel was ik heel trots toen een door juf Stegeman getekende paddestoel die we na moesten borduren, klaar was en ik daar een compliment over kreeg omdat het zo netjes was geborduurd door mij. Wat was ik jaloers op de jongens die handenarbeid hadden. Ik herinner me nog dat zij een dwerg van Sneeuwwitje mochten maken met de figuurzaag en daarna schilderen. Maar waarschijnlijk zijn er ook wel jongens geweest die handenarbeid niks vonden. Ook was er het systeem met schrijven. 10 Keer een stempel voor mooi schrijven betekende dat je met rode inkt (later kwam er groen bij) mocht schrijven. Wat moet dit voor sommige kinderen frustrerend geweest zijn. Wel naar beste kunnen je best doen maar toch weer geen stempeltje krijgen. De jongens kwamen er volgens mij vaak bekaaid vanaf terwijl ze denk ik vaak genoeg hun best hebben gedaan. (als ik dit verkeerd heb kunnen de jongens dit misschien rechtzetten, bevestigen zou ook mooi zijn.) Er waren veel personen en dingen vergeten. Daarom was het zo leuk te merken op onze schoolreünie (25 november 2005) dat je als oudklasgenoten een band had en houdt met elkaar. Je pakt als volwassenen toch de draad weer op en kunt dan met elkaar een heel gezellige avond hebben. Ik heb er in elk geval van genoten. Jammer dat er niet zo heel veel klasgenoten waren, misschien door het slechte weer? (de beruchte sneeuwval,30-40 cm in een groot deel van Nederland en de langdurige stroomuitval, ook bij mij in de buurt).Helaas ben ik ook sommige personen misgelopen die wel op de reünie waren. Wie weet komt er nog een keer een gelegenheid om met elkaar herinneringen op te halen met zoveel mogelijk oudklasgenoten.

De Es, 1960