Jan Eikelboom

Caesar: de rector Rector van der Graaf was een heel bijzondere man.

Caesar: de rector Rector van der Graaf was een heel bijzondere man. Hij was lang, had een kaarsrechte gestalte, een scherp gezicht met een grote Caesarneus. Hij had dan ook de bijnaam Caesar. We konden ons hem heel goed voorstellen in een Romeinse toga. Zijn bijnaam gaf ook zijn gezag aan. Je durfde hem niet te trotseren. Hij torende boven ons uit en dus keken we automatisch tegen hem op. En hij had een scherpe tong en hij kon cynische opmerkingen maken. Maar hij was ook een vrijbuiter, die soms merkbaar plezier had in de ondeugendheden van zijn leerlingen. Als je eruit gestuurd was en je bij hem je zonden moest opbiechten, zag je soms de twinkelingen in zijn ogen. De rector was een man van karakter met veel gevoel voor humor. Hij kon de spot met ons drijven. Als je ziek geweest was en voor het eerst weer op school kwam, vroeg hij altijd: Waarom ben je ziek geweest? Je moet rauwe wortels eten en werken aan je conditie. Hij was zelf heel sportief en zeilde in het weekend op de Merwede met zijn boot. Een buitenmens. Een keer ging hij demonstratief op de vloer liggen om zich tien keer op te drukken. Het was wel duidelijk: wie ziek was, leefde niet gezond en was een slappeling. Hij was zijn tijd ver vooruit. Jaren later kwam er grote aandacht voor gezonde voeding en het eten van rauwkost. Toen vonden we dat belachelijk. Hij was in onze ogen ook een beetje gek, maar we hadden veel respect voor hem. Hij was ook onberekenbaar. Bepaald geen managerstype, meer een anarchist, die lak kon hebben aan regels. Het was natuurlijk ook maar een kleine school: ruim honderd leerlingen. Dus hoefde het allemaal niet zo formeel. Zijn grote kwaliteit was de manier waarop hij les gaf. Dat heb ik ontdekt toen we onder zijn leiding Griekse tragedies gingen lezen. Geweldig, hoe hij kon declameren en de tekst tot leven kon brengen. Hij ging dan staan en sprak letterlijk over onze hoofden heen. Hij raakte min of meer in extase. We voelden het niveauverschil en begrepen dat hij onze geest wilde verheffen. We bleven niet hangen in woordjes vertalen, we kregen gevoel voor de schoonheid van de tekst. Ik heb dat als heel bijzonder ervaren. Teksten die zo oud waren, werden levend en spraken me aan. Ze ontroerden en raakten me. De ingrijpende vragen over het lot en de menselijke vrijheid herkende ik als mijn eigen vragen.

(Gemeentelijk) Camphusianum..., 1960