Herman Geerts

Herinneringen 1954-1958 Na een hele, lange periode van overtrekken van letters met potlood op zo’n “matglaspapierje”, brak eindelijk het moment aan waar elke leerling reikhalzend naar uitkeek: SCHRIJVEN MET EEN KROONTJESPEN.

Herinneringen 1954-1958 Na een hele, lange periode van overtrekken van letters met potlood op zo’n “matglaspapierje”, brak eindelijk het moment aan waar elke leerling reikhalzend naar uitkeek: SCHRIJVEN MET EEN KROONTJESPEN. Een magische gebeurtenis. De metalen schuifdekseltjes, die in de twee persoonsbanken waren ingebouwd, mochten geopend worden. Vóór die tijd was dat ten strengste verboden en een overtreding leverde zeker een oorvijg op. Soms ging juffrouw op inspectietocht: alle inktpotjes werden geïnspecteerd op oneigenlijk gebruik( papiertjes, snoepjes) en wee je gebeente... Maar nu was het zover. De deuren van de grote houten kast gingen open en twee dozen kwamen te voorschijn: één met penhouders en één met kroontjespennen. Iedereen hield de adem in, welke kleur zou het lot toebedelen? Zelf een kleur uitkiezen dat was er niet bij: je moest blij zijn met wat je kreeg, geen gezeur. Ik kreeg een gele en nadat ik de kroontjespen erin geduwd had, doopte ik de pen in het nog lege inktpotje. Uit dezelfde kast, haalde Juffrouw Neerken de grote "THALENS" fles met inkt, liep langs elke bank en vulde de potjes. ‘Nog niets doen!” riep ze vermanend. Uit het ronde gaatje In de donkerblauwe dop werden de witte porseleinen potjes gevuld Juffrouw deed het voor: de inkt net onder het spleetje, we volgden met ingehouden adem. Je was ineen een stuk groter geworden, je mocht schrijven met een echte pen, met echte Inkt.Het was wel raar dat ik plotseling weer begon te schrijven met mijn linkerhand, terwijl de juffen mij dat drastisch hadden afgeleerd. Weken van tevoren was het onderwerp INKTLAP uitgebreid met ons besproken. Voor de gelegenheid had Juffrouw er zelfs één meegenomen: 6 fraai gekleurde lapjes, bijeen gehouden door een knoop met een ankertje erop, zelf genaaid. Vol bewondering ging de inktlap van hand tot hand. ‘Vraag aan je moeder of ze er vóór volgende week eentje maakt”, gaf ze als opdracht me. Gelukkig was ik de Jongste uit een gezin met 5 kinderen, dus mijn moeder had een ruime ervaring in het vervaardigen van inktlappen. Ik was dus de laatste waarvoor ze nog Inktlappen kon maken en daarom wilde ze extra haar best doen. Een afgeschreven jurk van tante Anna uit Dordrecht werd opgeofferd: prachtige, grote gekleurde anemonen, een felrode knoop erop; ik was de koning te rijk!Later bleek het een stof te zijn die geen inkt opnam, maar mooi bleef hij wel! Op elke bank lag een inktlap en elke inktlap had een eigen verleden: een oude, blauwe overall van de Drentina, een stofjas van Lucas Aardenburg. de lakens van oma, een katoenen hemd van je broer, de pyjama van je vader, de knopen van je te klein geworden "marine jasje", gekocht bij ‘de Zon”. Soms was er iemand die had een gekochte inktlap. Een zeemleren.......,maar dan moest je wel heel rijk zijn! Ik had dus een gele, mijn bankgenoot Jan Mulder, een rode penhouder. Na een week was de pen van Jan gehalveerd: hij was een sabbelaar. Hoe de juffrouw ook op - hem mopperde, hij kon het niet laten. Automatisch verdween de rode steel in zijn mond, het hout werd zacht en uiteindelijk bleef een stompje over. ‘Een hopeloos geval", zei juf hoofdschuddend. Oh, een vlek!! Je voelde het bloed naar je hoofd stijgen. Te veel Inkt aan je pen. even te wild bewogen...mis!!Juffrouw keek naar mij met een blik, alsof ik een grote misdaad had begaan, pakte mij stevig bij mijn oorlel en riep: “knoeipot Met een roze vloeipapier slurpte zij de inkt op, maar een vlek bleef het en een stempeltje in mijn schrift kon ik voorlopig wel vergeten. Met inkt schrijven was minder leuk dan ik dacht: haartjes aan de pen, angst voor inktvlekken, bedelen om een nieuwe kroontjespen, omdat de oude dik bleef schrijven enz. Later kreeg ik een aardige meester, die kwam langs met vlekkenwater. Hij verrichtte wonderen: de vlek verdween, slechts een chloorlucht bleef achter. Later werden de houten penhouders door plastic. Jan Mulder was gered. Van de meester mocht ik soms ook

Juliana van Stolbergschool, 1952