hein lier
Kent 17 personen
Bekijk het volledige profiel van hein lier en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
hein lier heeft 147 klassenfoto's en kent 17 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenThis is the end, my only friend ´The end´, Of our elaborate plans The end, Of everything that stands… (thanks Jim...)
Dit was de 1 na laatste school waar ik als leerling deel van uitmaakte op een totaal van bijna 10. Mijn jeugd en leven waren tot dan toe nogal chaotisch verlopen en ik had al een half leven achter de rug toen ik hier in een klas kwam met medeleerlingen die bijna 10 jaar jonger waren dan ik zelf was. Een vreemde ervaring was dat. Het was net alsof ik terug ging in de tijd. Als je nog jong bent, is 10 jaar tenslotte bijna een half mensenleven. De redenen dat ik voor scholen koos, lagen eigenlijk vaak ook buiten mezelf. Werk was er sowieso nauwelijks, mijn ambities lagen ook zeker niet op het maatschappelijke vlak, maar iedereen om me heen pushte me om weer naar school te gaan. Dus zo kwam ik op deze Pabo terecht. Ik woonde vlakbij en het gebouw vond ik schitterend gelegen en wel schuin tegenover de plek waar Rembrandt ooit zijn penseel nog hanteerde. Het was wel wennen om de nieuwe structuur weer op te pikken: 10 scholen achter de rug, 4 jaar dienst in het leger, jaren in het buitenland gewoond en dan weer op een oncomfortabel stoeltje moeten zitten en luisteren naar informatie die je geacht werd op te zuigen als een spons. Tot mijn geluk werd ik ondanks het leeftijdsverschil vrij makkelijk opgenomen in de groep, die bestond uit bijna allemaal ruimdenkende dames en een enkele heer. Heel anders dan het benauwde sociale verkeer van vandaag de dag. We gingen samen op schoolreisje naar Parijs, fantastisch vond ik dat. Ik eindigde daar in een oud Frans pand in bad met 1 van de dames, na een weddenschap, dat wel..;). Eenmaal comfortabel zittend viel er tot mijn spijt een bierglas kapot en vervolgens in het bad. Onder water zie je glasscherven niet maar je voelt ze wel en herkent ze vooral ook en wel aan de kleur van het water… We hadden echt lol samen maar een foto uit die tijd heb ik tot mijn spijt niet meer. Nu ben ik toch al uit het geheugen van de mensheid gewist dus dat is niet zo erg. Ik zit bv nu een jaar op Schoolbank, kende door de jaren heen zonder ook maar iets te overdrijven werkelijk duizenden mensen bij naam, maar had tot nu toe maar 6 bezoekers op mijn pagina, bezoekers die allemaal ook nog eens onbekend voor me waren. Vreemd is het toch wél om nog te leven terwijl iedereen je al vergeten is. Ongemakkelijk voelt het echter niet. Gelukkig. Ik liep in diezelfde periode ook nog stage op ´De Bokkesprong´ (later samengevoegd met de o.b.s.Oudenhof). Die school lag in Oegstgeest aan de Lange Voort en kreeg daar 5x griep in 6 maanden door de snotterende kleuters om me heen en zo zag na het Pabo-jaar ´mijn allerlaatste roeping´met enig plezier in rook opgaan. Na 1 jaar Pabo kwam ik na wat losse opleidingen en baantjes, zoals o.a. bij ´Club Escolette´, uiteindelijk bij ´Het Racketcenter´ in Leiden terecht. Dat werd dan eindelijk ook de plek waar ik de rest van mijn leven in dienst ben gebleven.
Leidse PABO, 1985
Elektrolytisch.
Ik meldde me in november 1977 (lichting 77-6) in de vroege ochtend als burger bij de Palmkazerne aan en vertrok enkele uren later als rekruut met volledige bepakking achterin een ´drietonner´(eind jaren ´70 verschenen namelijk pas de eerste 4-tonners) naar ´de Bussummerheide´. Hoewel dit natuurgebied maar van zeer beperkte omvang was en eigenlijk hemelsbreed vrijwel om de hoek van de Palmkazerne lag viel er daar kort na aankomst al het gevoel van ´totale isolatie van de bewoonde wereld´ over je heen. Meteen na aankomst werd je trouwens al op directe wijze in contact gebracht met het toekomstige militaire bestaan. Door het gesproken woord in de vorm van korte zinnen, door drafjes tussen de verschillende dagdelen en opdrachten door, en door de permanente onthouding van voldoende nachtrust in combinatie met zware fysieke opdrachten. Deze elementen deden je als snel terugkeren naar je ware aard, en voor mezelf naar de persoon die ik door mijn problematische jeugd eigenlijk al vergeten was. Er viel daardoor meteen een soort van kalmte over me heen, een zielerust die ik na het verlaten van mijn jeugd niet meer had gekend. Het feit dat je nauwelijks nog vooruit hoefde (en kon) denken, dat dag en nacht vervaagden in hun betekenis, dat lichaamsgeur verdween wanneer je niet meer douchte en dat je weer kon ́genieten ́ van fysieke prestaties die geleverd moesten worden beurden me op.Ook de smaak van het eten verveelvoudigde ineens qua intensiteit en betekenis en ik herinner me nog steeds de (wel wat) typische maar toch ook weer lekkere ´elektrolytische smaak´ van eten uit een alu-mestin of alu-drinkmok, de 1 liter grote mok waarin zich normaliter de veldfles bevond. De uitrusting had een beproefde logica die al het voortdurend mee te torsen militaire gewicht keurig over schouders en heupen verdeelde en de UZI-mitrailleur (en natuurlijk de Fal; een licht automatisch wapen) kan ik vandaag de dag, dus zelfs 5 decennia later…, nog in alle onderling verschillende onderdelen in gedachten zo voor mijn netvlies naast elkaar neerleggen. Ik zie daarbij dan (het belachelijk kwetsbaar ogende…) kartonachtig onderdeel aan het eind van de veer die in ´de kamer ́ kwam te liggen ook nog zo voor me. Ja, wapenolie, ´Blanco´pasta (voor het camoufleren en waterdicht maken van de persoonlijke uitrusting (PSU)), ´ransels en pukkels´, ze verloren later in mijn leven nooit meer hun diepe betekenis. Sterker nog, wanneer ik heden ten dage in bijvoorbeeld een kringloop weer eens op deze items stuit neem ik ze mee. En fiets ik er daarna gelukkig en voldaan, maar tevens met een beetje weemoed, weer mee naar huis. De militaire rugzak draag ik trouwens nog tot op de dag van vandaag. Hij is onverwoestbaar. Net als de herinnering.
Opleidingscentrum Intendance, 1977
Lovende woorden.
´Outlook´ was boos op me. Of, nou ja, boos, nee, eigenlijk waren ze teleurgesteld en wel omdat hun verdienmodel wat bleek te haperen. Kijk, alle grote ´tech´ bedrijven functioneren überhaupt omdat ze ooit voor hun groei geld nodig hadden. Geld dat hen werd verschaft door blijmoedige, golfspelende, soms veel te oud wordende en in een enkel geval puissant rijke, vaak in een ommuurde vesting verblijvende, ´Sun City` bewoners. Het gevolg daarvan voor mij als gebruiker van een e-mailprogramma? De voortdurende dreiging om afgesloten te worden wanneer ik de 5 Gig zou passeren. En zo ´bivakkeer´ ik nu al vele jaren op mijn e-mail account, kijkend naar mijn Gig-meter en ´balanceer´ daar al jaren op ongeveer 4,4 Gig. Een getal dat door steeds nieuwe bijlagen in nieuwe binnenkomende e-mails voortdurend en bijna niet te stoppen naar boven wil, waarna ik het als gebruiker door langs de bijgevoegde ´zware´ oude bestanden te scrollen om de zoveel maanden weer iets naar beneden weet te krijgen... En zo kwam ik tot mijn verrassing de (aan mij gerichte) onvoorstelbaar mooie en onbetaalbare woorden van ´mijn ronde leraar ́ Klaas op de scholengemeenschap ´Het Nieuwe Diep´ plotseling weer tegen! Mijn conclusie: opruimen levert dus ruimte op maar schenkt je evenzo ´verrassingen van een prachtige omvang´. Dus: dank jullie wel dikke tech bedrijven en aandeelhouders! ;) De bewuste brief van mijn ronde leraar dateert van 2019, inmiddels is hij tot mijn bijna onoverkomelijke spijt op 95 jarige leeftijd overleden.Mijn ronde leraar, zo heet hij namelijk liefkozend in mijn ´levenswerk op schrift´, controleerde als gedegen voormalig Nederlandse leraar in het jaar daarvoor mijn zeer omvangrijke biografie (zo´n 1000 pagina´s dik) op (te grote) taalfouten en kreeg zo (gelukkig tot zijn plezier) gelijktijdig ook een compleet en volkomen inzicht in de ontwikkeling van mijn geestesleven gedurende de bijna 50 jaar dat we elkaar, na mijn vertrek uit Den Helder, niet meer zagen. ´Klaas´ heette hij en hij was van eenvoudige komaf, geboren in een boeren loonwerkers gezin in Koedijk, net boven Alkmaar. Na een studie Nederlands, een studie die de kloof tussen hem en zijn vader als loonwerker tot zijn spijt nog verder verdiepte, kwam hij als Nederlands leraar op onze scholengemeenschap Het Nieuwe Diep in Den Helder terecht waar hij gedurende zijn carrière vele tienduizenden Helderse leerlingen enthousiasmeerde voor de wonderschone Nederlandse taal. Zijn uitzonderlijk prachtige schrift, zijn schrijfwijze en stijl én de lovende woorden die hij aan me schreef, hoewel voor mij (en dus ook voor u) niet makkelijk leesbaar, kwam ik tijdens het opruimen van de bijlagen in mijn e-mailprogramma tot mijn grote verrassing dus weer tegen. Ik wilde ze u, als oud-leerlingen van Klaas, niet onthouden. Op de door mij bijgevoegde foto kunt u zijn lieve woorden aan mij nu ook lezen en zo nog een keer genieten van zijn hanenpoten schrift dat u zich misschien nog herinnert en wel omdat Klaas wellicht ooit ook uw werk op Het Nieuwe Diep corrigeerde.
Scholengemeenschap Nieuwendiep, 1970