Francheska Huijser
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Francheska Huijser en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Francheska Huijser heeft 21 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenAls ik niet huilde (dat gebeurde nogal eens) op de eerste schooldag zou ik een borduurdoos krijgen.
Als ik niet huilde (dat gebeurde nogal eens) op de eerste schooldag zou ik een borduurdoos krijgen. De banken stonden in rijen achter elkaar, precies langs de lijntjes op de vloer. De tafels die nog intact waren hadden een stang tussen de poten lopen, waaraan de stoel vastzat. Kinderen die op hun stoel zaten te wippen rolden dan met hun stoel achterover en door die verbinding knalde de tafel dan de andere kant op. Het schoolgebouw werd aan drie kanten omgeven door het park. Nog steeds als ik vers gemaaid gras ruik is de eerste associatie: school. Als het speelkwartier voorbij was werd op een fluitje geblazen en moesten we in rijen gaan staan, per klas bij je eigen juf of meester en keurig achter elkaar. Pas als dat naar wens was en iedereen weer rustig mochten we klas voor klas in optocht naar binnen.Vanaf de derde klas hadden we ook op vrijdagmiddag school: de meisjes handwerken en de jongens handenarbeid. Dat vonden we tóen al oneerlijk: Wij met een juf babywantjes breien en slabbetjes borduren, zij met een meester spannend naar zolder en … tja, wat maakten ze eigenlijk? Meester Posma uit de vijfde bracht ons letterlijk in contact met de natuur: kikkers achter in de klas en dril tot visjes zien worden, ’s avonds wandelen in Halfweg en kijken naar het opgespoten land (‘pas op, drijfzand!’) achter het spoor en na afloop limonade drinken bij hem in de tuin in de Wilgenlaan richting het zwembad. Had hij echt een torenvalk? Op een avond hadden we een heus feest in de klas met een pick-up en muziek van thuis. Ik weet nog dat ik verkleed was als hippie. We voelden ons groot! Tot slot de zesde klas met (altijd) meester Wierenga. Hij kon streng kijken (en dan één wenkbrauw omhoog) en heel spannend voorlezen (Opa Dribbel en de goudkoorts). Voor z’n verjaardag zongen we een lied dat we bij Frank Lagerwaard thuis instudeerden (“Kom en ga met ons naar de Bernhardschool, Meester Wierenga is daar onze tweede pa, zorgt voor iedereen, als hij is er geeneen”. Op de wijs van “To my father’s house”). Geen uitzicht meer op het park, maar op de straat. Niet meer vast aan een ander lokaal, maar los van alles. Het zijkamertje met voorraden (pennen, schriften, boeken, stempels). De wand die weggeschoven kon worden zodat het aan de achterliggende gang grenzende (leraren)kamertje opeens podium kon zijn voor de Musical. (Dit is het enige stukje school dat er nog staat, vorig jaar zelfs binnengeweest. Raar gevoel hoor) Ik kan me niet herinneren dat we dat hele jaar ooit één noot gezongen hebben, maar op de laatste schooldag speelden we ‘Meester Pennelik’. Steven vd Meulen had de hoofdrol (“ja ik heb het, ik heb een uitvinding gedaan’) en Annet Bredeveld was z’n bezorgde huishoudster (‘hij eet niet meer, hij drinkt alleen maar water’). Op woensdagmiddag konden de 5e en 6e klassers voor fl.2,50 per keer 10 maal een uur naar de nieuwe manege. Een half uur paardrijden en een half uur poetsen en boenen. Mijn vader heeft ons ook daar nog gefilmd. En met schoolvoetbal wonnen ‘onze jongens’ twee keer acher elkaar het toernooi.
Prins Bernhardschool, 1965
De eerste herinnering aan de kleuterschool: allemaal wild rondrennnende jongetjes en de reuze herrie die ze maakten! Ik was dat niet gewend en vond het doodeng in zo’n grote groep.
De eerste herinnering aan de kleuterschool: allemaal wild rondrennnende jongetjes en de reuze herrie die ze maakten! Ik was dat niet gewend en vond het doodeng in zo’n grote groep. De eerste schooldag kwam buurmeisje Henriëtte vd Berg, die al in de tweede klas zat, even terug naar klas één om mij te helpen wennen. Volgens mij kende ik verder nog helemaal niemand. Misschien alleen Tom Griekspoor, die woonde in dezelfde flat. Van de school-Sinterklaas kreeg ik een zacht blauw knuffel-olifantje. Toen ik daarmee thuiskwam zei mijn vader: “Hé, een wierengafant!” Wist ik veel dat de hoofdonderwijzer van de Prins Bernhardschool (meester Wierenga) de Sinterklaas was geweest… Ook toen ik later de meester leerde kennen viel het kwartje niet. Pas na járen werd de link gelegd. Juffrouw Valensa vertelde met kerst het verhaal van Jozef en Maria. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar het maakte wel indruk. Thuis vertelde ik het verhaal over Jozef en Maria die naar Bedlimburg gingen. Wat ik nooit zal vergeten was het schoolzwemmen in het sportfondsenbad in Haarlem. We gingen met de bus en elke week hoopte ik weer dat we tegen een boom zouden rijden of wat dan ook: als het maar niet door zou gaan. Kurken om je middel, een plankje om vóór je te houden, wat een ellende! Ik kon uiteindelijk pas zwemmen toen ik 15 was.
Openbare kleuterschool, 1963