bartje koens
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van bartje koens en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
bartje koens heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
Aanmeldenik ben blij dat er zoveel informatie over mijn oude school te vinden is.
ik ben blij dat er zoveel informatie over mijn oude school te vinden is. Als jongen uit enschede,mijn vader was de textiel fabrieken beu, kwam ik in 1962 in het najaar op de h.v.s. terecht, en werdt het boertje genoemd, binnen enkele maanden sprak ik vloeiend rotterdams.Ik herrinner me nog als de dag van gisteren hoe het was;Meneer Telgt, dekker, Max, Vreeswijk,en Phillips.door domgedrag,ben ik het eerste jaar in het leerlingstelsel gestopt met school. Ik was nog te jong toen voor het echte havenwerk, en werdt zolang bij de n.t.b in het kabelgat geplaatst, waar veel oud zee lieden werkten, ik heb me daar een beetje gek laten praten, hoe mooi het varen wel niet was. Toen ik wat ouder werdt, ben ik op 20 jarige leeftijd voor het gevangeniswezen gaan werken, wat ik 40 jaar volgehouden heb. Op een dag kreeg ik helia telgt als collega, en ik vroeg haar op er fam van haar op de h.v.s. in Rotterdam werkte tot mijn grote verrassing riep ze uit; dat is oom waldie mijn zwager ik vroeg haar om de groeten over te brengen van bart koens, het geen ze gedaan heeft;korte tijdt later vroeg ik haar hiernaar, en ik vroeg of hij mij nog kon herrinneren .Zijn reactie was duidelijk; verrek is hij aan die kant van de deur terrecht gekomen, schijnbaar had oom waldie niet zulke hoge verwachtingen van mijn carriere.Wat ik me nog heel goed kan herrinneren, zijn de trainingskampen in Amerongen , waar je op de fiets heen ging, In die tijd, had je geen fiets met zoveel versnellingen, maar iets wat uit verschillende oude karretjes in elkaar was gezet. We moesten ons eigen eten koken, wat bekend stond als her prakkie zelfmoord, tijdens de week baalde je van de hike, en de andere trainings opdrachten, en de rest van het jaar prate je er over als de mooiste week van het jaar. Wat er bij ons ingehamerd is,is het werken in groeps verband, iets waar ik de rest van mijn leven profijt van heb gehad.Als ik terug denk aan mijn klas en team genoten, heb ik daar goede gevoelens aan overgehouden, ik hoop op een reunie misschien nog een aantal van hen te mogen ontmoeten.
haven en vervoerschool, 1956