Anne Heijboer

Herinnering aan mijn Schooltijd, Anne Heijboer

Als ik terugkijk op mijn schooltijd, voel ik boven alles dankbaarheid. Het was niet één school die mijn leven heeft gekleurd, maar een hele periode die ik met ontzettend veel plezier heb beleefd. Tot op de dag van vandaag voelt mijn leven als een cadeau — soms een rollercoaster, ja, maar vooral gevuld met mooie ervaringen, bijzondere ontmoetingen en momenten die me gevormd hebben. Echte dieptepunten? Nee, eerder uitdagingen die me hebben laten groeien. Ik ben Anne, één van de weinige jongens die destijds de kappersschool bezocht. Ik kwam uit Rijsoord, en via een omweg kwam ik uiteindelijk bij de heer Suren terecht. Hij was onderdirecteur én docent Engels — en dankzij hem werd ik toegelaten tot de kappersschool aan de Strevelsweg. Vanaf dat moment belandde ik in een wereld die nieuw, levendig en verrassend was. Docenten die kleur gaven aan de dagen Mijn herinneringen aan de docenten zijn nog altijd scherp: Arther van der Ham, de jonge economiedocent die een opvallende aantrekkingskracht had bij sommige meiden — en niet alleen bij de lessen. Ad de Graaf en Musse, docenten herenvak. De heer Pieper, docent damesvak. Ik hoor hem nog roepen, terwijl hij achter de spiegels vandaan verscheen: “Anne, dat was een stoot van een vrouw!” Hij had alleen niet gezien dat zij op dat moment nog steeds bij mij op de kapstoel zat — een moment dat me altijd zal bijblijven. Bob Maas, tekendocent én toegewijd breier. Struijk, docent tekenen en maatschappijleer. Mark Mons, conciërge op de Strevelsweg, met zijn vetkuif en zijn onvergetelijke verhalen — vooral dat optreden van ons samen met Vanessa in Alcazar discotheek De heer Suren, onderdirecteur en docent Engels. Mevrouw Missé (Wieringen), later getrouwd en uiteindelijk opvolger van directeur Ladage. Legendarisch blijft het klasse-uitje waar zij een sticker op haar tepels plakte om tóch topless te kunnen zwemmen. Mevrouw Mulder en mevrouw Van der Spek, die damesvak gaven en in een persoonlijk gesprek ineens verrassend menselijke trekjes bleken te hebben. Joop Lommers en mevrouw Roos, beiden docenten vakbekwaamheid. Dhr Groot, die na een ernstig auto-ongeluk werd omgeschoold tot leraar Nederlands en Engels — en altijd vertelde dat hij een bocht naar links sneller kon nemen dan eentje naar rechts. Klasgenoten die ik nooit vergeet Er waren talloze klasgenoten — veel meer dan ik hier bij naam kan noemen. Het zou te ver gaan om iedereen apart te benoemen, maar ik draag ze allemaal als kleine, mooie geschenken met me mee. Iedereen heeft op zijn of haar eigen manier kleur gegeven aan die tijd. Toch schieten er een aantal namen meteen boven: Linda Kortland, Jeanette uit Alblasserdam, Annie uit HIA, Marja Vermeulen, Esther Broesterhuizen… en bij Astrid van Niedek hoort natuurlijk Ron(ald). Verder Agnes Degeling, Mirjan Happe, Karin, Margo van der Sluis, Anja Jansen, Ria, nog een Margo, Diana, Petra… Dan is er Claudia Stroband, het meisje met het rode haar — achteraf degene met het mooiste karakter van allemaal. Misschien zag ik dat omdat ik naast haar zat in de praktijkruimte, in haar inner circle. En Marleen (Mulder) — of ze nu uit Beesd kwam of dat haar naam Van Beest was en ze uit Sliedrecht kwam… het geheugen maakt soms zijn eigen mix. Tradities, momenten en kleine grootse dingen In het eerste jaar spaarden we met de hele klas tot we boven de 850 gulden kwamen. Daarna gingen we met z’n allen uit eten — een avond waarop zelfs docenten De Graaf en Roos aanwezig waren. Niet zomaar een etentje, maar een gevoel van samenhorigheid en het vieren van wie we waren en waar we stonden. En toen was daar Vera Henrichs Op die school vond ik haar. Uit die ontmoeting groeide een jarenlange, warme en liefdevolle tijd. Een van de mooiste cadeaus uit mijn schoolperiode. Mijn schaar en mijn ogen voor mensen Nog wekelijks pak ik mijn schaar op, en telkens opent zich een wereld van mensen: hun verhalen, hun karakter, hun glimlach. Door de schaar ontmoet ik ze echt, persoonlijk en oprecht, en iedere ontmoeting voelt als een moment dat alleen wij samen delen. Maar de schaar is slechts één manier waarop ik mensen ontmoet. Ook als coach, scheidsrechter of tijdens lange afstandsfietstochten ontmoet ik steeds nieuwe, mooie karakters. Wie er open voor staat om de ander echt te zien en te spreken, ontdekt zoveel waardevolle verhalen en bijzondere mensen, keer op keer. Het gaat er niet om waar of hoe, maar om de intentie en het oog voor het menselijke contact. Tot slot Als ik dit alles opschrijf, voel ik opnieuw hoe bijzonder die tijd voor mij is geweest. Mijn schooltijd was geen gewoon hoofdstuk, maar het fundament van wie ik ben geworden. Niet alles liep perfect, soms was het chaotisch, maar bovenal was het warm, leerzaam en vol momenten die me nog altijd diep raken. Toch leef ik in het heden, geniet van het nu, want de toekomst wacht pas morgen en gisteren is voorbij. Iedere dag biedt nieuwe kansen om te leren, te ontmoeten en te groeien. Ik kijk erop terug met een glimlach en een hart vol dankbaarheid. En wie weet… misschien voelt iemand die dit leest zich geroepen om hier samen over te praten, herinneringen te delen of gewoon even stil te staan bij hoe waardevol deze tijd voor ons allemaal is geweest — terwijl we tegelijk openstaan voor alles wat nog komt.

gemeentelijke kapperschool, 1981