Adri van Schijndel
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Adri van Schijndel en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Adri van Schijndel heeft 5 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
Aanmeldenvervolg
zwembad was geweest. Wat ik zei ik was niet z'n eter, dus die verplichte boterham in de middag stopte ik zo nu en dan in een muur, waarin ik een losse steen had gevonden. Ik gooide hem ook wel eens over die hoge stenen muur als niemand keek, die achter bij de binnenplaats was opgemetseld. Je had toen nog die oude lessenaars met een potje inkt dat je gebruikte met vloeipapier. Ik schreef links en dat mocht natuurlijk niet en het vlekte bovendien met die inkt van wat je net had opgeschreven. Zo werd ik aan mijn oren voor de klas getrokken en moest ik mijn hand ophouden ophouden met gestrekte arm en kreeg ik tikken met liniaal. Oh ja, ik was in de tweede klas wat minder met lezen en werd gedreigd met billenkoek. Ik wist niet wat dat was en verwarde het met pannenkoek. Zover is het beiden nooit gekomen, geen billenkoek en geen pannenkoek. Het internaat had ook een eigen ziekenzaal en zogenaamde ziekenzuster. Haar naam weet ik niet meer. Op zaal had je een eigen kastje met speelgoed en een snoeptrommel. Die mocht althans voor het snoepgoed alleen in het weekend open. Ik weet nog dat ik z'n enorme rode zuurbal had van de kermis. Die werd op een bepaald moment dan weer weggestopt in de folie voor een volgende keer. Mijn verhaal zal ik nog wel verder gaan aanvullen met foto’s en namen.
Sint Antonius Pensionaat, 1967
Zoveel herinneringen - geweldige school - zorgzaam en streng
Ik herinner het mij als vooral een schippersinternaat voor jongens. In 1969 ik zat toen in de 3e klas, werd het gemengd en mochten er ook meisjes naar deze school. Tenminste opvoeding genoten. Dat missen wij heden in deze maatschappij vol overvloed. En inderdaad het brood met de gekleurde hagelslag. Er stond in de eetzaal altijd een metalen botervloot op tafel met je eigen bestek. No 159 was er voor mij in gegraveerd. Dat was mijn nummer. Ook je lakens hadden het nummer op een label. Frites kreeg je alleen in een vakantieperiode als je niet naar boord kon. In de rij in de gang voor het loket van de keuken. Spelen mocht altijd na schooltijd. Ik was supergoed in rolschaatsen. Na schooltijd werd er nog brood uitgedeeld door de zusters op het plein. Op van die lelijk roze bladen die de zusters dan meedroegen. Zwemles werd klassikaal gegeven verderop in Venlo en inderdaad, het water was koud zoals het hoort. Op de slaapzalen stonden de bedden in lange rijen. De zuster sliep in eigen een kamertje in de hoek op de slaapzaal achter scheidingswanden, die boven niet waren doorgezet naar plafond, zodat zij kon horen of iedereen op zaal wel ging slapen. De slaapzalen lagen op de bovenste verdiepingen. Ik was ondermeer bij zuster Michaëla. Wilde nooit eten. In de middagpauze als iedereen nog een speelkwartiertje had moest ik in de eetzaal overblijven, werd mijn neus dichtgeknepen en de lepel met eten naar binnengeschoven. Dit tot de schoolbel weer ging. Regelmatig naar nabijgelegen het speelbos Klein Zwitserland geweest. Dat zal wel in perioden geweest zijn dat je ouders je niet op konden halen omdat zij ver weg lagen met het binnenschip. Openbaar vervoer was nog niet als nu. Ik herinner mij nog goed dat mijn moeder zich rot trapte op de fiets van de ligplaats naar dichtstbijzijnde bushalte. Dat was een tijd dat je fiets er tenminste nog stond als je terugkwam. Achter in de binnentuin was een grote speeltuin met schommels en een grote zandbak. Ik meen dat die zandbak voorheen e
Sint Antonius Pensionaat, 1967