Marius van Boven
Kent 0 personen
Bekijk het volledige profiel van Marius van Boven en al je andere schoolgenoten!
In SchoolBANK kun je GRATIS je scholen terugvinden en weer in contact komen met je docenten en schoolgenoten. Registreer je en begin meteen!
Marius van Boven heeft 0 klassenfoto's en kent 0 schoolgenoten. Benieuwd of jij iemand herkent?
Meld je snel aan en vind jouw oud-schoolgenoten en klassenfoto's terug!
AanmeldenHerinneringen op deze school: De vele middagen bij Frans Oosterhuis die als vroeg zelfstandige jongste in de fantastische omstandigheid verkeerde dat zijn moeder niet thuis met een kopje thee op hem zat te wachten, maar als school- en keuringsarts dikwijl
Herinneringen op deze school: De vele middagen bij Frans Oosterhuis die als vroeg zelfstandige jongste in de fantastische omstandigheid verkeerde dat zijn moeder niet thuis met een kopje thee op hem zat te wachten, maar als school- en keuringsarts dikwijls buitenshuis vertoefde. De ideale plek dus om met de derde kant van Third van the Softmachine die Pepino Voorhoeve (ja, inderdaad die van het stem-advies tijdens de Nulli Secundus-verkiezingen) zo vriendelijk was ons een jaar te lenen, bij te komen van de vele, vele slopende uren Grieks en Latijn bij Dr. Schippers. Ook die dag was meneer Schippers in zijn zandkleurige Opel Rekord 1900 weer van het Maerlant lyceum aan komen rijden, ondanks speurende blikken van Peter van Zweeden en anderen in de hoop het tegendeel te signaleren. Meneer Schippers zag weer "bolletjes" van zowel "optimisten" (die dachten: "Laat meneer Schippers maar praten, dat is een domme man, die weet er niets van"), als "pessimisten" (die dachten: "Meneer Schippers heeft gelijk") die hoopten eindelijk eens rust te krijgen. Dit ritueel werd Schippers op een ogenblik te veel, waarop hij uitriep toen hij de volgende keer binnenkwam: "Peter van Zweeden, Peter van Zweeden, ga eens gauw kijken of meneer Schippers er al aan komt!" Verder de talloze kromme ongelukjes en soms ook baldadigheden zoals het rotje in een bakje met kwik die zich vanuit een tomeloze jeugdige onderzoeksdrift in mijn omgeving afspeelden. Met terugwerkende kracht heb ik medelijden met meneer Albers (oom Reijer) die zich zo ontzettend moest opwinden over "Het gordijn dat naar beneden was getrokken" (door Eva Bours), "Het deurtje dat kapot was gemaakt" (per ongeluk door mij uit de scharnieren getrokken in mijn jacht op Peter van Zweeden het kaartenhok in) en "De ruit waar doorheen was geslagen" (Peter van Zweeden ving de kunststof kogel van de raamkruk boven het ruitje in het kaartenhok dit keer niet). Pas onlangs bleek mij, dat die arme Albers zich in al zijn klassen hierover zo opgewonden moet hebben. Conclusie nu: 1) Niemand behalve "onze klas" heeft geweten waarover hij het op dat moment had. Dit is een vermakelijk gegeven. 2) Albers wist niet, dat alleen in onze klas zich de daders bevonden. Mijn omgeving heeft altijd genoten van de verhalen over Bert Oving en meneer Hiemstra; ondermeer in en om de reis naar Rome en omgeving. Ik zie nog Frans Verschoor verbouwereerd kijken toen Hiemstra tussen twee lessen in bezig was, met zijn met spuug natgemaakte vinger "potlood" van de tafel te verwijderen; naar de volgende les moest en met z'n heerlijke Friese accent tegen Frans zei: "Maak dat eens even af!" Ooit werd Mark-Jan van 't Hoogerhuijs door Frans begeleid in zijn aanvraag leerling van het CSV te worden. Kennelijk vond meneer Albers Frans geen aanbeveling en Mark-Jan's aanvraag werd niet gehonoreerd. Prachtig is ook hoe Bert in Napels drie uiterst charmante jonge dames achter zich aan kreeg en al met Emozione van de Via Marconi Parco Angelica (terwijl Suzy juist weer op de Via Taddeo da Sessa woonde) begon te zoenen waarop Hiemstra hem toevoegde: "Ik zou maar niet zo'n verbeelding hebben Bert". Het verhaal dat Hiemstra met mij vast zat in de lift van hotel Prati in Napels en drifig meerdere keren ("tik, tik, tik, tik, tik") met zijn geringde vinger op het ruitje van de liftdeur tikte, "Help, help, aiuto!" roepende, waarop Schippers ons uiteindelijk met de woorden: "Daar zijn de boeven!" bevrijdde, doet het ook altijd goed. Maar het verhaal dat Hiemstra met vrouw en schoonzus (mevrouw Heres) van de reis naar Rome-reünie in zijn rode Volkswagen 1600 fastback ("Zie je daar die mooie rooie auto? Die is van mij.") met razende luchtgekoelde boxermotor toeterend wegreed, waarop Bert Oving in een boven zichzelf uitstijgende bui van overmoedige bravour met een hoog stemmetje terugschreeuwde: "Toet, toet daaaag!" vonden ze toch het mooist! Hoe zou het met de heer Zeeman, Kees van Dam en Robert Petri (met Duitse sandalen op de Zündapp, de veel te
Christelijke Scholengemeens..., 1968
Herinneringen op deze school: Vele.
Herinneringen op deze school: Vele. De ontspannen gezelligheid die er was en de goede sfeer die er heerste. Er waren kinderen uit duidelijk verschillende milieus, maar men ging heel goed met elkaar om. De school lag leuk; ingeklemd tussen de Herenstraat en de "Vreugd en Rust" parken. Op zaterdag de markt voor de deur. De glijbanen 's winters, de parken wit en Aad ("Aadje") de Leeuw die toen het nog lang niet sterk genoeg was, zich met naar binnengedraaide voeten op het ijs begaf. Dit allemaal voor de deur van de "Vent van de Koepel" die volgens Peter van der Meer en Yde van de Wijgaard erg hard kon lopen. Robbie Stel die ons op de trap voor het raam van de 1e klas vermaakte nadat hij de klas was uitgestuurd, had als eerste lang haar en nozemschoenen met kettinkjes. Hij mocht steeds tot elf uur opblijven als er Bonanza was. Samen met Ronnie Tom (ook uit de Kerkstraat) beschikte hij over de opmerkelijke, met veel geheimzinnigheid omgeven gave anderen of zichzelf uit de ogen te laten roken. Iedereen kende Riet van Hameren die je, als je een dropje vroeg, in plaats van een dropje een klap op je opgehouden hand gaf. Wilde verhalen deden de ronde: Een van de klasgenoten verried zijn vriendjes werd er gefluisterd. Voor een dubbeltje kon je het met de moeder van 1 van de klasgenoten doen en voor een kwartje met z'n zus. Voor dat dubbeltje had je, zoals Anne Jacobs eens overkwam, ook een zilveren aansteker kunnen kopen bij Louis-tje van de Rozenboomlaan die helemaal niet bij ons op school zat, maar wel regelmatig overal opdook. Iemand die weer wel bij ons in de 1e klas zat was Wimpie Alleman uit het tehuis aan het Oosteinde. Een zachtaardig iemand die met stille trom moet zijn vertrokken, omdat de herinneringen aan hem ruim voor de hogere klassen stoppen. Het leek wel, of er toen meer markante typen op straat waren. Toen ik met Anne Jacobs eens op het Oosteinde fietste liep mijn blauw-witte jongens-Fongers opeens tot blokkerens toe aan. Als geroepen dook er plotseling een grotere jongen op met door zwarte smeer bevuilde handen. Hij meldde zijn deskundigheid ("Ik ben een echte fietsenmaker"), boog zich over de fiets en zwaar geschoeid als hij was, (het zullen wel zwarte kistjes zijn geweest) gaf hij een paar fikse gerichte trappen. Op mijn verbazing dat de fiets alweer bedrijfsklaar was reageerde hij met de woorden: "Kan je wel zien aan mijn handen dat ik een fietsenmaker ben". Volgens Anne ging hij er op een ogenblik nog bij liggen. Mij staat dat niet meer zo bij. Maar ik wil het dolgraag geloven, omdat ik het een schitterend detail vind. Ook deze jongen moet volgens Anne in het tehuis aan het Oosteinde woonachtig zijn geweest. (Dergelijke jongens zouden Anne later tot in de collegebanken in Utrecht blijven achtervolgen, alwaar een gebrilde vriendelijk zoetsappig alle kanten opkijkende jongen in een veel te heet gewassen broek en een truitje steevast met zijn enorme weekender vol boeken en door zijn moeder klaargemaakte boterhammen vooraan ging zitten; terwijl hij ongecontroleerd schreeuwend vragenstellend het college verstoorde.) Na de kleuterschool was het ietwat wennen aan de discipline bij juffrouw Keijzer. Het minst weet ik van juffrouw Meijer die we in de 2e klas hadden. Ik herinner me wel het lege gevoel, na de moord op Kennedy dat jaar. Verder herinner ik mij de prachtige verhalen die juffrouw Woelderink en de meesters Zielhuis, Van Dam en Verhoef ieder op een eigen wijze vertelden. Ik betreurde het vertrek van meester Zielhuis zeer. Midden in de vijfde klas betreurde ik opnieuw een naderend afscheid. Jeannette (Nettie) Ziere die ook op JOV zat en van juffrouw Woelderink de nagellak van haar nagels moest verwijderen emigreerde met haar familie naar Johannesburg, Zuid-Afrika. Ik meende haar nooit meer te zien. En tot op heden is dat ook het geval. Zou ze nog steeds in Zuid-Afrika zitten? Is ze getrouwd, heeft ze kinderen? Of is ze gescheiden en sinds twintig jaar terug in Nederland? In de zesde klas bij meester Verhoef
van Wassenaer Hoffmanschool, 1962
Herinneringen op deze school: De liedjes: "Een veldmuis vond in 't beukenbos" en "Muß I denn?" van Elvis Presley; Pinkeltje; Het telkens dankbaar knikkende negertje bovenop de collectebus als ieder van ons op maandagmorgen iets doneerde.
Herinneringen op deze school: De liedjes: "Een veldmuis vond in 't beukenbos" en "Muß I denn?" van Elvis Presley; Pinkeltje; Het telkens dankbaar knikkende negertje bovenop de collectebus als ieder van ons op maandagmorgen iets doneerde. Overbuurjongen Anne Gispen als Zwarte Piet; Remmy Rehorst die ooit -althans daar waarschuwde mevrouw Kusters later voor- "werk van mij zou maken". Diezelfde mevrouw Kusters is ooit ook stevig door Henk de Lorm en Anne Jacobs aangepakt; Het verjaardagspartijtje bij Kenton en Kamie Sparks op het Oosteinde; En het ongelukje van Wilma van Beek.
Sophia kleuterschool, 1960